اشعار

دل از همان زمان هوایی و اسیر عشق شد            که قبل خلق دلبران علی امیر عشق شد

حقیر می‌شود هر آنکسی که نیست با علی            امیر شد کسی که پیش او حقیر عشق شد

غـم‌ها که به سر آمد آغـاز ظـفـرها شد            الوعـده وفا! روز دندان به جگرها شد

چشمان پیـمبر هم معـطـوف گذرها شد            حـجّـاج رسـیـدنـد و پـایـان سفـرها شد

ما نـور دل از مركز خـورشید گرفتیم            با مـهـر عـلـی جـلـوۀ تـوحـید گرفـتـیم

عـطر عـلـوی زین گـل امـیـد گرفـتـیم            با خـاطـرۀ عـیـد عـلـی عـیـد گـرفـتـیم

اگـر چه رتـبـۀ او در غـدیـر معـنا شد            ولی حـقـیـقـتِ این مـرد دیـر معنا شد

قـسـم به معنیِ آیـاتِ "هَـلْ أَتى" با او            هـمـیشه حـقِ یـتـیـم و اسـیـر معنا شد

اذکار تـسـبـیـح مـناجاتـم طرب داشت            محراب گـویا نیت عرض ادب داشت
نام علی می‌جوشد و سجاده تب داشت            ذی‌الحجۀ این روزها بوی رجب داشت

دل سپردیم به عشقش، چه اسیریم اسیر             طیّب الله به این حـضرتِ دلـدارِ دلـیر

«درِ» علم است و در از قلعۀ خیبر کنده             پسرِ مرحب از این واقعه شد یک شبه پیر

ای آسـمان مُـبـلِّـغ عـشـق و کمال تو            وِرد لب ملائکه خُـلـق و خـصال تو

یا قـاهـِر العَـدُوِّ… وَ یا وٰالِـیَ الـوَلی            شد مَظْهـَرُ العـجـائِب عـالَم خـیال تو

جبریل مکرر این صـلا را سـر داد            بـلّـغ، بـلّـغ… نـدا بـه پـیـغـمـبـر داد
فرمان خـداست: بر سر دست بگـیر            آن دست که در رکـوع انگـشـتر داد

عهدی شکسته شد غم آن ماجرا که هست            مَن کنتُ را غدیر نخواندی، منا که هست
پیمان ببـند فرصت قـالـو بلی که هست            باشدعـلی خدا نه، ولی ناخدا که هست

عـلی بر ماسِـوا، نِـعـمَ الاَمیـر است            که ذکرش؛ منـبعِ خـیـرِ کـثـیر است

به جِد…هـر دانۀ تـسـبـیـحم امـشب            به ذکرِ یا عـلی؛ نِعـمَ الـنَصیر است

درست وقت اذان بود؛ وحـی نازل شد            که دین حضرت خورشید تازه کامل شد

به لطف حضرت خورشید جان تازه گرفت            دلی که پـای نفـس‌هـای آسـمان دل شد

به او دادند کشتی را که در آن ناخدا باشد            در این دنیای خـاکی او تجـلیّ خدا باشد

خدا بود و نبی بود و بنا شد حضرت خاتم            نه در روی زمین بلکه امیر ماسوا باشد

کسی نـیـامـده او را عـلـی جـواب کـند            علی به سمت گدایان خودش شتاب کند

کسی که خـادمـش حـیـدر حـسـاب کـند            بـه آسـمــان رود و کــار آفــتـاب کـنـد

در محفـلی که نام تو باشد گـناه نیست            غیر از دو دست تو بخدا تکیه گاه نیست

در مکتب تو بحث سفـید و سیاه نیست            حالم بدون یاد نجـف رو به راه نیست

تا قافیۀ شعر امیر است و غـدیر است            برخیز که هنگـام مراعاتُ نظیر است

الـیـوم که أکـمـلـتُ لــکـم دیـنـکـم آمـد            تا عـرش فراخوان تماشای امیر است

من ماجرا را خوب یادم هست، چون کاروان ما جلوتر بود            پیکی رسید و گفت برگردید، دستور، دستور پیمبر بود

چرخید سرهای شترهامان چون با محمد بود دلهامان            فرمانبری از حرف پیغمبر، با حج برای ما برابر بود

غـدیـر مطلع شعـر بـلـند عـاشوراست            غدیر خم نه مدینه، که دشت کرببلاست

غـدیـر نـقـطۀ انجام یک رسالـت سبز            خـروش حنجـرۀ سرخ سیدالـشهداست

دستی به هم زدند و غدیر آفریده شد            اصلا عـلی از اول امیـر آفریده شد

جبریل از زبان خدا گفت: مصطفی            از ابـتـدا بـرای غـدیـر آفـریـده شـد

می‌دهد کعبه نشانـی قـبلۀ دیگر علی‌ست           سجده کن پروردگاری را که مایل بر علی‌ست

در حیاطِ صحنِ او خورده است خِضر آبِ حیات           سُرمه کن خاکِ نجف را چشمۀ کوثر علی‌ست

بسم علی حضرت رحمان علی            بـاطـن نــورانـی قــرآن عـلـی

نفس علی، روح علی جان‌علی            منکـر تو نیست‌ مسلمان عـلی