اشعار

بـاز قـدسی نـفـسان زمـزمه پرداز شـدند           به سـوی ســامـره آمـاده پـرواز شـدنـد

چهـره هـا با گـل لبـخـند هـمه بـاز شدند           بــلـبـلان چــمـن حُـسن در آواز شـدنـد

همیشه رهسـپرم سوی جادۀ خـورشیـد           مـنـم مـسـافـر پـای پـیــادۀ خـورشـیـد

چه فرق می كند از پـشت ابر هـم باشد           به طالبـش بـرسد اسـتـفـادۀ خـورشـید

امشب از باد صبا، بوی کسی می شنوم           هـر نفـس، بـوی مسیـحا نفسی می شنوم

مـــژدۀ آمـــدن دادرســـی مــی شــنــوم           اندرین بـادیه بـانـگ جـرسـی می شنوم

باز در دستان من شور قـلم اعجاز کرد           زخم هجران از زبان واژه ها سر باز کرد

داغ آن يار سفر کرده همان يوسف ترين           در رديف غم نوای قلب ما را ساز کرد

این جـشن ها؛ بـرای من آقـا نـمی شـود           با این چـراغ هـا شـب من پـا نمی شود

من بیـشـتر برای خودم گـریـه می کـنم           این جـشن ها بـرای تو بر پـا نمی شـود

بـال جـبـریـل غـزل هـای مـرا آوردنـد           بشکن ای نیل که مـوسای مرا آوردند

و شـکـوه دم عــیــســای مـرا آوردنــد           دست بـر سینـه؛ که آقـای مـرا آوردند

بازهم روح الامین دارد غزل می آورد            صنعـت ایهـام و تشـبیه و بدل می آورد

تا شود ابیات شعر من کمی دلچسب تر            واژه واژه بر لبـم جـام عـسـل می آورد

 دیشب به دست غـم گـره افـتاد در دلم            یعنی هــوای ســامــره افـتــاد در دلـم

گفتم به خود که روز نیایش شب دعاست            ای غم برو که مقصد من سُرّ مَن رَأست

فرشته سوی زمین با شتاب آمده است           که باز هم قـلمم را خـطاب آمده است

خطاب آمـده در چـشـم چشمـۀ شعـبان           دوباره ماهی مضمون ناب آمده است