اشعار

بــوی غــم بــوی عــزا دارد بقـیع            غــربتــی بی انتــهــا دارد بقــیــع

اشك زهــرا روی خــاكش ریخـته            روز و شب حــال بكــا دارد بقیـع

گرد و غبار غــم زده خیـمـه به سینه ام           مـن زائــر قــبــور غــریب مــدیـنــه ام

آنجا که گریه ها همه خاموش و بی صداست           هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست

نا جوانمردان از اینجا صحن را برداشتند           کاش می گـفـتـند گـنـبد را چرا برداشتند

زائری آمـد کـنـار قــبـر آقـایـش نشست           با کـتـک او را ز قـبـر مجتبی برداشتند

دیشب برای دفـتر من همّ و غــم شدی            بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قـلـم شدی

باور نکـرد نیست سـرانجـام در زمین            مهمانِ رسـمی شب شـعـر خودم شدی

تخریب کرده اند حرم و بارگــاهـتــان            آنها که زنــده انـد به لطف نگــاهـتـان

بر روی مهربـانـیـتـان چـشـم بسته اند            با خود نـگـفــتــه اند چه بوده گناهتان

از صـفـای ضــریح دم نـزنـید            حرفی از بیــرق و علــم نزنید

گریه های بـلـند ممنـوع  است            روضه كه هیچ، سینه هم نزنید

روزی ایـنجا بهار داشته است            چـار سـنگ مزار داشـته است

به حـریــمـش پــنـاه مـی بـرده            هرکه با هرکه کار داشته است

باید بـرای یــار حـریـمـی درست کرد            گنبد برای مرد کــریــمی درست کرد

بـایـد بــرای تـربت خــاکــی مـجـتـبـی            از آه سینه ســوز نسیـمی درست کرد

یک روز می آیی و علم می سازی            در شهر نــبــی باب کــرم می سازی

مانـنـد گـذشـتــه بلکه بـهـتــر از آن            در خــاک بـقـیـع هم حـرم می سازی