اشعار

نـفـس کـشیـدن او به شماره افـتـاده            کـنار چـشـم کـبـودش سـتاره افـتاده

بزرگ مردی خود را به او نشان میداد            همین که طوعه پی راه چاره افتاده

دل بی‌قـرار من می‌تپد از فراق یاری            که نوشـته‌ام بـیاید، به دیـار بی‌قـراری

چو به عشق پا نهادم، همه هستی‌ام فنا شد            تن من به تیغ و شمشیر و سرم به چوب داری

در آسمان بی‌کسی‌ام یک ستاره نیست            غربت نشین کوفه‌ام و راهِ چاره نیست

طوفان کینه‌ها شده راهی در این دیار            دریای غـصه‌های دلم را کناره نیست

مـنـم تـجـسّـم شـیـری به دام افـتـاده            به دام جـمـعـیـتـی بـد مــرام افـتـاده

چنان پُراست شکمهایشان زمال حرام            که از سر هـمه عـشـق امـام افـتاده

وقـتی نـفـس از سیـنه بالاتـر نـیـاید            جز هِق هِق از این مردِ غمگین بر نیاید

خـیـلی بـرایِ آبـرویم بـد شد ایـنجـا            آنـقـدر بـد دیـدم که در بـاور نـیـاید

من پیک عشق هستم و نامه بر حسین             دوم فــدایـی حــرم خــواهــر حـسـیـن

لـب تـشـنـه‌ام ولی نـزنـم لـب بـه آبـها             سیراب می‌شوم فـقـط از ساغر حسین

تـنهـاتـرین غریب کجایی پسر عمو            کُـشته مرا هـوای جـدایی پسر عمو

زخـمـی‌تـرین سـتـارۀ دارالامـاره‌ام            آمـاده‌ام بـرای رهـایـی پـسـر عـمـو

سلام ما به حسین و سفـیر عـطـشانش            که در اطاعت جانان، گذشت از جانش

به آن غریب‌ترین سربه‌دار وادی عشق            به مسلم بن عـقیل و دو نـور چشمانش

شهر در امن و امان است همه خوابیدند            مردمـانی که غـریـبی تو را می دیـدند

صبح شمشیر کشیدی و رجز میخواندی            لشگری رو به رویت بود و همه لرزیدند

پخش سبک ۳

: امتیاز

روی تو را به چشم دل، از سر دار دیده‌ام           جانب مکه پر زند جان به لب رسیده‌ام

حرمت جان شکسته‌ام در دل خون نشسته‌ام           تا که به دست بسته‌ام نار غمت کشیده‌ام

دهانم خشک و جسمم غرق خون و دیده دریایی           عجب کردند اهل کوفه از مهمان پذیرایی

همان‌هایی که در این شهر گرداندند رو از من           فـراز بام‌ها در چشمشان گشتم تمـاشایی

لبم خشک و دلم کانون آتش، دیده دریایی           سرِ بشکسته از سنگم به خون بخشیده زیبایی

بیا ای یوسف زهرا تو مسلم را تماشا کن           که سردادن به راه توست، شیرین و تماشایی

کـوهى ز درد بر سر شانه کشیده‌ام            گـشتم ولى بـراى تو یـارى ندیـده‌ام
ذکـر قـنوت هاى نـمازم عوض شده            کوفه میاست ذکر سحـر تا سپـیده‌ام

وقـتی نَـفَـس از سیـنـه بالاتـر نـیاید            جز هِق‌هِق از این مردِ غمگین بر نیاید

خـیـلی برایِ آبـرویـم بـد شد ایـنجـا            آنـقـدر بـد دیـدم که در بـاور نـیـاید

من رسـول آیـه‌هـای سـرخ قـرآن تـوأم           مسلـمم یعـنی حسین جانم مسلـمان توأم

سر به زیر انداخـتـم آوارۀ عشقـت شدم           دومین مـرد گـریـبان پـارۀ عشقـت شدم

شـرمـنـدۀ شـمـا شـدم آقـا مـرا ببـخـش            در کوچه مانده‌ام تک و تنها مرا ببخش

آن نامه کاشکی که به دستت نمی‌رسید            گـفـتم بیا، به خاطر زهـرا مرا ببخش

کم کم غروب شد همه رفـتـند خانه ها            پـشت سـرم چـه زود درآمـد بهـانـه ها

کم کم غروب شد همه در کوفه جا زدند            در کوچه ها چقدر به من پشت پا زدند

مـسلـمم سـلـمـانُ مـنّـای حسین            در رگ من خون بابای حسین

قـبـله گـاهـم قـدّ و بالای حسین            ارزشم هیچ است منهای حسین

سـفـیـر مـملکـت دلبـرم مرا بکُـشید            به جای دلبـر مه پیکـرم مرا بکُشید

به جرم غیرت اگر قطعه قطعه ام بکنید            به جان بلای جهان می خرم مرا بکُشید