اشعار

هـر کـه ســر خــدمـت نـگــار نـدارد           هر چه که هـم بـاشـد اعـتـبـار نـدارد

بحـث ســر دیــدن کـریـمی یـار است           ورنـه گــدا بــودن افــتــخــار نــدارد

می نویـسـم سـر خط نام خـداوندِ رضا           شعـر امـروز بـپـرداز به لبخـند رضا

آنکه با آمدنش آمده محشر چه کسی ست؟           از تودرآل نبی با برِکت تر چه کسی ست؟

روشن تر از روز است خیلی بامرامند           وقـتی کـریـمـان با گـدایـان هم کـلامند

الحـق که آقـازاده هـا یک یک امـیـرنـد           الحق که نوکـرزاده ها یک یک غلامند

نشـسـته‌ام بـنویـسم گـدا نمی‌خواهی؟            مـیان خانـۀ خود بی نوا نمی‌خواهی؟

نـشـسـته‌ام بنـویـسم کـریـم یـعـنی تو            کریم‌زاده تو حاجت روا نمی خواهی

ای تو فرزند رضا،ای چشمۀ جوشان،سلام           رونق از فیض تو دارد عالم امکان، سلام!

ای شبیه موسی عمران گشوده بحر جود           ای چو مريم، مادرت مرضیۀ یزدان، سلام

در خلوت یاران اثری بهتر از این نیست           در چله گرفتن ثمری بهتر از این نیست

ما خــم شراب از جگـر غوره گـرفتیم           در میکدۀ ما هـنری بهتر از این نیست

قسم به آن که به گنجشک بال و پر داده            هـمـان که بال قـنـوت دم سـحــر داده

قسم به سـورۀ خـورشـید و آیه آیـۀ آن            که نـور را بـه دل روشـن بـشـر داده

وقتی بساط عـشـق بازی چـیـده می شد           سـجـادۀ سـبـزی کـنـارش دیـده می شد

یک پـیـرِ عـاشق با دعـای مستجـابـش           در امـتـحـانِ عـاشـقی سنجـیـده می شد

امشب بهـشـت آرزو را بـاز كـردنـد           سرى ز اسرار مگو را بـاز كــردند

خُـم خـانـۀ تـوحـيد را در بر گشودند           بر باغ جـنّـت یک در ديگر گشودند

نـسیـمی از سر زلـفت بـهـار دنـیا شد            تو آمدی و امیــدی به عشق پـیـدا شد
تو آمدی و خبر آمد از سرادق عرش            زمین برای همیشه پُـر از مسیحـا شد

دست گـدای بـاده به دامـان رسیده است           اوضاع دل دوباره به سامان رسیده است

شوریده و پر از طرب و شاد و نغمه خوان           بلبل به صحن سبز گـلستان رسیده است