اشعار

آسوده شدم خـصم سـتم کار مرا کُـشت            یک بار مگوئید که صد بار مرا کشت

گه روز مرا بُـرد پـیاده سـوی مـقـتـل            گه تیغ کـشید و به شب تار مرا کشت

بر جان آفـریـنش منـصور زد شـراره            قـلب امام را کرد، با زهـر پـاره پـاره

شـوّال شد محرّم بالله قـسم از این غـم            باید که ناله خـیزد از قلب سنگ خاره

تا نگاهش را به روی قرص ماه انداخته           مـاه را در فهـم خود در اشتـباه انداخـته

روزگارش مثل شبهای پر از مهتاب شد           هرکسی چشمی در این چشم سیاه انداخته

بارها این جـمله را بابا بـرایم گـفـته بود            ای پسر جان احترام پیرمردان واجب است
هر کجا یک مو سپید آمد ز جا برخیز که            احترام موی ایشان مثل قرآن واجب است

از مـهـر، آسـمـان مـدیـنـه اثـر نـداشت            من سفره‌ام کباب، به غیر از جگر نداشت

«ما  آن شـقـایـقـیـم که با داغ زاده‌ایم»            جز داغ دل نصیب، جگر بیشتر نداشت

گرچه شـوال ولی داغ محـرم با اوست            پس عجب نیست اگر این همه ماتم با اوست

مثل جـدش شده در کـنـیه «اباعـبدالله»            در بقـیع است ولی کرببلا هم با اوست

چه شد که در افق چشم خود شقایق داشت            مدینه‌ای که شب پیش صبح صادق داشت

مـیـان حــوزهٔ عـلـمـیـه اخــتـلاف نـبـود            که بهر رحلتـش استاد، میل سابق داشت

ز هر طرف به کمان تیر غم زمانه گرفت            دل مرا که بسی بود خون، نشانه گرفت

چو جدّ خویش علی سالها بخانه نشاند            ز دیده‌ام همه شب اشک دانه دانه گرفت

ای اشک چشم ما همه وقف عزای تو            دل‌های دوستان همه صحن و سرای تو

چـشمم سوی مـدیـنه دلـم جـانب بقـیـع            گــرم زیــارت حــرم بـا صـفــای تـو

آن امامی که حـضرت جبریل            زائـر غـربـت نـگــاهـش بـود
کوچه‌ها را همین که طی می‌کرد            صد فـرشته کـنار راهـش بود

خلق و خـویت پـیـمـبری بوده            قـلـمـت کـار حــیــدری کـرده
از مـقــام فُـضـَیـل۱ فـهـمـیـدم            منـبـرت شیـعـه‌پـروری کـرده

از حـدیث لـوح می‌آید مـقـامات اینچـنین           که ندارد هیچ کس جزتو کرامات اینچنین
مانده در توصیف یک شأن تو ابیات اینچنین           سالها محکوم عشق توست، نیات اینچنین

شش دانگ دل از روز ازل خورده به نامت           شش جرعه خدا ریخته می داخل جامت

تاریخ شده از نفـست پُر که به این شکل           امروز رسیـده است به ما عـطر امـامت

بُـردنـد بـرای هـمـه دنـیـا خـبـرش را            غمنامه‌ای از سرخی چشمان ترش را

حتی رمقی نیست به دستان ضعـیفش            آتـش زده زهـری همۀ بال و پرش را

الـســلام ای صــادق آل عــبـا            الـسـلام ای زادۀ خـیــرالـنـسـا

الـسـلام ای عـالـم عـلـم نـبــی            السلام ای دستـگـیـر هــر گـدا

کسی که حکم ولا از خود پیمبر داشت            دلی شبـیـه بهشت خـدا معـطـر داشت

کسی که نور نگاهش زلال باران بود            میان قاب دوچشمش همیشه کوثر داشت

منـبر شرف گرفت ز نـام مطهـرت            صدهـا ابـوبـصیر گـدایـنـد بر درت

هرکس نـشست چند دقـیقـه برابرت            عیسی شدست از نفس ذره پرورت

دوّمین بار است در شهر نبی، در سوخته           خانۀ اَمنی به دست یک ستمگـر سوخته

کمتر از خون گریه کردن حقّ این مرثیّه نیست           آسـتــان صــادق آل پــیـمـبـر سـوخــتـه

دارم هــوای تـربـت شـیـخ الائــمّـه            چـشمم به دست رحـمت شیخ الائمّه

منّت خدایی را که ما را خلق کرده            از خاک پای حـضرت شیخ الائـمّه

یکباره ریخت باده و ساغر شکسته شد           شیخ الائمه حـرمتـش آخـر شکـسته شد

آتـش گـرفـت بـار دگـر خــانــۀ عــلــی           شاید به ضربـۀ لـگـدی در شکـسته شد