اشعار

امشب به مـلائك خـبری تـازه رسیده            لبخـنـد نجـات از نـفـس صبـح دمـیده
شیطان عوض جامه دل خویش دریده            اوصاف خـدا از دهـن بت كه شـنـیده

ای نــمــازِ تــو آفــتــابِ خــدا            آخـریـن شـاه بـیـت نـابِ خـدا

محـور گـردش زمین و زمان            آسـمـانـی‌تـریـن نـگـاهِ جـهـان

در زمانی که جهان از جهل، غرق ظلمت است           آمد آن خورشید، که نورش دلیل خلقت است

آمده حُـسن خـتام و سَـروَر پـیغـمـبران           آنکه توصیفِ جمالش کار این جمعیت است

زمین گهواره كابوس‌های تلخ انسان بود           زمان چون كودكی در كوچه‌های خواب حیران بود

خـدا در ازدحـام ناخـدایـان جهـالت گـم           جهان در اضطراب و ترس در آغوش هذیان بود

سکوتِ تیرۀ تاریخ سرگردان و حیران بود           زمان خاموش‌تر در گوشۀ ذهنی پریشان بود

جهالت ذهنِ انسان را چنان بی‌وقفه پر می‌کرد           که استدلال هم افتاده در گرداب هذیان بود

پیغـمبر صداقـت و ایـمان خوش آمدی            کامل ترین حقـیقت انسان خوش آمدی

دنـیا کـویـر تـشـنه و تو کـوثـر حـیات            سر تا به پا طراوت باران خوش آمدی

سوگـند می‌خوریم به قـالو بلای عشق            سوگند می‌خـوریم به بدرالدجای عشق
ما زنده‌ایم زنده به حال و هوای عشق            خانه به دوش و دربه‌در کوچه‌های عشق

بهـشت، منتـظـر آن شکـوهِ سرمد بود            بهـارِ دلـشدگـان، حـضرتِ محـمد بود

یـگـانـه اسـوۀ اخــلاق؛ اســوۀ خـوبـی            تـمـامِ عـمـر، بـه آزادگـی مـقــیّـد بـود

بـوی عـطـر از قـدم شاه جهان می‌آید            در گـلـستـان غـزل با هـیجـان می‌آیـد
شب میلاد شد و خواب زمستانی رفت            در بهاران، تب خورشید زمان می‌آید

چهره انگار… نه، انگار ندارد، ماه است            این چه نوری‌ست که در چهرۀ عبدالله است؟

این چه نوری‌ست که تاریکی شب را برده            دل مـرد و زن اقــوام عـرب را بُـرده

بسم رب‌ّالقـلم از عرش، غزل نازل شد            مدحِ شیرین‌سخـنان بود، عسل نازل شد

شعرمان رفت به جایی که مَلک راه نداشت            روزِ آن منّتِ خورشید و شبش ماه نداشت

قـلم به دست گـرفـتم، قـلم مـسلـمان شد            به صفحه نام تو دید و ز دست لرزان شد

قـلم ز دست رهـا شد به طرفـة العـیـنی            ز شاعرش جلو افتاد و صاحب جان شد

خیرالبشر وقتی که ختم المرسلین باشد            روزی ما با رحـمـة لـلعـالـمـین باشـد

عـرش از پس کار امـانت بـر نمی‌آمد            آمـد مـحـمـد تـا امـانت‌دار دیـن بـاشـد

الا ای چشمۀ نـور خدا در خاکِ ظلمانی            زمین با نور اخلاق تو می‌گردد چراغانی

به گرداگرد لبخند تو می‌چرخند شادی‌ها            از آن بهتر نمی‌دانی که طفلی را بخندانی

به پـایـان نـبـوّت آخـرین از راه می‌آیـد            بـر آغـاز امـامـت اولـین از راه می‌آیـد

به رحمت پا به روی خاک دارد آفتابی که            به شوکت آسمان را کرده زین از راه می‌آید

پیچـید تا که نسخۀ ما را به جامِ عشق            ما را که بُـرد جـاذبـۀ مـسـتـدام عـشق

گفـتـیم یاعلی و عـلـی شد قـوامِ عـشق            یعنی علی است حضرت قائم مقام عشق

ای مدح تو در سـوره و آیـات مکرر            وی وصف تو در جمع روایات مکرر

قرآن همه در مدح تو گویی شده نازل            جـبریل به تـشـریح سَـجـایات مکـرر

عرش را با ریسه‌های نور آذین بسته‌اند            گوشۀ هر کهکشان یک ماهِ زرّین بسته‌اند
سردرِ شهـر مدیـنـه ذکر آمـین بـسـته‌اند            دورِ کعبه آیه‌ایه حمد و یاسـین بـسـته‌اند

مدد گـرفـتـه‌ام از لـطف بی‌حـد دادار            برای آنکه کـنـم مـدح احـمـد مخـتـار

همانکه تیرگی شب ز شام گـیـسویش            همانکه روشنی خُور ز پـرتو رویش

چشم تا وا می‌کنی چشم و چراغش می‌‌شوی           مثل گل می‌خندی و شب‌بوی باغش می‌‌شوی

شکل عبداللهی و تسکین داغش می‌‌شوی           می‌رسی از راه و پایان فراقش می‌‌شوی