اشعار

باز بـاید سر کـنم با خاطـرات اربعـین            خاطرات گریه در صحن یل اُمُّ البنـین

از مرور خاطـراتش نیـز لذّت می‌بـرم            می‌نشـسـتم رو به ایـوان امیرالمومنین

از اول گـل هـر سخـن بود زینب            کـسـای روی پـنـج‌تـن بـود زینب

چنان مـادرش ممـتحـن بود زینب            بـدون تـبـر بت‌شـکـن بـود زیـنب

اربعین یک گوشه‌ای از جلوه‌هایِ زینب است            بی‌قراریِ دل از شور و نوایِ زینب است

هر کجایِ کربلا رفتی بدان که هر وجب            بی‌گمان یک جلوه‌ای از خاک‌پایِ زینب است

وقت ضیافـت آمد و در پشت در ماندم            امسال من در این قفس بی‌بال و پر ماندم

جا ماندم از کرب‌و‌بلا و در به‌در ماندم            این روزها جـانم به لـب آمد اگر مانـدم

یـادت می‌آیـد زیر پـرچـم گـریه کردیم            هرجا حسین گفتند، در دم گریه کردیم

تا کربلا رفتیم و با هم روضه خواندیم            تا کـربـلا رفـتـیم و با هم گـریه کردیم

باز دل زمزمه و شـور و نوا می‌گیرد            عـطـری از قـافـلـۀ آل عـبـا می‌گـیـرد

بـاز در مـاه صـفـر بـوی مـحـرّم آمـد            هر که مَحرم بشود رنگ عزا می‌گیرد

عاشق حضرتِ حق بود و سراسر بخشید            هرچه را داشت نه با حوصله! با «سر» بخشید

تـا ابـد لـنـگـرِ کـشـتـی نـجـات خـود را            متمایل به حـیا کرد و به خـواهر بخشید

پخش سبک   

خـسـتـه تـریـن زائـر کـرب‌ و‌بـلا آمـده            خــواهـر دلـخـونـت از شـامِ بـلا آمـده

در غـم هجرانت از غصه خمیدم ببین            خیز و به چشم خودت موی سپیدم ببین

پخش سبک 

مرا باشد برای روز محشر بهترین توشه            رَوَم از مرقد مولا به سوی قبر شش گوشه
به دشـت پُـر بـلا            به سـمـت کـربـلا

پخش سبک 

دل نوای نینوا دارد،آرزوی کربلا دارد            هر نفس با شور عاشورا، نغمۀ یا لیتنا دارد

می‌کِشد ما را یک نگاه تو            می‌کُـشد ما را قـتـلگـاه تـو

پخش سبک 

با قامت خمیده از، هجوم داغ و غصه‌ها            برا زیـارت حسین، زینب رسیده کـربلا
یــار و عــلــمـدارِ ولا رسـیــده            از ســر بـــازار بــلا رســیــده

برخیز و ببـین عاقـبت و آخرمان را            لبهای ترک خورده و چشم ترمان را

برخیز که از باغ خزان خورده ببینی            گـل‌هـای کـبــود آمـدۀ پـرپـرمــان را

من نیمه‌جان زِ داغ تو در این سفر شدم            در هجـر تو بـبـین چـقـدر پیـرتر شدم

من آب رفـته‌ام! تو مرا می‌شـناسی‌ام؟            از داغ هجـر تو بنگـر خونجگـر شدم

دراین سفر افغان و زاری كارِ من بود            با خون دل چشم انتظاری كارِ من بود

یك كارون غم بود و من هم یك پرستار            در شامِ مـاتم غـمگـساری كارِ من بود

من پـیـام آورِ تــوأم بـرخــیــز            مـونـس و یـاورِ تـوأم برخـیـز
مـیـزبـانی کن، ای تـنِ بـی‌سر            زیـنـبـم، خـواهـرِ توأم برخـیز

یاد آن روزی كه من بوسه زدم بر آن گلو            با تو می‌گویم غم خود را برادر مو به مو

بسكه خوردم كعبِ نی از دشمن دین خدا            همچو زهرا مادرم می‌گیرم از قبرِ تو رو

زینب رسیـد کـشـتـه بـی‌سـر قـیـام کن            باز از رگ بریده به خواهـر سلام کن

در این سفر که حرمت من را نداشـتند            تـو الاقـل بـه پـیـری مـن احـتـرام کـن

مبريدم به مديـنه كه دل من خون است            همۀ هستی من كرب وبلا مدفون است

بگـذاريـد بـمانـم به روی خـاك حـسيـن            كه دلم چون بدن غرقه به خونش خون است

ای ساربان به خیل اسیران تو جان بده            آن ره كه می‌رسد به حـسیـنم نـشان بده

بشـنـو صـدای زینب قـامت خـمـیـده را            ما را بـه دسـت قـافـلـه سـالارمـان بـده

بعد از چهل منزل رسیدم محضر تو            آورده‌ام پــیــراهـن و انـگــشـتـر تـو

احـساس دلـتـنگی نکردم در اسارات            آنـقـدر خـیـره بـوده‌ام سـمـت سـرِ تو