اشعار

هر کس به احـتـرام مـقـام تو خـم نشد            آقـا نـشـد؛ بـزرگ نشد؛ مـحـتـرم نـشد

دل خـسته بود و راهی این آستـانه شد            دل خـستـه بود و راهـی بـاغ ارم نشد

عمـری غُـبارِ حضرتِ معصومه ایم ما           تا در جـوارِ حضـرتِ معـصـومه ایم ما
هر چـند بـارِ حضرتِ معـصـومه ایم ما           در سایه سارِ حضرتِ معـصومه ایم ما

بانـو بهشت گـوشۀ پنهـان چشم توست            دریـا همیشه تشنـۀ بـاران چشم توست

با تو بهار مانـدنی است و فـرشته وار            تسبیح گوی خالق سبحان چشم توست

آنقدر رفت که در ثـانیه ها هم گـم شد            بعد آنسوی زمان پنجره ای در قم شد

و همیـن زائــره سبـز زیـارتـگـاهـش            در پـرواز به سمت حــرم هـشـتـم شد

ای دلم بی قـرار در حــرمت           کن نگــاهی به سائل کرمت

ذره ای بـودم و ز لطف شما            زیــر بــالــم شده تمـام سما