اشعار

بیقراری‌هایت از چشمان تارم دور نیست           چشم‌های اهل معنا در حقیقت کور نیست

سعی در کتمان اسرار جـراحاتت مکن           حنجرت را هم بپوشانی لبت مستور نیست

طـفــلــم امــا غــم نــهـان دارم            در دلــم درد بـــیــکـــران دارم

خـاطـرات بـدی ز بـزم شـراب            شکوه از چوب خـیـزران دارم

دل را که بـی‌گـدار به دریـا نـمی‌زنـنـد            هرکس پـدر نداشت که او را نمی‌زنند

قـلبی که زخم بی‌پدری را چشیده است            بر آن نـمـک بـرای مـداوا نـمـی‌زنـنـد

ویرانه‌ام پُر می‌شود از عطر گـیسویت           با با کجا بـودی چـرا خـاکی شده مویت

پیـدا نـکـردم جای سـالـم در سـرت بابا           تا بـوسه‌ای برچـیـنم از مـابِین ابـرویت

وقـتـی که آمـدی بـه بـرم نــور دیـده‌ام            گـفـتم که بـاز هم نـکـند خـواب دیـده‌ام

بـابـا مـنم شـکـوفـه سـیب سه سـاله‌ات            حالا بـبین چه سرخ و سیاه و رسیده‌ام

وقـتـی که فـراتـر ز زمـان است رقـیه            از مَنـظـر من جـان جـهـان است رقیه

مفـهـوم عـزیزی و غـریبی و شجاعت            در جزء نه در سطح کـلان است رقیه

روی قلبم حکّ شده شکرِ خدا: بنتُ الحسین            با نگاهش داده بر قلبم صفا بنتُ الحسین

این سه ساله بابِ حاجاتِ تمامِ عالم است            مطمئنم می‌کند حاجت روا بنتُ الحسین

سـلام ای سـر بـابـا تـنـت کـجـا رفـته            شـنـیـده‌ام که تـنـت بـین بـوریـا رفـتـه

خـوش آمـدی‌ پـدرم دیـدن من آمـده‌ای            چه شد که نصف شبی به خرابه سر زده‌ای

باز امشب در دلِ بابا خودت را جا بده            در خـرابه بوسه‌ای بر صورتِ بابا بده

بر همان صورت که جای زخم شمشیر است و سنگ            دست‌هایت را بکش! دردانه را معنا بده

انتقامش را گرفت این‌گونه با اعجازِ آه           آهِ او شد خطبۀ او، روز دشمن شد سیاه

قـصۀ کرب‌وبلا را دخـتری تغـیـیر داد           کاخ‌ها ویرانه شد، ویرانه‌اش شد بارگاه

نزول کـرده‌ای، ای آیـه‌های روشن من            خوش آمدی به خرابه؛ بهـار گلشن من

بـنـفـشــه زار تـنـم آمــده بـه اسـتـقـبـال            هزار و نهصد و پنجاه زخم بر تن من

ﺷـﻜـﻮﻫﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺧـﺘـﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ            ﺳﺮﯼ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻫـﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻦ ﻭ ﺳﺎﻟـﺶ ﻏـﻨﭽﻪ می‌ﺯﺩ            ﻭﻟﯽ ﮔﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﻠﺒﯽ ﻣﻬـﺮﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

بیت الغـزل هر غـزل ناب رقـیه است            خورشید علی‌اصغر و مهتاب رقیه است

«نزدیک‌ترین راه به الله حسین است»            نزدیک‌تـرین راه به ارباب رقیه است

کنارِ زخم‌هایت زخمِ من انگار چیزی نیست            به جانِ چشمِ تو این چشم‌های تار چیزی نیست

ندارم آب؛ وقت شستشویت اشک‌هایم هست            ولی پیشِ سرت انگار این رگبار چیزی نیست

حــالـم بــدون تـو تــمـاشــایـی نـدارد            جز تو کسی در قلب من جایی نـدارد
آن قـدر خـوبـی به تمام شـهـر گـفـتـم            من دلـبـری دارم کـه هـمتـایـی نـدارد

اصلا رقـیه جـنـس غمش فرق می‌کند            حـتی کـتـیـبـه و عـلـمـش فـرق می‌کند

دردانه‌ای که روی ضریحش عروسک است            با اهـل بیت هم حـرمـش فـرق می‌کند

فارغ از خود کی کند ساز پریـشانی مرا            بس بود جمعـیتم کز خویش می‌دانی مرا

در بساط وصل، چشم و لب ندارند اختلاف            گـر بـگـریـانی دلـم را یا بـخـنـدانی مـرا

دنیا برای درک مقـامش محـقـر است            او بـارگـاه جـلـوه آیـات کــوثـر اسـت

مـریـم‌تـرین کـنـیز خـدا در خـرابـه‌ها            گریان ذبح تشنۀ خود مثل هاجر است

بابا پناهـگـاه جـهـان گـسـترت کجاست            تـنهـا به شـام آمده‌ای لشکـرت کجاست

مـشـتاق دسـتـبـوسـی بـاب الـحـوائـجـم            عـبـاس، آن بـرادر نـام آورت کجاست

آمدم ویران کنم این کاخها را بر سرش            شام را می‌کوبم این شامِ بلا را بر سرش

من به زیرِ پای زینب می‌کـشانم شام را            مثل این خـاکِ خـرابه می‌تکـانم شام را