اشعار

رو بگـردانی زِ ما دنـیا جهـنم می‌شود            روزیِ ما روز و شب اندوه و ماتم می‌شود
پلکهایت باز کن درهای رحمت را نبند            بی‌نگـاه تـو دل ما خـانـۀ غـم می‌شـود

دستـم به دامـانت بـرایـم چـاره‌ای کـن            من جـز به دستانت به جایی دل نبستم
دریا به دریا می‌روم ساحل به ساحـل            شاید که مـوجی نـامه‌ات را داد دسـتم

یک جهان روضه و یک چشم پُر از نم داری            آه، آقـای غــریـبـم به دلـت غــم داری

دردِ بی مادری ای کاش دوایی می‌داشت            فـاطـمـیّـه  شده و اشـک دمـادم داری

این روزها نگاه تو از خون دل تر است            گـویـا دلت حسیـنـیۀ اشک مـادر است

شال عـزا دوبـاره نـشسته به دوش تو            شالی که حیف، سوخته از آتش در است

بی‌تو هر جا می‌روم احساس غربت می‌کنم           راه بر جایی ندارد هر چه همّت می‌کنم
بی‌تو آرام و قـراری نیست در دنیای ما           دور مانده از خوشی با هر که صحبت می‌کنم

گـدای اهل بـیـت تا به آسـتـانـه می‌رسد           عطا و لطف هل اتی ز هر کرانه می‌رسد

ولیِ عصر هر کجا همیشه شد گره گشا           به سوی ما عنایتش به هر بهانه می‌رسد

لطفی نما غلام به لب جان رسیده را            بشنو فغان این دل در خون تپیده را

چـشمی دگر بده صنما تا كه بنگـرم            آن خـال گـوشـۀ لـب تو آرمـیـده را

عـاقـبـت دردم دوا خـواهـد گـرفـت            دامـنـت دست مـرا خـواهـد گـرفت

هر شب "الـلهم عجل..." خـوانده ام            روزی آخر این دعـا خواهد گرفت

مـادری دارم به نـام بـانـوی روز الـست           دست و بازوی خدا را اوست چون بازو و دست

مادری دارم که شأنش در حدیث قدسی است           او همان سرلوحۀ لوح و قلم بود از الست

آقا سـلام، روضـۀ مـادر شروع شد            باران اشک های مکـرر شروع شد
آقـا اجـازه هـست بخـوانـم برایـتـان            این اتفـاق از دم یک در شروع شد

با "محبّت" آمدی، صید کـمندم کرده‌ای           با هـمین ترفـند سـاده، پـایـبـندم کرده‌ای

بی‌بهاتر از همه هستم ولی با لطف خود           در میان عـاشـقـانت ارجـمنـدم کرده‌ای

در خانه کیست تا که مرا یاری‌ام کند؟            با این هـمه گـنـاه و خـطا یـاری‌ام کند
گفتم دخیل حضرت صاحب زمان شوم            گـفـتـم قـسم به فـاطـمـه تا یاری‌ام کند

هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است            بهـار اگر تو نبـاشی شبـیه پائـیز است

دلـم هـوای تو کـرده چه می‌شـود آیـی            ببین که کاسۀ صبرم ز غصه لبریز است

پـای دعـایم با گـنـه زنجـیـر گـشتـه            «آقا بیا» هایم چه بـی‌تـاثـیر گـشتـه

من خواب دیـدم مـاه پشت ابر مانده            خوابم به هجر روی تو تعبیر گشته

حال و احوال دلم بدجور طوفانی شده            غیبت جان کاه تو آقا چه طولانی شده

می‌رسد فصل بهار و ای بهـار من بیا            از غـم دوری تو این دیده بارانی شده

دلهـا شده دوبـاره پـريـشان مـادرت            آقا بيـا به مجـلـس ما جـان مـادرت

روزیِّ فــاطـمـيـۀ مـا را زيـاد كـن            دست شماست سفرۀ احسان مادرت

امـسـال هـم نـوکـر حـسـابـم کـردی آقا            بـد بــودم امّـا انــتــخــابــم کــردی آقـا

در مـجـلـس روضـه مرا هـم راه دادی            یک بـار دیـگـر مـسـتـجـابـم کردی آقا

این جـمـعـه هم گـذشت بدون زیـارتـی            یـا ایّـهـا الـعـزیــز نـگـاهـی، عـنـایـتـی

سائـل منـم چگونه نـگـاهم نمی کـنـی؟            سلطان تویی کجا ببرم عرض حاجتی؟

با گریه مأنوسم نه یک ماه و دو ماهی            شـد گــریــه ام بـاب فـیـوضـات الـهـی

هر روز و شب کارم سلامِ برحسین است            با این امـیـدی که کنی سـویـم نـگـاهـی

بـیـدار نشد این دل غـفـلـت زده تا چند            هشدار بر این دیدۀ حسرت زده تا چند

از نفسِ خطاکـار و ز ابـلـیسِ جـفـاکار            تبریک بر این قلب مصیبت زده تا چند