اشعار

اگر شبی ز جـمالـش نـقاب بـردارد            فـلـك نگـاه خـود از آفـتـاب بـردارد

اگر كه قطره‌ای از آب مشك او برسد            خـدا ز اهـل جـهـنـم عـذاب بـردارد

ای سید مـظلـومان داد از غـم سـقـایی            افتاده ز کف پرچم، وقت است که باز آیی

فرق من و تو ای شاه از خاک بود تا ماه            من نوکر زهـرایم،  تو زادۀ زهـرایی

دریــا دل سـپــاه مــحــرم بـلـنـد شــو            باب الـحـوائـج هـمـه عـالـم بـلـنـد شو

ای تکیه گاه خـیـمۀ خـواهـر بلـند شو            ای کـاشـف الکـروب بـرادر بلـند شو

پخش سبک ۱                                ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

بـــرادر جـــان بـــرادر            گــل زهــرای اطـهــر(۲)

دمی بـنگـر؛ عـطش دیگـر، زده آذر، چنین بر قـلب طفـلان

دستی از معجزه سرشار تویی یا عباس            قـمـر حـیـدر کــرّار تـویـی یـا عـباس

به همان نهر که طوف تو نموده است قسم            کـعـبـۀ گـنـبـد دوّار تـویـی یـا عـبـاس

هرکس که دلش خواست ببیند عظمت را            بـایـد برود تا که بـبـیـند حـرمت را

الحق که خـدای ادبـت، ام بنین است            حـق خـیـر دهـد والـدۀ محترمت را

هیچ کس مانندِ عـبـاسـم مرا یـاری نکرد           هیچ کس مثل ابوفـاضل عـلمداری نکرد

دست از دست و سر و هستیِّ خود آری کشید           با مُواساتش کسی اینگونه دینداری نکرد

هم میان دست و بازو فاصله افتاده است           هم میان هر دو ابـرو فاصله افتاده است

تیر سوزن شد، که دوزد پیکر او را به هم           بین اعضا از همه‌سو فاصله افتاده است

ناگهان دور و بر شیر حرم غوغا شد            سـر ذبـح قـمر هاشـمیـون دعوا شد

دشمنان هلهله کردند همین که افتاد            سنـد غـارت امـوال حـرم امضا شد

علـقـمه گـفـتم و دیدم دلم از پا افتاد            یاد لبهای عـلی اصغر و دریـا افتاد

علقمه گفتم و دیدم که سواری بی دست            تیر آنقدر به او خورد که از نا افتاد

دیدم خودم بال و پرت می‌ریخت عباس            دشمن چگونه برسرت می‌ریخت عباس

می‌خـواستم‌ جمعـت کنم‌ تا خـیـمه آرم            دیدم دوباره پیکـرت می‌ریخت عباس

چه بلایی است خدایا به سرم آمده است            از ره دور غـمی در نـظـرم آمده است

تا پـذیرای غـمی سخت شوم، بار دگر            اشك غـم بـدرقـۀ چـشم تـرم آمده است

چشمان خیس علقمه امواج رود بود            آن روز رود، شاهد کشف و شهود بود

آن روزِ سرخ، علقمه محراب کوفه شد            در دست ابن ملجم میدان، عمود بود

ساقیا رنگ عطش نقش خیام است بیا            نقطه نقطه سخن از خشکی کام است بیا

بـرق چـشم تو و خشم تو برای دشمن            یا اخـا تـیـغ کـشـیـده ز نـیـام است بـیا

ساقی بریز باده که فصل شراب شد            بر ما مـدال نـوکـریت انـتـساب شد

مسلم پس از نگـاه کـریـمانۀ تو بود            در خانۀ عـلی به گـدایی حساب شد

دیـده‌ام در کـربـلای دسـت تـو            عـالـمـی را مـبـتـلای دست تو

کربـلا اینـقـدر شیـدایی نداشت            بی‌تو و بی مـاجـرای دست تو

ترک به روی لبت از خجـالت افـتاده            و رد نـیـزه به روی کـمـانـت افـتـاده

پس از نیامدن و چند لحظه تاخـیرت            درون خـیـمـه رقـیـه به لـکـنت افتاده

آه از آن دم خیمه‌ها در اضطراب افتاده بود           حـضرت سـقـا کـنـار نهـر آب افتاده بود

هم امیـد تشنـگـان هم قـوّتِ قـلب حـسین           هـم تــمـامِ آرزوهای  ربـاب افـتـاده بـود

پُـر از گـره شده کـارم گره گـشا افتاد            عـلـیِ در نـجـفـم بـیـن کــربــلا افـتـاد

چه زخمها به تنش بود و باز ناله نکرد            به فکر غربت من بود و بی‌صدا افتاد

چون عطش را مدار ابالفضل است            روضـۀ روزه دار اباالـفـضل است
بـا هــمـان مَـشـک خــالـی و پــاره            ســاقی روزگـار ابـا الـفـضـل است