اشعار

این شعلۀ عشق است كه درمان نپذیرد            معـشوق ز عـاشق اَثر آسـان نـپـذیـرد

جز اشك تـمنّا كه گِـره وا كـند از كار            كــردارِ دگـر فــایـده چـنـدان نـپـذیـرد

این دو سـربـاز جــوان رزم آورنـد            هر دو ابن الجـعـفـر ابن الحـیـدرند

دو وجـیهـاً عـنـد ربّـک دو عـزیـز            مـیــوۀ دل، نــور چـشـم حـیــدرنــد

دو جـوانـمـرد مـهـیّـا هـستند            دست پـروردۀ سـقـا هـستـنـد

قـدشان رفـته به دایی ها شان            چقدر خوش قـد و بالا هستند

گلاب می چکـد از گـیـسوان شانه شده            برای عرض ارادت دو گل بهانه شده

قبول کن که نفس های من هـمین هایند            قـبول کن که غـمت را دلـم نشانه شده

عالم علی و نورِ جهانتاب زینب است            مثلِ علی و مثلِ نـبی ناب زینب است

از جلوه‌های فاطمه سیراب زینب است            تشنه حسین تشنه حسن آب زینب است

بتاب ای رُخت مهر و ماه منـیر            بـده رخـصت رزمـمان ای امیر

که هستیم از زندگی هر دو سیر            به روی سـر ما تو قـرآن بگـیـر

بـا مـهــر اعـتـبـار امــام شـهـیـدهـا            شش دانگ عشق خورده به نام شهیدها

وقتی شهید نام خـداونـد عـالـم است            یـعـنـی خــدایـی اند تـمـام شـهـیـدها

خوب می دانند اینجا از کسی سر نیستند           چـشـم در راه محـبـت های مـادر نیـستند

سخت شرمنده ست زینب از حسین خویش که           با عـلـی ها هـدیـه های او بـرابـر نیـستند

زیـنـبـم، عـقـل، پـریـشـان مـن است            عشق، سرگـشته و حیران من است

رو کـنـم بــرگـۀ دیـگـر در عــشـق            وقت جـانـبـازی طـفـلان مـن اسـت

صف کشیده می‌رسد آن حیدر زهرا نشان            تا دهـد آداب سر هـدیـه نمـودن را نشان

در دوستش حاصل عمرش دو رعنا نوجوان            در پی اش الله اکبر گو همه هـفت آسمان

رو سفیدم میکنند و فخر مادر می‌شوند           نوجـوان‌هایم سپـرهای بـرادر می‌شوند

این پسرها پیـشکـش‌های من وعبدلله‌اند           صحبت جنگ وجدل باشد قلندر می‌شوند

این دو فـرزنـدان بنـت الـحـیـدرنـد            وارث رزم عــــلــی اکـــبــــرنــــد

هست خـون شـیـر در رگ هایشان            هم دلـیـرنـد این دو، هـم نـام آورند

دو قطعه ابر که فصل نگاهشان باران            دو چشمه عاشقِ رفتن، دو رود بی پایان

دو تا نسیم بهشتی پُر از لطافت عرش            که می‌وزند در اطراف عرش الرحمان

ما غـنچه های نورس گـلزار زینبیم            ما تحـفه های او به تو دلدار زینـبیم

گل هدیه می‌کنند به هم، عاشقان پاک            ما هم دو گل ز پهنۀ گـلزار زینـبـیم

گفتن از زینب و عشقش به تو کار زهراست            زینبی که همـۀ دار و ندار زهـراست

پـرورش یافـتـۀ باغ و بهار زهراست            باعث فخـر همه ایل و تـبار زهراست

شكوهِ عاطفه را بینِ معجـرش می‌برد            دعـایِ قـافـله‌ای در پیِ سـرش می‌برد

به سمتِ قبله گرفته قـنـوتی از حاجت            در آرزویِ اجابت به مَحضَرش می‌برد

بعد از علی اکبر عوض شد کربلایت            حتی عوض شد نـاله‌هایت گـریه‌هایت

غـیـر از زمـانـی که رقـیـه پیشت آمد            کـمتـر شنـیـد اهل حـرم حـتی صدایت

لشکر کوفه به میدان دو برادر می‌دید            کـربلا بار دگر عرصۀ محشر می‌دید

وقت تکـبـیـر شد و گـفت که ماشـاالله            پـسـر فـاطـمـه رزم دو دلاور مـی‌دیـد

دو خورشید جهان آرا، دو قرص ماه، دو اختر            دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم سنگر

دو شایسته، دو وارسته، دو دردانه، دو ریحانه            دو نور دیده در دیده، دو روح روح در پیکر

دو تا نهــال دو تا ســرو ایستــاده شدند            دو جــان نثـار حسین و دو آزاده شدند

مقام زینب کبــری ببین که این دو پسر            فقط به خاطر مــادر امــامــزاده شــدند