اشعار

ای حجره‌ات غریب ترین جای این جهان            در قتلگاهت، آه، کسی نیست روضه خوان

جز مادری جوان که ز جان آه می‌کشد            هنگام دست و پا زدنت با قـدی کـمان

سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی            آه بین خانـۀ خود هم نـداری محـرمی

سایه سار خلقی اما پیکرت در آفـتاب            سـرپـنـاه عـالـمی و بـی‌پـنـاه عـالـمـی

رسیده جـان به لب اطهـرت؛ اَبَالهادی            نشـسته پیک اجل در بَـرَت؛ اَبَالهادی!

دوباره قصۀ زهر و دوبـاره نامـردی            کـبـود شد هـمۀ پـیـکـرت؛ اَبَـالهـادی!

تویی که جود و عطا بر امام‌ها داری            چقدر لطف و سخاوت برای ما داری؟!

جـواد فـاطمه ارث از کـریم او بردی            غـریب خانه شدن را ز مجـتبی داری

وقتش رسیده است که عرض ادب کنیم            وقـتـش رسیده حال بکـایی طلب کنیم

وقت عزا و گریه و اندوه و ماتم است            امـشب عـزای اشـرف اولاد آدم است

ای که بر جودت سلیمان نبی رو می‌زند           محضرت خیل ملک هر لحظه زانو می‌زند

صحن و ایوان تو را جبرییل جارو می‌زند           شمع عمرت در جوانی از چه سوسو می‌زند

کیستم من هفت چرخ نور را شمس الضحّایم           مظهـر جـود خـدا، شمع وجود مصطفایم

سـرو بـاغ آرزوهـای عـلـیِّ مـرتـضـایـم           قلب قرآن، رکن دین، روح خرد، جان دعایم

خـاکـستـر وجـود مـرا می‌دهـد به بـاد            سنگـیـنی عـزای تو یا حـضرت جواد

تشنه، میان خانۀ خود دست و پا زدی            یک جرعه آب، همسر تو، دست تو نداد

كـبـوتـرانه نگـاهش به سمت بـالا بود            سفـر بـراى دل خـستـه اش مـهـیّـا بود

کسی که عـالـم هـستی طُـفـیـل او باشد            میان خانه خود هم غـریب و تنهـا بود

با دلی پُر غم سیه پوش عزایت می شوم           آستـان بـوس حـریم با صفـایت می شوم

از دعای حضرت زهرا و لطف بی حَدش           باز هم مهمان بَزم روضه هایت می شوم

بـاز هـم بـر دل مـظلـوم شـرر افـتـاده            باز هم شـعـلـۀ زهری به جگـر افتاده

اینهمه زجر بر این جسم جوانش ندهید            وسط حجـره جواد است به سر افـتاده

 پخش سبک   

عـبـدِ حـریـم تو ای مولای عـالـمیـنـیم            از همین هیأت آقا زائـر کـاظـمـیـنـیـم

این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا

 پخش سبک   

عــزای جــواد الائــمّـه رسـیــده            ناله دارد مـادری قـامت خـمـیده

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا (۳)

 پخش سبک   

در عـزایت ای گـل خـیـر الـنـسا            حضرت سلطان شده صاحب عزا

حُـبّ تو آغـشـتـه بـا آب و گِـلـم            نـام زیــبــای تــقــی ذکــر دلــم

 پخش سبک   

شـاه مُـلکِ قـضا ادرکـنی          نـور چـشم رضا ادرکـنی

جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی

 پخش سبک   

من که نـدانـستم آقا، قـدر زیـارت تو رو          نشه یه روزی که بیاد، به من بگی دیگه برو

بـبـیـن شـکـسته آمـدم ** به گـل نـشستـه آمـدم ** خـسـتـۀ خـستـه آمـدم

دستش همیشه بـاز و خداوند جود، بود            روی لب ملـک ز ثـنـایش سـرود، بود
تـنـهـا دلیـل خـلـقـت هر آنچه بود، بود            عرش خـدای عـز و جل را عمود، بود

ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﻥ ﺭﻫﺴﭙﺭﻡ          ﺻﺪﻑ ﻋﺼﻤﺖ ﺩﺭﯾـﺎﯼ ﻭﻻ‌ ﺭﺍ ﮔـﻮﻫـﺮﻡ
ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﯾﺰﻩ ﺧﻮﺭ ﺟﻮﺩ ﻣﻨﺴﺖ          ﻧﻬـﻤـﯿـﻦ ﺣﺠّـﺖ ﺣﻖ ﻣـﺎﯾـۀ ﻓـﺨـﺮ ﺑـﺸـﺮﻡ

اول راه، غزل داغ و پریشان بشود…!           بیت بیت غزل از داغ تو بی جان بشود

روزها فکر من این است و همه شب سخنم           که چرا بیت خودت؛ بهر تو زندان بشود؟

و جنس درد تو از جنس روضۀ حسن ست         غریب خانۀ خود! غربت تو در وطن ست

چگونه و به چه قـیدی؟ چه نـام باید داد؟         به ام فضل و به جعده اگر رباب زن ست