اشعار

برق نگاهت ریگ صحرا را طلا کرد            شب را به نور صبحگـاهان آشنا کرد

قـبـل تـو شهـر غـصه و غـم بـود امـا            حُسن وجـودت سامـرا را سامـرا کرد

جان، مرغ خوش الحان علیّ بن محمّد            دل طـایـر ایـوان عــلـیّ بـن مـحـمّـد

هـسـتی یَـم احـسـان عـلـیّ بن محـمّد            جان هـمـه قـربـان عـلـیّ بن محـمّـد

چون جدّ خویش خسته و بی بال و پر شده            در حجره ای که بسته درش محتضر شده

برگشته رنگ و روش تنش تیر می کشد            وقـتی كه زهر بر بـدنش كـارگر شده

مثل امواج خروشان كه به ساحل برسند            وقت آن است كه عشاق به منزل برسند

هـادی راه تو هـستـی و یـقـیـنـاً بی تو            نـاگـزیـرنـد از آغـاز به مشكـل برسند

بـالاتـری ز مـدح و ثـنـا أیـهـا الـنـقـی            ابـن الــرضــای دوم مــا أیـهـا الـنـقـی

با حُبّ تو عبادت ما عـین بندگی ست            هــادی آل فــاطــمــه یـا أیـهـا الــنـقـی

آیـا که شـود بـاز بـبـیـنـم وطـنـم را            آرام کـنـم سـیـنـۀ پُـر از مـحـنـم را

دلـتـنگ مناجات سحـرهای بـقـیـعم            با مـادر غـمـدیـده بگـویم سخـنـم را

سامرا! امشب مدینه می شود گریان تو            آسمان ها اشک می بارند بر دامـان تو

شمع روشن می کند چشم ستاره تا سحر            با گلاب اشک می شوید تن سوزان تو

ای چـارمین عـلیِ ولی و دهـم امام            وی بر فراز عرش ولایت تو را مُقام

آه، ای به کنیه بوالحسن و در لقب نقی            خورشید و ماه آینه‌دار تو صبح و شام

وقتی نگاهم را به بــاران می‌نـشانم            وقتی كه خونِ دل ز دیـده می‌فشانم

گُل می‌كند شوق تو و با جذبۀ عشق            دل را به سوی سـامرایت می‌كشانم

دلـم امـشـب گـدای سـامــراسـت            از تو غیر از تو را نخواهم خواست

یــا عــلــیّ الــنــقــیٍ الـــهـــادی            حـرم تو بـهـشـت قـرب خـداست

 پخش سبک  

امام هــادی مسمـوم کین شده            بهر عزایش دل ها حـزین شد

فــاطـمـه گـریـد در عزای او            سـامـرا گـشـتـه کـربــلای او

 پخش سبک  

دلخـون و مضطـرم، دارم از دنیـا میرم           بی صدا میسوزم و، بین غربت می میرم

سنگـیـنِ بغـض غـم، بسته راه هر نـفس           مثل مـرغی میزنم، بال و پـر کـنج قـفس

 پخش سبک  

تو کوچه های سـامرا، پیچیده بوی کـربلا          امام هادی کـشته شد، از کینه و ظلم و جـفا

آه با سوز سینه، دلش حزینه          روضۀ مادر میخونه یاد مدینه

 پخش سبک                             (به سبک پوشیده رخت سیه)

یا حجـت بن الحـسن ای نـور دیـده            عــزای جــدّ غـریـب تـو رســیــده

ای اُمــیــد هــمــه ســرت سـلامت            مـهــدیِ فــاطــمـه سـرت سـلامـت

 پخش سبک                               (به سبك دلا پر غمه یا فاطمه)

امام مـتـقـی یـا سیـدی            یا علیَ النّقی یا سیدی

ای عزیز زهـرا، جـان ما فـدایت            عشق سینه زنها، صحن سامرایت

ای نجل جواد، ابن رضا، حضرت هادی           بگرفته حسن بر تو عزا حضرت هادی
یک عمر ستـم دیـده ز جـور «متوکل»           در آیـنـۀ صبـح و مـسـا حضرت هـادی

ای از غـم تو بر جگـر سنگ شـراره            وی در همـۀ عـمـر ستـم دیـده هـماره

سنگـیـنـی انـدوه تو از کـوه فـزون تر            غـم های فـراوان تو بـیـرون ز شماره

ای دهــمـیــن رهــبــر والا مــقــام            نـجــل مــحــمــد خــلــف نُـه امــام
روح دعــا، روح سجــود و قــیــام            سایـۀ لطفـت به سر خــاص و عـام

کیـستـم من مظهـر کـلِّ صفات کبـریایم           هـادی اهل زمیـنـم رهـبـر خـلـق سمایم

آفتاب مُلک جان در شهر سُرِّ مَنَ رَآیَـم           جـدّ مـهـدی، زادۀ پـاک عـلّیِ مرتـضایم

اشک را روز جزا با نور قیمت می کنند           برتو هرکس گریه کرده وقف جنّت می کنند

ایـهـا الـهــادی گــدایــان در تـو تـا ابــد           برهزاران حاتـم طائی کـرامت می کنند