اشعار

دلت می‌لرزد از فریادهای آخرم برگرد            دلم می‌لرزد از خون گریه‌های خواهرم برگرد

مرا بگـذار در گودال با سر نیـزه‌ها تنها            نبینی نیزه کاری تا شود بال و پرم برگرد

مـقـتـل از خـون تنِ تو شـبـیـه دریـا بـود            خواهـرت دید که چه غـائـله‌ای برپا بود

دور گـودال همه دور و برت جمع شدند            نیمه‌جان بودی و بر گِرد تنت غوغا بود

یک لشکر و یک جسم در خون آرمیده            دارد نظاره خـواهـری قـامت خـمیده

شمشیر و نیـزه گرد او گرم طـوافـند            زینب نـظـاره می‌کـند با اشـک دیـده

سر به روی نیزه رفت و تن نداشت            جسم درهم زیر و رو کـردن نداشت

بـد سـلـیـقـه بـودن غــارتـگـر اسـت            ورنه کهـنـه پـیـرهـن بُـردن نـداشت

گفته بودی مرگ در بستر برایت خوب نیست            دیدن تنهایی خواهر برایت خوب نیست

پیرهن کهنه به تن کردی برایت خوب بود            این عقیق سرخ و انگشتر برایت خوب نیست

کمی آرام برو کم شود این خون جگری            برده‌ای دل زهمه کاش ز من جان ببری
من هـنـوزم به دلـم مـانده تمـاشات کنم            چـقـدر زود شـد ایـام وصـالت سـپـری

جز خاک و خون برای تن خود کفن نداشت            گـیرم کـفن برای تنـش بود، تن نداشت

شرمنده شد که خواهر او بی‌نصیب ماند            جـایی برای بـوسۀ او بـر بـدن نـداشت

در قـتـلگاه چـشـم تو سمت خـیام بود            دعـوا بـرای غـارت رأس امـام بـود

ای کاش مانـده بود لـباسی که داشتی            شـایـد بـرای مــادر تـو الـتــیـام بـود

زخم بر زخم نشست و بدنت را پُر کرد            فرش خون پهن شد و حجم تنت را پُر کرد

نـیـزه پـیـچـیـد به اعـماق تنت از پهـلو            یـاد مـادر هـمـۀ پـیـرهـنت را پُـر کـرد

زلف تو روی نیـزه به دستان باد بود            دور و بر عـقـیـله حـرامـی زیـاد بود

آتـش گـرفت پیـش نـگـاه تو خیـمـه‌ها            شعله به شعله چشم تو شرح معاد بود

این بار آخر است منم روبه روی تو            تو سوی من نشستی من هم به سوی تو

کفراست کفر اگر که بهشت آرزو کند            وقتی نشسته زینب تو پیـش روی تو

در قتلگاه بود و به دستش سپر نداشت            یعـنی برای جـنگ تـوانی دگر نداشت
جـسم تمام اهل حرم را به خـیـمه برد            اما برای یـاری خود یک نـفـر نداشت

و الـشّـمـر جـالـسٌ نـفـس انـبـیا گرفت            خورشید تیره گشت و دوباره هوا گرفت

دارد تمام عـرش خدا می‌خـورد زمین            و الشمر جالسٌ همه عـالم عـزا گرفت

از دست مهربان شما هر که نان گرفت            بـالای دست حاتـم طایی مکـان گرفت

عرض نیاز پیش کریمان درست نیست            باید همیشه دست به روی دهان گرفت

 پخش سبک۱                      ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

تــمــامِ هــسـت زیــنـب            روی از دست زینب (۲)

برادر جـان، غـم هجـران، زده اینـسان، به قـلب من شراره

ناله بزن؛ با ناله از گودال لشگر را ببر           زینب بیا، این شمر با پا رفته منبر را ببر

چون مادر خود بر کمر چادر ببند ای شیر زن           از زیر دست و پای این مردم برادر را ببر

نه تـنهـا زخـم‌ها بی‌الـتـیـام است            حـدیـث غـربت او نـا تـمـام است

مــیــان قــتــلـگــاه افــتــاده امــا            نـگـاه آخـرش سـوی خـیام است

لشـکـری آمده تا سـهـم غـنـیمت بـبرد            از تنی غرقه بخون، جامه به غارت ببرد

از سـراشـیـبی گـودال سـرازیـر شدند            با هم از بختِ بد غـائـله درگـیر شدند

هل من معین بی‌کسی‌اش تا شنـیده شد            رنگ جـمال پـرده نشیـنان پـریـده شد

تا شاه بی‌رمق شد و افـتاد روی خاک            افـسار گـرگ های حـرامی دریـده شد

عطش افتاده به جانم جگـرم می‌سوزد            هستی‌ام ز آتش غم‌ها به برم می‌سوزد

در من از سوز عطش تاب سخن گفتن نیست            دهنم خشك و دلم خون، جگرم می‌سوزد