اشعار

زهر به جان زد شررم ای پدر           سوخت ز پا تا به سرم ای پدر

جواد مظلوم تو از دست رفت           نـمـانـده دیـگـر اثـرم ای پــدر

ای عرش، خاک پای تو یا حضرت جواد            جود و کرم گدای تو یا حضرت جواد

دل مـهـبـط ولای تو یا حضرت جـواد            قـرآن پُـر از ثنای تو یا حضرت جواد

خـواهـر نداشتم که پـرستاری‌ام کند            مـادر نـداشتـم که مـرا یـاری‌ام کـند

این بی كسی خلاصه به بی مادری نشد            بـابـا نـبـود رفـع گـرفـتـاری‌ام کـنـد

گرچه پیـدا سـوز غـمـهایم ز آه من بود           آگـه از غــم هـای پـنـهـانـم الـه من بـود

آب شد از آتش زهر جفا جانم چو شمع           سوختم سر تا به پا و حق گواه من بود

گه ز پـا اُفـتـم و با آه جـگـر می خیزم            گه نشیـنم وسط حجـره و بر می خیزم

دل من با جگر خون شده عادت کرده            مثل هر روز که با سوز جگر می خیزم

حـجّـت کـبــریـا امــام جــواد           کـعــبـۀ انــبــیــا امــام جــواد

قــبــلــۀ اولــیــا امــام جـــواد           بــابـی انـت یـا امـــام جـــواد

ای ز روی تو روی حق پیدا            آفــتــاب قـــدیـــمـــی دنـــیـــا

ای که دریاست پیش تو قطره            ای نـمـی از کـرامـتـت دریـا

پخش سبک  

زَنَد گلِ امام رضا، میان حجره دست و پا           شده زمین کــاظمین، ز داغ او چو کربلا

حجّت خدا جواد *** یوسف رضا جواد *** کشتــۀ جـفـا جواد

پخش سبک  

شد خــزان در جــوانـی بـهــارم            همــدمی غـیر از اشکــم نــدارم

ظلــمِ کــافــر آتــشم زد            زهر همــســر آتشم زد

پخش سبک  

جــواد الائــمّه، شده کـشتــه ز کـیـنه            دوباره شد عزادار، شهیــدۀ مدیــنــه

به دل سوزِ شرر دید            رضــا داغ پســر دید

پخش سبک   

جـلـوۀ جــودی و عــدل و دادی            پــور سلطـانی و حــق نــهـادی

من چه گویم به وصفِ مـقـامت            مــظــهــرُ الَّــه امـــامِ جـــوادی

پخش سبک   

ما همه عبــدِ تو یا جـوادیــم            نشستــه پشتِ باب المــرادیم
ســائــلـیِ درِ تــو بـه خــدا عــزّتِ

پخش سبک   

تو آیت عظمــایی، تو حجت کبــرایــی            تو مظهــر جود حق، امیــد دل مــایــی

ای زادۀ زهــرا، جــــانــم بــه فــدایـت            با عـتــرت طاهـا، گــریــم به عـزایت

پخش سبک   

اگــر چــه اسیــرم به غـفـلت            رســد لـطــف مــولا بــه دادم

ز جان شکــر حق را بگویم            که در بـنــد عــشـــق جــوادم

هر دم هـزار نـوبت جان از بدن برآید            تا آه سیـنه ســوزى از قـلـب من برآید

بس كوه غصه بُردم بس خون دل كه خوردم            گویى كه از لبم خون جاى سخن برآید

ای دل تو بخوان تا که غریبانه بگرییم          با چـشـم تر از غـربت جانـانه بگـرییم

با یــاد گــل روی عــزیــز دل زهـــرا          شمـعـی شده در مـاتـم پـروانه بگـرییم

تـا آه سـینه سـوزی، از قـلـب من برآیـد           هر دم هـزار نـوبت، جـانـم ز تن بـرآید

بس کوه غصه بُردم، بس خون دل که خوردم           پیـوسته از لـبـم جـان جـای سخـن برآید

سوخت از زهر هلاهل جگرم مادر جان!           تیره شد روز به پیش نظرم مـادر جان!

من در این حجرۀ در بسته بخود مى ‏پیچم           کس نداند که چه آمد به سرم مادر جان!

یارب از کـینۀ هـمسر جگـرم می سوزد            من از این یار ستمگـر جگرم می سوزد

دیده پُراشک؛ لبم خشک و رخم بر روی خاک            سیـنه ام گـشـتـه پُر آذر جگرم می سوزد

معـبـود من خــدای من ای حــیّ داورم           دیگـر به لـب رسـیـده نـفـس های آخـرم

همچون رضا به حجرۀ در بسته جان دهم           در شهـر غـربت از پـدرم ارث می برم