اشعار

ای در منای عشق خدا جان‌فدا حـسین            در پیـکـر مـبـارزه خـون خـدا حـسین

ای پاک‌تر ز پـاکی گـل‌برگ‌های یاس            روی زمین ز چهـرۀ تو دلگـشا حسین

هـنوز شوق تو بـارانی از غـزل دارد            نـسـیم یک سبـد آئـیـنـه در بـغـل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده            و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین            با زبانِ اشک‌های بی‌صدا گـفتم حسین

یاد تو شـرط قـبـولی نـمازم بوده است            در قنوت خویش قبل از ربنا گفتم حسین

گـفتم حسین و یا حـسیـنش آمد از جانم            هر یا حـسیـنم داشت خـیر خـتم قـرآنم

تا روضه رفتم روح من را کربلا بردند            فـرش حـسیـنـیـه‌ست قـالـی سـلـیـمـانـم

هر گدایی که در این قـافـله حـاتم نشود           هر غلامی که به درگاه تو مَحرم نشود

ما همه ریـزه‌خـورِ سفـرۀ الطـافِ توأیم           سـایۀ لطفِ حـسـین از سَرِ ما کم نشـود

گرچه غیر از مهر تو چیزی ندارم یا حسین           دست خالی نیستم سرمایه‌دارم یا حسین
من که یک عمرست، دل مشغولی‌ام تنها تویی           بگـذرد با نوکـریت روزگـارم یا حسین

قلب ما از تو غـم عـشـق تـقـاضا دارد            چـشم ما نـیـز فـقـط گـریـه تـمـنـا دارد

قـدر بال مگـسی گـوهـر اشک غـم تو            قـیـمـتی بـیـشـتـر از گـوهـر دریا دارد

غم کیمیاست پس به همه غم نمی‌دهند            بی‌امتحـان که چـشـمۀ زمـزم نمی‌دهند

باید سکوت کرد و نشست و نگاه کرد            این خانـدان به سائل خود کم نمی‌دهند

با رخصت از خدای تعالی! فقط حسین            ما گـم نمـی‌شـویـم هَـدَیـنـا فقـط حسین

سر خـم نـمی‌کـنـیم به هر قـبـله دروغ            دل را نمی‌دهـیم به هر جا! فقـط حسین

او وجودش همه نور و نَفْس ما ظلمت محض           زده‌ام مِی زِ سبویش همه‌اش رحمت محض

ما فـقـیریم همه محـضر او چون طفـلی           که بَرَش نیست پَشیزی، همه‌اش حیرت محض

از چشم‌ گـریه مـانَد و از گـریه عزّتش            از جــام بــاده مـانَـد و از بــاده لـذّتـش

فرمود امام صادق ما روضه جنّت است            دنـیـا جـهـنم است بـرو سـمت جـنّـتـش

تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است           چشم‌ها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است

نه فقط شاعر این شعر عزا پوشیده‌ست!           واژه‌هایش همه، همرنگ مُحَرّم شده است

این صورت سپید، به سرخی اگر رسید            کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید

ما مثل ابـر وارث دریا شدیم و حـیف            از بی‌کران عشق به ما چشم تر رسید

هرکس که در معامله با دوست غم خرید            حتی اگر زیـاد خـریـده‌ست، کـم خرید

قبل از الست بود که ما گریه کن شدیم            ما را برای روضۀ خود در عدم خرید

افـتـاده دست و پـای دلـم، زیر پـای تو            احـرام بـسـتـه‌ام به صـفـا و مـنـای تـو

آن کعبه‌ای که ساخته شد در حجاز، هم            مُحـرم شده است دور سر کـربلای تو

داغ تو بر سیـنۀ ما رنگ ماتم می‌کشد            حـنـجـره از مـاتـمت آهِ دمـادم می‌کـشد
با حسینی می‌چکد اشک از دو چشمان پدر            مادرم روی سر خود چادر غم می‌کشد

عـمـری‌ست عـبـد این درم الحـمدلله            در خـیـمـه‌هـایـت نـوکـرم الـحـمد لله

مادر مرا با شیر روضه پرورش داد            رحـمـت بـه شـیـر مـادرم الـحـمـدلله

نـام تـو اذانی‌ست که از روی مـنــاره            انـداخـتـه در سـیـنـۀ مـا شـورِ دوبـاره

لـب تر نـکـنی نیز فـدایـی تو هـسـتـیم            عــشــاق نـدارنـد نــیــازی بـه اشــاره

اگـر مرا نـظـر لـطـفـت انـتخـاب کـند            مـرا که ذرّه‌ام عـشـق تـو آفـتـاب کـند
رهـیـن مـنّت عـالـم نـمی‌شـوم هرگـز            اگر حـسـین مرا نوکـرش خـطاب کند

کدام خاک شبیه زمین کرب و بلاست؟            کدام روزِ دگر مثل روز عاشوراست؟

در این زمـانـۀ درد آفـریـنِ غـم پـرور            کدام خاک به جز تربت حسین شفاست؟