اشعار

تا فکر و ذکر من همه دیـدار دلبـر است           من در میان جمع و دلم جای دیگر است

من در میان جمع و دلم سمت سامراست           آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است

مـا ســائـلـیـم و نـوکـریـت آبــروی مـا            یا ایـهـا الـعـزیـز نظـر کن به سوی ما

تا کی بـرای نـافـلـه هـای سحـر گـهـی            با خون دل شود دل شب ها وضوی ما

من در پـنـاه چـشـم هایت سـرفـرازم            از این که آقـای منی بر خود بـنـازم

بـاشـد تـمــاشـایـی مـنـاجــات دل من            بـا نـم نـم گـریــه بـود راز و نـیــازم

برای آمـدنت گر چه چـشـم دنـیا هست            به خـاك پا مگـذاری كه دیـدۀ ما هست

اگر چـه بـاز گـذشت و نیـامدی امروز            دوباره وعده به دل میدهیم، فردا هست

آهـت اگـــر دامــان آدم را بـگــیــرد            آتـش تــمـام اهـل عــالــم را بـگـیـرد

آن روز غیر از دست هایت نیست دستی            که بـاز هم از لطف دستـم را بگـیرد

آمـد مــحــرّم عــلــی و مـاه فــاطــمــه            آتـش گـرفـتـه جـان تـو از آه فــاطـمـه

با ذوالفقارِ خـون جگر خورده در نیام            باز آی خـون فاطمه خـونـخـواه فاطمه

کم می خـوریم غـصۀ دنیـای بی تو را            با اینکه می کـشیم نفس های بی تو را

امروز هم بـدون تو بر ما گذشت کاش            فکـری کنیـم غـربت فـردای بی تـو را

پس مـزن یـار مسیـحا دل بـیـمـار مـرا            آنـقـدر گـریـه کـنـم تا بـخـری بـار مرا

قدر یک عمر فقط گـریه بدهکـارم من            کـرمی کـن بـپـذیـر عـمـرِ بدهکار مرا

یـگـانـه حامی خـون خـدا، بنفسی انت           !سـلالـۀ سـرِ از تن جــدا، بـنـفسی انت!

بیا که می‌گـذرد قــرن‌ها هـنــوز دهـنـد           تو را هماره شهـیدان نـدا، بنفسی انت!

اگر که درد می کشیم به یار بی توجّه ایم           به نـسـخـۀ خــدایــیِ نـگــار بی توجّه ایم

به عشق یار دست از گناه خود نمیکشیم           به شیــوۀ درستِ انـتـظـار بی تـوجّـه ایـم

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی            «تا با تو بگویم غم شب های جدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران            «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

در انـتـظـار طلعت صبح وصـال تو            دل می‌طپد به شوق طلوع جمـال تو

با غفلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نـکـرده‌ایم مـراعـاتِ حـال تو

لطفت دوباره حال مرا رو به راه کرد            رحمی به حال این دل بی سرپناه کرد

ایـن دوریِ مـسـیــر دلــم از دل شـمــا            دیدی چطور روز و شبم را تباه کرد؟!

ای امـیـد آخـر دلـهــای مـا کـاری بـکـن           درمـیـان لحظـۀ سبــز دعــا کـاری بکن

خـستـه ام از روزهای انـتـظار آقای من           خـستـه ام؛ افتاده ام از پا؛ بیا کاری بکن

بر وادی وصـال بر این دل نــوا دهیـد            بـا اشک دیـده سیـنـۀ ما را جـلا دهـیـد

یک بار هم ز لطف قـدم رنجه ای کنید            بر نـوکـران بی سـر و پـا هم بها دهید

در حرم شُستم ز اشگ دیده ام دیـوار را           گم شدم در سیل اشگــم تا بجـویم یار را

گشتــه ام دور حــرم تا یار را پیــدا کنم           حجّ نکردم گر نه بینم آن گُل رخسار را

تا ببینیم تو را چـشـم به راهیــم هــنوز          آرزومنــد لــقـای رخ مـاهـیــم هــنـوز

جمعه ها هفته به هفته پی هـم میگذرد          از غم دوری تو شــعــلـۀ آهــیـم هنوز

دوبـاره بـزم عـزا؛ باز مـرثـیـه خـوانی           دوباره سفـرۀ روضه دوبـاره مـهـمانی

سلام حضرت صاحب عزاکه ازچشمت           جـدا نـگـشـتـه دمـی؛ ابـرهـای بـارانـی

دل گرمی ایـن روزهایِ سـرد، برگرد           ای سرخی گلهایِ خشك و زرد، برگرد

آسان نـدارد بی تو هرچـه سخـت، بازآ           درمان ندارد بی تو هر چه درد، برگرد

اگر ز قـافـلـه دوریـم، خـوب مـی دانیـم           ولی به لطف تو هر سال جـا نمی مـانیم

و بـاز هـم به نـگــاه مـحـبـتت امــسـال           کــنار سـفـره ایـن فـاطـمـیـه مهـمـانـیـم