اشعار

اوج پـروازم آسـتـانـۀ تـوست            مـقـصد بـالـم آشـیـانـۀ توست

سبک زیـبـای زنـدگـانـی من            به لـبـم بـازهـم تـرانۀ تـوست

شهدِ عشقت از ازل در کام دلها ریخته            این محبّت را به دلها حق تعالی ریخته

آتشِ آتشکده خاموش گشت و در عوض            آتشِ عـشـق تو در دلـهـا سـراپـا ریخته

الا ای عاشقان مـژده به مکه یار می‌آید            دل عـالـم به شدت مـی‌تـپـد دلدار می‌آید
می‌آید آنکه در انجیل و تورات است اوصافش            بـرای دیـن پـایـانیّ حـق مـعـمـار می‌آید

مـعــادلات نــگــاه مــرا بـه‌هـم ‌زده‌ای            از آن‌ زمان که دراین کوچه‌ها قدم زده‌ای!

کشیده‌ایم به سلـمان و سیـنه‌چاک توأیم            چه پرچـمی به دل امت عـجـم زده‌ای!

می بـنـوش از پـیـالۀ تـوحـیـد            سـجـده‌ای کن حـوالـۀ توحـیـد

مـی‌رسـد از سـلالـۀ تــوحـیـد            آنکه در عرش احمدش خوانند

سحـر مکّـه صفـای دگـری پـیـدا کرد            نـالـۀ سوخـتـه دل‌ها، اثـری پـیـدا کرد
کعبه می‌خواست که دل را ز بتان پاک کند            دید فرزند خـلـیل و جگـری پیـدا کرد

می‌وزد در سینه‌ها عطر گـلستان شما            می‌دمد نور خـدا از عمق چشمان شما

نوبهـاری در دل ماه ربیع الاوّل است            خنده زد گل در حضور روی خندان شما

قـلـم به دست گـرفـتـم دوبـاره بـنـویسم            نـهـاد عـشـق شـدم تا گـزاره بـنـویـسـم
حـروف شـمسی خود با سـتاره بنویسم            توان گـرفته‌ام از یک عـصاره بنویسم

به نام قـبـلۀ شـاه نجـف، به نام نـبـی            مـنـم غـلام عـلـی و مـنم غـلام نـبی

علی و فاطمه، داماد و دخترش هستند            چه بیـش ازین بنویـسیم از مقام نبی

حق رسیده است بگوئید که باطل برود            عـلـم آمد که هـمی زاهـد جاهـل برود

وحدت از بارقه‌اش، جلـوۀ دیگر دارد            آمـد او تـفـرقـه از بـیـن قـبـایـل بـرود

هر کس گرفـته غـیر تو مـأوای دیگر            خـیـری نـدیـده از گـدایـی‌هـای دیگـر

من روزی‌ام را از تو بی منّت گرفـتم            منّت فـراوان است در هر جای دیگر

آفرینش، رنگ و بوی یاس و عنبر می دهد      حضرت حق، بر دل جبریل دلبــر می دهد

بیت "عبــــدالله" شد دریایی از لطف خـــدا      کودکی، با خنده‌اش،جان را به مادر می دهد

از این مولود فرُّخ پی هزارو چارصد سال است         زمین دور خودش می‌گردد و بسیار خوشحال است

فقط این جمله در تائید میلاد نبی کافی ست         که شیطان از نزولش تا همیشه ناخوش احوال است

ز رأفت باگدایانـش چنان گرم است رفـتارش    که فرق شاه ومسکین را نمی یابـی به دربارش

به لطـف بودنـش با ما حـسابـی از ازل دارد    که تامـحشــرهمـه هستیـم هستــی را بدهکارش

از این مولود فرُّخ پی هزارو چارصد سال است        زمین دور خودش می‌گردد و بسیار خوشحال است

ای عرش زمین بوست ای چرخ زمین گیرت            ای دست قضا دائم در پنجـۀ تـقـدیرت

هم پای رُسُل بسته در حلقۀ زنجـیرت            هم قلب ملک روشن در مکتب تنویرت

امـروز نـوشـتـنـد کـبـوتر شـدنم را            پـروازکـنـان راهى دلـبـر شـدنم را

چشمان من از شوق، مهیاى شراب است            مدیـون تـوأم لذت سـاغـر شـدنم را

افـتـاده ز نو شـور دگر در سر هستی            جان رقص کنان آمده در پیکـر هستی

انـوار خـدا سـر زده از منـظـر هستی            بخشیده به جان فیض دگر داور هستی

جبرئیلی که از او جـلوۀ رب می‌ریزد            به زمین آمده و نُـقـل طـرب می‌ریزد

دارد از نخل خبرهاش رُطب می‌ریزد            خنده از لعل لب «بنت وهب» می‌ریزد

آن را که به جز قرب خدا هـیچ ندارد            هــنـگـام بـلا غـیـر دعـا هـیـچ نـدارد

پروانه پرش سوخت و من یـاد گرفتم            عـاشـق شـدنـم غـیـر بـلا هـیـچ ندارد