اشعار

بـنـد دل امـام زمـانـی گـسـسـتـه بــود            خون در نگاه نافذ ماهی خجـسته بود

افـتاد در حـوالی مشکـش نفـس زنان            از دسـت نـامـروّتـی آب خـسـتـه بـود

این چه ماهی ست زِ خون صورت او پوشیدَه ست؟           این چه نخلی ست به صحرای عطش خشکیدَه ست؟

این چه سروی ست تبر خورده، شکسته ساقه ش؟           این چه یاسی ست که عطرش همه جا پیچیدَه ست؟

پـسر ‌اُمِّ ‌البـنـین ‌یک‌تـنه ‌غـوغـا ‌کردی            قـتلگـاهی به لب عـلـقـمه بر پا کردی

مثل سلطان عرب حمله به اعدا کردی            لب خـشکـیـدۀ خود فـاتح دریـا کردی

نـوبـت جـنـگ عـلـمــدار آمـد            در صف مـعـرکه سـردار آمد

پــســر حـــیـــدر کــرّار آمــد            شیـر لب تـشنه به پـیـکـار آمـد

تا روز محشر پرچمت بالاست عباس            مدیون کام خشک تو دریاست عباس

گرچه به ظاهر مادرت اُمّ البنین است            اما به باطن مادرت زهراست عباس

حرم از داغ تو دیکر دل مضطر دارد            هیچکس نیست که بعد از تو علم بردارد

جبراییل است که افتاده زمین یا که تویی            چـقـدر پـیـکـر صـد پـاره تو پَـر دارد؟

نگاه عـلـقـمه خـندیـد و در سجـود افـتاد           همین که سایۀ سروش به روی رود افتاد

قـدم به آب که زد موج موج طوفان شد           عـروس آب بـه پـای مــهِ وجـود افــتـاد

در کـنـار شریـعـه غـوغـا شـد            سر یک تن بـبـیـن که بلوا شد

قمری بود و شد خسوف از خون            چـقَـدَر این خـسـوف زیـبـا شد

بیرون نکش از جای خودش تیغ دو دم را            عـباس فـقـط باش و نگـهـدار عـلـم را

ای پشت و پناه هـمه برگرد به خـیـمه            برگرد و نکن خون به جگر اهل حرم را

گریـه كردم، مُـطَـهّـرم كـردند            پـاكْ مـانـنـد ســاغــرم كـردنـد

اســم تـو آمــد و دلــم پَـــر زد            بـه گـمـانــم كــبـوتـرم كـردنـد

عـلمدار و یل و سقا ابوالفضل            سـلام الله عـلیک یا ابوالفـضل

شدی نائل عزیز من از امروز            تو به فرزندی زهرا ابوالفضل

این جوان کیست که در قبضه او طوفان است           آسـمـان زیر سُم مـرکب او حـیران است

پـنجـه در پـنجـهٔ آتـش فـکـنـد گـاه نـبـرد           دشت از هیبت این واقعه سرگردان است

رفتیّ و این ماجـرا را تا فصل آخر ندیدی           عـبّاس من! دیدی امّا مانند خواهـر ندیـدی

آن صورت مهربان را، محبوب هر دو جهان را           وقتی غریبانه می‌رفت بی‌یار و یاور ندیدی

چه اشراقی دل از این لحظه‌های ناب می‌خواهد؟           چه شوری سینه از این اشک چون سیلاب می‌خواهد؟

من از این سیر آفاقی دو چندان می‌شوم بی‌دل           که چشمی منتظر در خیمه از من آب می‌خواهد

کـنار پیکـر خود الـتهاب را حس کرد            حـضور شعـله‌ورِ آفـتاب را حس کرد

هنوز نبضِ نگـاهش سرِ تـپیدن داشت            که گرمیِ نفسِ هم رکاب را حس کرد

وقتی رَجَز می‌خوانْد میدان زیر و رو شد            کـوفـیِ تــرسـو بـاز هـم بـی‌آبـرو شـد

لـرزیـد مـیـدان زیـرِ پـاهایِ عـلـمـدار            صِفـِّیْن با تکـبیرِ حـیـدر رو به رو شد

با منِ تشنه لب اِی مشک وفـاداری کن            دلِ اهل حرم این جاست تو دلداری کن

هـمـره آبِ درونت بـه زمـین می‌ریـزد            آبـرویـم بـه بـر یــار، خــریــداری کـن

ذکــرِ لا حــول و لا قـــوه الا بـا الـلـه            می‌کـنـد بـدرقـۀ راهـت ابـا عــبـدالـلـه

تـو امــیــدِ حــرمِ فـاطـمــیــونـی آری            هـمۀ عـشقِ مـنـی بایـد عَـلـَم بـرداری

آب از دست تو سقا به خدا حیران است           مشک و تیر و علمت تا به ابد گریان است

تک یـل حـیـدری و بر تو بـنـازد زیـنب           با نگه صف شکنی کین طرق شیران است

ساقی تشنه لبان گو چه شده ساغـر تو            اینهمه تیر چرا مانـده به دور و بر تو

تیـرهای هـمۀ حـرمله‌ها خـرج تو شد            شـده انـدازۀ قــاسـم هــمـۀ پـیـکـر تـو