اشعار

هرکه خوانش بیش، مسکین و گدایش بیشتر           هرکسی هم که گدایش بیش، جایش بیشتر

کلّ فرزندان زهـرا سفـره‌دارند و کریم           بینِ اولادِ کـریـمـش؛ مجـتـبایـش بیشتر

هر آنچه بود برایش به این و آن بخشید            چنانچه آخر سر لقمه از دهان بخـشید

اگر چه حاجت مردم فـقط زمینی بود            چه رزق ها که به آنها از آسمان بخشید

بالی که پر نریخت برای تو بال نیست            فطرس شدن به پای شما هم محال نیست

فـطرس به این کـبوتر پر بسته یاد داد            بـال شـکـسته نیز هـمیشه وبـال نیست

گر چه در مظلومیت احساس غربت می‌کنیم            می‌رسد از راه، روزی که قیامت می‌کنیم

می‌رسد روزی که می‌سازیم، صحنت را حسن!           بعد از آن درباره‌اش هر روز، صحبت می‌کنیم

این خـانـواده آیـنــه‌هـای خــدائـی‌انـد            در انــتـهـای جــادۀ بـی‌انـتـهـائـی‌انـد

خیل ملک مقـابـلـشان سجـده می‌کنند            اینهـا خـدا نـی‌انـد ولـیکـن خـدائی‌انـد

کـلـید کرب و بلا در مـتانـت حسن است            قـیـام آنکه به نی شد قـیـامت حسن است

سکوت مسئله سازش فراتر از درک است            که حفظ وحدت امت سیاست حسن است

همیشه سفره‌اش وا بود؛ با ما مهربانی کرد           هزاران بار آزردیمش اما مهـربانی کرد

دلـش انـدازۀ ریگ بیـابـان بی‌وفـایی دید           ولی انـدازۀ آغـوش دریـا مهـربـانی کرد

من تو را در حُسنِ روزافزون، سرآمد می‌کشم            آیـتـی از آیـه‌هـای ذاتِ سـرمـد می‌کشم

تا جـمـالـت را به زیبایی ببـیـنم؛ بارها            در ضمیرم نقـش سیمای محمّد می‌کشم

آمـده حـاتـم طـائـی پــی کــاشــانـۀ تــو            مثل هر روز شـلـوغ ست در خـانۀ تو

آسمـان مـثل كـبوتر به خودش می‌بـالـد            مست از اینکه عـبایی شده بر شـانۀ تو

چشم وا کرده شدم دست به دامان حسن            مـادر افکـند مرا در یَـم احـسان حسن

روزی از دست علی خوردم و از خوان حسن            از همان روز شدم بی‌سر و سامان حسن

رنگ سپید رنگ حنای سرت شده است           لب بسته‌ای و خون دلت ساغرت شده است

خطبه بخـوان به رقـص درآور کلام را           نهج البـلاغه مشتـری منـبرت شده است

سخت است چگونه بنـویسم محنت را            آتـش زده ایـن زهــر تـمـام بـدنـت را

آن روز دوشنبه که در خانه یتان سوخت            سـوزانـد تـمام دل و بـاغ و چـمنت را

پـسـر فـاطـمـه‌ام غــصـه بـود بـنـیـادم            سـنــد غــربـت مـن ایـن حــرم آبــادم

خاک فرش حرم و گنبد من تکهٔ سنگ            صحن من پر شده از غربت مادر زادم

شبـت با چه رنجـی سـحـر می‌شود            سحـر خیـره چشمت به در می‌شود

و داغ دلـت تـــازه‌ تـــر مــی‌شـــود            تو و کـوچه و… داغ زهـرا حسن!

 شیعه تا روز قیامت داغـدارت یا حسن           اشکها بر روی دیده پُر حرارت یا حسن

دومین مظلومی و تنهاترین سردار عشق           مرگ بر نامـردمان روزگـارت یا حسن

حـتی مـیان خـانـه‌اش هـمـدم نـدارد            مرد غریبی که دلش جز غـم ندارد

در سیـنه‌اش از بی وفایی های کوفه            غـم آنـقَـدَر دارد که دنـیا هـم نـدارد

هـمچون گـل لاله که گـشته پرپر افتاد            زهـر جفا باعث شد از بال و پر افتاد

دستـش به دیـوار است تا اینکه نیـفـتد            دستـش به دیـوار است اما...آخر افتاد

حتماً تو نیز جنس غـمت فـرق می‌کند            آشـفـتـگـی زلـف خـمت فـرق می‌کـنـد

محـتـاج دسـتهـای کـریـمـانه‌ات، کـرم            از بس که شیـوۀ کـرمت فـرق می‌کند

آن که سائل از عـطایـایش تحـیّر می‌کند           غربت و غم سینه‌اش را روز و شب پُر می‌کند

می‌رود مسجد به منبر سبّ حیدر می‌کنند           بین کوچه می‌رسد با خود تفکـر می‌کـند

من کـرم زاده‌ام و شهـر کـرامت وطـنم           گرد و خاک ره اربـاب کـرم خـاک تـنم

روزها فکر من این ست و همه شب سخنم           چه شد از بـین هـمه بـنـده کـوی حـسنم