اشعار

ما خاک پای حضرت موسی‌ابن جعفریم            در سایه‌سار رحـمت موسی‌ابن جعفریم

داده به ما زیـادتـر از آنـچـه خواسـتـیم            شـرمنـدۀ عـنـایت مـوسـی‌ابن جعـفـریم

پشت غـزل شکست و قـلم شد عـصای او            هر جا که رفـت، رفـت قـلـم پا به پـای او

بعدش نوشـت از غـم مـردی که می‌رسید            هر شب به گوش سرد زمین، ناله‌های او

احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس            بوی گـل سـرخ است يا  بـوی گـل ياس؟

عالم هـمه تفـسـيـر لبـخـنـد تو ای عـشـق            از بای بـسمِ اللَّه بخـوان تا سيـنِ وَ الـنّاس

ز موج اشک به چشمم، نگاه زندانی‌ست            درون سیـنه‌ام از غـصّه، آه زنـدانـی‌ست

نه فرصـتی نـه تـوانی که راز دل گـویـم            بیان راز دلــم در نــگــاه زنــدانــی‌ســت

عجب فضائل عرشی، عجب کمالی داشت            چه قـدر و منـزلت و جلـوۀ جلالی داشت

به پیش پرتو خورشید، تیر‌گی محو است            سپـیده را چه غـمی گر سیاه‌چـالی داشت

غمی ویران‌تر از بغض گلو افتاده در جانش            بزرگی که زبانزد بود در این شهر ايمانش

کسی که از خلیفه تا گدای کوچه‌گرد شهر            نمک‌پرورده بود از سفره‌های فضل و احسانش

حس می‌شود همواره عـطر ربّنا از تو            آکنده شد زندان هـارون، از خـدا از تو

در پهنۀ سجاده، ای خـورشید عالم‌تاب!            انگار که چیزی نمانـده جز عـبا از تو

جهان را، بی‌کران را، جن و انسان را دعا کردی            زمین را، آسمان را، ابر و باران را دعا کردی

تـمامِ مـردمِ ایران سـرِ خـوانِ شما هـستـند            که هم شیراز، هم قم، هم خراسان را دعا کردی

حلـقه می‌بـستـند دور گردنت زنجیرها            غرق خون بودند با پیراهنت زنجیرها

از طواف زخم پاهایات که فارغ می‌شدند            سجـده می‌کردند روی دامنت زنجیرها

با روضه خوان و سینه زن و خادم آمدیم            در مجـلس عـزای تو یا کـاظـم آمدیم

شکـر خـدا که دور نـبـودیـم از شـمـا            در روضـه‌ها و مجـلـستان دائم آمدیم

قـلب تو در این گـوشۀ دلگـیر گرفته            دیگر نفـست را غـل و زنجیر گرفته

اصلاً غـم عـالم ز تو تـأثـیـر گـرفـته            این حصر، جوانی ز تو ای پیر گرفته

تـمام حجـم تـنت زیر یک عـبا مانده            به روی پهلوی تو چند جای پا مانده

نـفـس کـشـیده‌ای و بـنـد آمده نَـفَـست            به سینه‌ات چقدَر استخوان، رها مانده

غربت رسید و داغ حرم را زیاد کرد            بـاران چـشـم‌هـای تـرم را زیـاد کـرد

آه از نـهـاد سرد سـیـه چـال می‌کـشـم            آن جـا کـه آه بـی‌اثــرم را زیـاد کـرد

صبح، از بی‌رحمی بسیار زندانبان من            تیره‌تر از ظلمت شام است در چشمان من

آتـش تنهـایی‌ام را شـعـله‌ور تر می‌کـند            اشک وقتی می‌چکد از دیدۀ گریان من

کیست این مرد که اوصاف پیمبر دارد            از قدم تا به سرش هیبت حـیـدر دارد

بی‌عصا آمده و حضرت موسی شده است            ریشه در سلسلۀ حضرت جعـفر دارد

صاحب فضل چرا کنج قفس محبوسی            در سیه چالی و با سلـسله‌ها مأنـوسی

این سیه چال همان آرزوی قلبی توست            حـال مشغـول دم یـا رب و یا قـدّوسی

کسی که گردش چشمش مدار دنیا بود            دمش مسیح و نگاهش بهشت رویا بود

وجـاهـت نـبـوی از شمـایـلـش پـیدا            تـمـام دلـخـوشـی دودمـان طـه بـود

هـنـوز اسیـر نـمـاز تـوأند زنـدان‌ها            و پـایـبـنـد نگـاهت دل نـگـهـبـان‌ها

تو مثل یک نفس تازه حبس می‌گشتی            تویی که در نفست گم شدند طوفان‌ها

ارث از نبی بُـرده پـیمبر بودنش را            مانـند زهـرا مثـل حـیـدر بودنش را

از یـوسف مصری زنـدانی بپـرسید            از مـاه رویـان علت سـر بودنش را

طایر عـرشم و عمریست اسیر قـفـسم            خود به زندانم و در دل شده زندان نفسم

شجـر طـور تجـلاّیـم و در آب و گـلـم            لالۀ دامن زهـرایم و در خـار و خـسم