اشعار

در جمالش داشت انوار پیمبر را حسن            همچو حیدر داشت عطر حیّ داور را حسن

هر ملک با دیدن او گفته دارد بی‌گمان            خلق و خوی مادرش زهرای اطهر را حسن

ای مـرثـیه‌ها اشک بـریـزید بـرایش            خون گریه کنید دیده‌ها بهر عـزایش

بر مرد غـریبی که به خود یار ندیده            ای حنجره‌ها روضه بخوانید برایش

کریم اگر که تویی ما همه گدای توأیم            دوا اگر که تویی جمله، مبـتلای توأیم

تو در مـیـان دل مـا قـدم زدی حـتـمـاً            که در پـی دل و دنـبال رد پـای توأیم

بـا تـیـر آمـدنـد به تـشـیـیـع پـیـکـرت            خون می‌گریست در غم تو چشم خواهرت

عمری‌ست روبه روی تو و چشم‌های توست            تـصـویـرِ گـوشـوارۀ زخـمی مـادرت

نمی‌شد خالی از عَمّارها دور و برت، ای‌کاش            یلی همتای اشتر داشتی در لشکرت، ای‌کاش

سکوت محض اگر شد پاسخ هل من معین تو            ملامت‌ها نمی‌شد پاسخ چشم ترت، ای‌کاش

هر دم بـخـوان آیـات جاری حسن را            جـود و سـخـا و بـردبـاری حـسن را

در زیر قبه که دعاها مستجـاب است            کـن آرزو خـدمـتـگـزاری حـسـن را

نه بوی مُشک نه چون بوی نافۀ خُتن است            نه بوی یاسمن است این نه بوی یاس من است

نه بوی چادر خاکی نه عطـر آن گـودال            بقیع روضۀ مکشوف کوچه و زدن است

ای مـظـهـر جـمـال جـمـیل خـدا حسن            وی "طـلـعـت تـو آیـنـۀ کـبـریـا" حسن

روح نـبـی، روان عـلی، قـلـب فـاطمه            گیرد به یک اشارۀ چشمت صفا حسن

زان لحظه که بر نام حسن جان نظر افتاد            از چهـرۀ فـرسـودۀ من پـرده بر افتاد

از بس که درخشان بُوَد این نام در افلاک            انگـار که در عـرش معـلّی قمر افتاد

خـنـده بر این لـب آزرده کجـا می‌آید            نفس از سیـنه اگر رفت چرا می‌آید؟

زرهم کو که بپوشم بروم تا مسجد؟!            دارد از مـأذنـه انـگـار صـدا مـی‌آیـد

عاشق آن است که در بند نگارش باشد            روز و شب خاطر معشوق کنارش باشد

سر به کـف گـیـرد و آمـادۀ دارش باشد            ادعـایی نـکـنـد خـاک و غـبـارش بـاشد

مادر ز بس برای غـمت گریه کرده‌ام            عمری برای عـمر کمت گریه کرده‌ام

موی سپید و روی شکسته است حاصلم            از بس که بی‌صدا ز غمت گریه کرده‌ام

اینکه از زهـر جفا جای به بسـتر دارد            طـشتی از خون دل خویش برابر دارد

چـشم‌هایش به در و منـتـظر آمدنی‌ست            زیـر لـب زمــزمــه مــادر مــادر دارد

بزم حـسن حال و هـوایش فـرق دارد            از ابــتــدا تـا انــتـهـایـش فــرق دارد

اینجا هـمه کاره کـریم اهل بیت است            آقـا نـگـاهـش بـر گـدایـش فـرق دارد

آن مـاه که در دامـن زهـرا بـنـشیـنـد            بـایـد که چـنـین در دل دنـیـا بنـشیـند

ای عرش نشین! شأن قدم‌های تو تنها            این است که بر شـانۀ طـاهـا بنـشیـند

آری یک عمر دلش غرق عزاداری بود            تا چهل سال، فقط کار حسن زاری بود

از همان کوچکی‌اش کوچه گرفتارش کرد            جگـر خون شده‌اش حامل اسراری بود

کنج دنجی در هیاهـوی جهان داریم ما            تا میان سیـنه از مهرت نشان داریم ما

خانۀ ویران دل با مهر تو قیمت گرفت            در خـراب آبادمان، گـنج نهان داریم ما

عشقی که به دل کاشته بودی ثمر آورد            هم آه شب آورد هـم اشک سحـر آورد

آنـقـدر کـریـمی که گـدا از سر کـویت            از آنچه دلـش خواسته هم بیـشتر آورد

چنان که هر زنی صدیقۀ اطهر نمی‌گردد            یقیناً هرکسی هم سبط پیغـمبر نمی‌گردد

دوباره سوره کوثر به احمد میشود نازل            کسی که مجتبایش میدهند ابتر نمی‌گردد

پیش چشم قاسم و نجمه، حسن از حال رفت            در مدینه آن غریب در وطن از حال رفت

تا که شد محروم از عطر کریم اهل بیت            خاک مصر و یثرب و شام و یمن از حال رفت