اشعار

بار دیگـر آمـدم پشـت درت راهـم بـده            در زدم گـفـتم رسیده نوکـرت راهم بده

دست خالی آمدم رو برنگـردان از گدا            آرزو دارم بـمـانـم در بـرت راهـم بـده

قـربـان تـو و محـکـمۀ عـذر پـذیـرت            قربـان تو و لطف و مَبـرّات کـثـیرت

ای حجّت حق، درگـذر از بندۀ زارت            حالا که پشیمان شده این عبد حقـیرت

هر شب یـتـیم توست دل جـمکرانی‌ام            جانـم به لب رسـیده بـیا یـار جـانـی‌ام

از بــادهـا نــشـانـی‌تـان را گـرفــتـه‌ام            عمری‌ست عـاجـزانه پی آن نـشانی‌ام

نـاقـابـلم و راه مـن افـتـاده به کـویت            من سـائـلم و دست تـمـنّـام به سـویت

یک جـرعـه اگر بـادۀ دیـدار بنـوشـم            من مست شوم تا ابد از طعم سبویت

دو چـشـم تو مُحَـرّم در مُحَـرّم            پُر از اندوه و اشک و حزن و ماتم

فقط یک حرف از غم‌هات کافی‌ست            ز یـادم می‌رود غـم‌هـای عـالـم

انـگــیــزۀ عـبـادت لـیــل الـنـهـارهـا            قـربـان روی مـاه تـو ایـل و تـبـارها

«این هفته هم گذشت تو اما نیامدی»            صد شکر کار دل شده این انـتـظارها

تـا شـامـل عـنـایـت یـارم، دعــا شــوم            غـفـلت کـنم اگر سـرِ مـویی، فـنـا شوم

دل هر چه صافـتر شود از دودۀ گـنـاه            مـن زودتـر مــلازمِ آن بـا صـفـا شـوم

دلِ شکـسـتۀ ما را به مَـرحـمی دریاب            مرا که خسته شدم این مُحَرمی دریاب

به سر به زیریِ ما، شَرمِ ما، تَرَحُم کُن            نه مَرحمیم برایت نه مَـحـرَمی دریاب

عاقبت روزی ذبیح ذوالفـقارت می‌شوم            یا شکارم می‌کنی یا خود شکارت می‌شوم

افضل الاوقات من وقت به یادت بودن است            لحظه‌ای که واقعا دلْ بی‌قرارت می‌شوم

من که در پیـچ و خـم جـادۀ دنیـا مانـدم            دردم این است چرا این همه تنها ماندم؟!

یک نـفـر نیست به داد منِ تـنها بـرسد؟            در پی «راه بلـد» در دل صحرا ماندم

بویِ سیبِ حـرم از سمتِ سحر می‌آید            قطعِ این فاصله از دستِ تو بر می‌آید

روز و شب کارِ شما گریه شده می‌دانم            بـاز از دامـنـتـان بـویِ جـگـر مـی‌آیـد

هرچند دادم از دست حـال عـبادتم را            از من نگیر هرگز عـرض ارادتم را

هرجوره خوب بودی با این بد گنهکار            امــا ادا نــکــردم حــقِ رفــاقــتــم را

یا دست رویِ سیـنـۀ آزرده می‌زنی            یا داد مثلِ پـیـرِ جوان مُرده می‌زنی

داری کـنـارِ مـادرِ خود آه می‌کِـشی            وقتی گلاب بر گُلِ پژمرده می‌زنی

آقا بیا که سـخـت پـریـشان شدیم ما            از کرده‌های خویش پشیمان شدیم ما

از نور روی ماه تو دوریم و اینچنین            بی‌نور روی ماه تو حیران شدیم ما

كـبوترم كه زدم بال در هـوای محـرم            به گوش می‌رسد از كوچه‌ها صدای محرم

بیین كه ماه عزا باز بی‌تو می‌شود آغاز            چرا نمیرسی ای صاحب عزای محرم

هزار شکر که از خونِ دل وضویی هست            لـباس مشکی ما هست، آبرویی هست

بیا حسین بـگـو تا که ما به سر بزنـیم            میان شاه و گدا، راه گفت و گویی هست

مُحَرَّم آمد و این دل هنوز مَحرَم نیست            هـنوز قـلـبِ من آمـادۀ مُـحَـرَّم نـیـست

هـمه ز سـسـتـیِ این بی‌اراده می‌بـاشد            اگرکه عهد من و آن نگار محکم نیست

بـر پـا شـده حـســیـنـیـۀ گـریـه‌هـا بـیـا            بر روی چشم‌های تـر از اشک ما بیا

شال عزای تو به عـزایم نـشانده است            وقت عزای مان شده صاحب عـزا بیا

دلـتـنـگی غـروب همه جـمعه‌های من            کی می‌رسد به صحن حضورت صدای من

دیـگـر دلـم بـرای شـمـا پَـر نـمـی‌زنـد            بـرگـرد و بـال تـازه بـیـاور برای من

صدای گریه‌تان پـیـر کرده عـالم را            بیا که با تو بـپـوشم لـباس مـاتـم را

هزار شکر نـمُردم که باز می‌بـیـنم            کـتـیبه‌های عزا؛ مشکی مـحـرّم را