اشعار

بـاز هـم اهل ولا بـادۀ مـسـتـانـه زدنـد            لب خود را به لب ساغر و پیمانه زدند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند            آســمـان بــار دگــر نـیّــر بــدر آورده

پخش سبک                      (به سبک رب صل علی محمد)

سفرۀ نعمت فکنده، خالق نعمت در این ماه           نیمۀ ماه خدا شد، هدیه بر اهل زمین ماه

عـلی و فـاطمه رسول مـؤتـمن           شده افطارشان ز بوسه بر حسن

پخش سبک    

ای روزه‌داران رحمت یزدان عمیم است            ماه ضیافت سفره‌اش دست کریم است

از بخـشش او، می‌بارد اعجاز            از خـنـدۀ او، گـل می‌شـود باز

پخش سبک  

نـیـمـۀ مـاه خـدا و، آمده ماه پـیـغـمـبر            جلوه شده ماهِ روی، یوسفِ زهرا و حیدر

جانم یا حـسن بر لبِ همه            جانم یا حسن شور و زمزمه

صحن دل دیوانه‌ام از شور تو غوغاست            دیوانگی‌ام در دل و در چهره هویداست

من مستم و مستی من از عطر لطیفت            این مستی و مِی‌خوارگی از لطف تو آقاست

گـرفـته دست مـرا بـارها مـرام حـسن            رسیده است به من لطف مستدام حسن
من احـترام شدم محـض احـترام حسن            حسن امام من است و منم غـلام حسن

گـل‌خـنده‌ای که مِهـر به مـاه خـدا کـند            از پای روز، حـلـقۀ شب را جـدا کـند

بر شانۀ سپـیده‌تـرین صبح بی‌غـروب            خـورشـیـد، آبـشارِ طـلایی رهـا کـنـد

میان ارض و سما بزم شادی و شور است           به روی دست نبی آیه‌هایی از نور است

بـغـل گـرفـتـه نـبـی سبط اکـبـر خود را           وَ اِن یَکاد بخوان، چشم ابتران شور است

بر لب هر عاشقی گل کرده امشب یا حسن            می‌شوم عـبد خـدا ماه مبارک با حسن

ما اگر عـبد حسیـنـیم و گـدای زینـبـیم            بر خود زینب قسم کرده جدا ما را حسن

ای روح تـوسـل شده دیـوانـۀ لـطـفـت            مست است كرم از می و پیمانۀ لطفت

از بركت اطعام تو محروم نمانده ست            هر آنكه شده سائـل مـیـخـانۀ لـطـفـت

امروز که مـیـلاد سعـید حسن است           دلشاد بتول و احمد و بوالحسن است

گر دست به دست می‌برندش چه عجب           کاوّل گلِ نو شکـفـتۀ این چمن است

از عشق و عاشـقی چند ساله بنویسم            و از نـیـاز خـودم از پـیـالـه بنـویـسم

قلم به دست گرفتم که شرح دل بکنم            زمین دور و برم را ز اشک گل بکنم

عید است و یا نیمۀ ماه رمضان است؟            از هر دو بگویم که هم این است و هم آن است
عـیـدی که به ماه رمـضان داد تجـلّـی            ماهی که در آن روی خداوند، عیان است

بـوی بهـشت می‌وزد از بین مـوی تو            شهر مدینه پُر شده از عطر و بوی تو

دیـوانـۀ تو هـرکـه شده سـر به راه شد            مجنون شدم که سر بگذارم به کوی تو

خوشا بحال گدایی که ریزه خوار شماست           خوشا بحال غـلامی که پیشکار شماست

خوشـا بحال جـزامی که هم غـذات شده           نشسته است سر سفـره و کـنار شماست

حُسن و جمال و نور خدا جلوه گر شده            مـرآت حق به اهـل ولا جـلوه گر شده

خورشید آسمان ز رخش شرم می‌کند            چون چشمه سار نور سما جلوه گر شده

بـه ايـام ازل بـنـگـر دلا نــور دگـر آمـد           عنايت را نگر بر مرتضي نور بصر آمد

علي چشم انتظار استاده و بس­ بي­قرار اينجا           كه بر خيل بشر شه زاده ­اي والا گهر آمد

ای روی گـلـعـذار تـو یـاد آور بـهـشت           وی یک کرشمه در رخ تو دلبر بهشت

ای جـلـوه ای ز طلعت زیـبـای تو قـمر           وی ماهـتاب و شمس درخشان فر بهشت

حـالا که آسـمـان دمِ بـاران گرفته است           طبـع سـرودنـم چـقـدر جان گرفته است

از این طـراوتی که پر از عطر نام توست           دور و بر مرا گـل ریحـان گرفـته است

بر طالع من حـک شـده دیـوانـه بـودن           با عـقـل و جمع عـاقـلان بیگـانه بودن
قـسمت نـشـد که پـای تو آتش بـگـیـرم           توفیق می خواهد مـگـر پـروانه بودن؟