اشعار

آخـرین نافـلـه های سـحـرت کشت مرا            درد دل کردن تو با پـدرت کـشت مرا

ای قیـامت قـد و بـالات، قیامت کردی            این چه حالی است؟ هلال کمرت کشت مرا

نـرو ای هـمـدم تـنـهـایـی بـابـا، مـادر            می شود بعد تو بابا تک و تـنها، مـادر

چه مگر بر سر تو رفته در آن کوچۀ شوم            پس از آن حادثه افـتاده ای از پا، مادر

تـمـام شـمـع وجـود تـو آب شـد مــادر            دعـای نـیـمـه شبت مستجاب شد مادر

گل وجود تو پرپر شد و به خاک افتاد            بهـشـت آرزوی مـا خـراب شد مــادر

منم تنهـای تنهـا و تویی تنهـاتـرین یـارم           مرو مگذار تنهایم که من تنها تو را دارم

توهم جان علی هم حافظ جان علی بودی           چگونه پیکرت را در درون خاک بگذارم

غـمِ درون من از لـرزش سخن پیداست           جـراحت دلـم از خـون پیـرهن پیـداست

کـبـودی تن این لالـه در حـجـاب کـفـن           شقایقی است که از برگ نسترن پیداست

تو در بیت ولایت بعد مادر مادری زینب           تو از طفلی امیرالمؤمنین را یاوری زینب

به دست کوچک خود پاک کن اشک از رخ بابا           عزیزم هرچه باشد توعلی را دختری زینب

تا قلب مـن نگـشتـه از غصّه پاره مادر           خیز و نوازشــم کـن با یک اشاره مادر

تــو آفتــاب مغــرب، مــن ماهـپــارۀ تو           بنگر چگونه ریــزد چشمم ستاره، مادر

از غـم فرقت زهـرا دل حـیـدر سـوزد           یا که درنُه فلک ازخیل ملک پر سوزد

اهرمن آتش کین زد بـه در خانه وحی           که هنوز عالمی از آتش آن در، سـوزد

با چـشم های بی نـوایـش گریــه می کرد          مسـمارهم  حـتّی بـرایش گریه می کرد

هرچند بُغـضـش آسمان را سخت آزرد          گویا زمین برگریه هایش گریه می کرد

ای بال و پر شکستۀ حیدر نرو بمان            ریـحـانـۀ کـبـود پـیـمـبـر نـرو بـمان

در بین کـوچه آیه به آیه شکـستـه ای            شـأن نـزول سـوره کـوثـر نرو بمان

بـگـیـر فـاطمه دست دعا برای خودت            بخوان دعای شفا نذر زخم های خودت

تـلاش کن که بـمـانی وگـرنه می مـیرم            نگو که رفـتنی ام جان مرتضای خودت

هر چند پهـلـویت شکـسـته، نـاتـوانـی           دستم به دامـانت، دعـا کن تا بـمـانی

بـد جــور آزردند قـلبـت را عــزیـزم           شرمـنـده ام خیری ندیـدی از جـوانی

مادر به نـونـهـالی من رحـم کن مـرو            جـان حسین جـان حسن رحم کن مرو

ماخود به خود به آتشِ غـم مبتلا شدیم            بر اهلِ خانه شعله مزن رحم کن مرو

این پـیـام درد آور چــون شـنـفـت           با دلی با حسـرت و بی تاب گفت:

ای بـه تـــو دلـگـرم، آه ســرد من          همزبان و همـدل و همـــدرد مــن

تو کـه می تــوانی بمانی بمــان         عـزیزم تو خیلی جـوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جانی بمان         زمین گـیر من، آسـمانی، بمان

بـازهم ای دخـترِ  پيـغـمبرِ اكــرم بـمان           مَرهَمِ دردِ علي، اي دردِ بي مَرهَم بمان

زندگيِّ رو به راهی داشتم چـشمم زدنـد           كوريِّ چشمِ همه با شانه هايِ خـم بمان

آئـیـنــه دار اُمِّ ابــیــهــا صـبـور بــاش           زینب در این دو روزۀ دنیا صبور باش

دنـیا اسیـر درد و غـم بی مـلالی است           در این سکوت سرد تماشا صبور باش

بــانــو ســه مــاه منتظر این دقـیقــه ام            مشغول کار خانه شدی! خوش سلیقه ام

زهــرا مرا چه قـدر بــدهکار می کنی            داری برای دل خوشی ام کار می کنی؟

یک گل نصیبم از دو لب غنچه فام کن           یـا پـاســخ ســلام بـگـو یـا سـلام کن

ای آفـتـاب خـانه حـیـدر مکن غـروب           این سایه را تو بر سر من مستدام کن

این قدر بین رفتن و مـانـدن نمان، بمان            پیـرم مکن ز بارغمت ای جوان، بمان

خورشید من به جانب مغرب روان مشو            قــدری دگر به خـاطر این آسمان بمان