اشعار

تا خودِ صبح از سرور عشق، بیداریم ما            ما لبِ پیـمانـه‌ایم از بـاده سرشـاریم ما

هُرم خورشید آمد و میخانه را تبخیر کرد            پس شبـیه ابـر، در پیـمانه می‌بـاریم ما

از آن روزی که این زیبنده زینب نام می‌گیرد          فقط از چشم‌هایِ یک نفر الهام می‌گیرد

محمّد نه، علی نه، فاطمه نه، مجتبی هم نه          فقط پروانه در آغوشِ گُل آرام می‌گیرد

خـانـۀ فــاطـمـه امـروز تـمـاشــا دارد            تــحـفـه‌ای از طـرف عـالـم بـالا دارد
سجدۀ شکر علی دارد و این؛ جا دارد            پس از این خون خدا زینب کبرا دارد

خورشیدِ عرش و أرض و‌ سما آفریده شد            عـشـقِ خـدا و شـیـرِخـدا آفـریـده شـد

اسـطــورهٔ نـجـابـت و دردانــهٔ وقــار            مـحــبــوبـهٔ تــمـام نـمـا آفــریــده شـد

ای قـبله‌گاه حور و ملک گاهـواره‌ات            می‌جـنـبد آسـمان و زمین با اشاره‌ات

ای درّ آبـــــدار یــدالــلــه، تـــا ابــــد            بـرپـاست در دیـار نـجـف یـادواره‌ات

آب زنــیــد راه را آب حـــیــات آمــده           کـوثـر کـوثـر نـبی، عـلی صفات آمده
عـلـیـمـه و فـهـیـمـۀ فـاطـمـیـات آمــده           قمر به سجده رفته چون بدر جمیله می‌رسد

چه کسی مثـل تو آنـقـدر اُبهّـت دارد!؟            با خدایت چه کسی این همه اُلفت دارد!؟
خون ما پایت اگر ریخت، حکایت دارد            سر شکستن ز غـم عشق تو لذت دارد

پیداست از عفاف تو معصوم بودنت            از عـزّت مـدام تـو مـخـدوم بـودنـت

هـسـتی پـناه شیـعـه و آزادگـان دهـر            در اوج بی‌پـنـاهی و مظـلـوم بـودنت

دوبـاره سایۀ حـق روی مردم افتاده            تـو آمـدی و زبـان از تـکـلّـم افـتـاده

بعید نیست که آدم به شوق پابـوست            به دام وسـوسه انگـیـز گـنـدم افـتاده

خـدا به کوثر خود کـوثری عطا کرده            برای مَظهـر حق مُظهـری عطا کرده

علی است مَظهر حق مُظهرش شده زینب            برای شیر عـرب گـوهری عطا کرده

از « غلام» خانه‌اش « مولا» اگر یادی کند           از محالات است « بنده» میل آزادی کند
از «خرابات» است چیزی به رعیت میدهند           حیف از آن که مستمندی قصد «آبادی» کند

جـرم من را نـنویسید که ساغـر زده‌ام            بـنـویـسیـد که امشب دو بـرابـر زده‌ام
مست بودم که چنین باده مکرّر زده‌ام            گرچه یک بار فقط میکده را در زده‌ام

نماز عـشق به پا می‌کـنم به نام حسین            به نای سیـنه نـوا می‌کنم به نام حسین
تو زینـبی و همه قـاصرند از وصفت            کتاب عشق تو وا می‌کنم به نام حسین

آیـه‌ای از طـرف جـنّـت الاعـلـی آمـد            هر مـلک سـوی زمین بهـر تماشا آمد

غـنچـۀ خـنـده به روی لـب زهـرا آمد            مژده، ای اهل زمین زینب کبری آمد

هرکس که در این میکده نوکر شده باشد            ننگ است که دلواپس محشر شده باشد

بی‌ساغر و می مست شود در همۀ عمر            با یار اگر عمر کسی سر شده باشد

نــازم قـــدم نــایــبــة الــزهـــرا را            مــاه حـــرم انــســیــة الــحــورا را

مـیـلاد شـریکـة الحـسین آمده است            تـعـظـیـم، امــام بـعـد عـاشــورا را

اوصاف ذوالجلال دمادم مشخص است            توحید ناب در همه عالم مشخص است

بیت الـنبی که مرکز اسماء کـبریاست            یک یک در آن عشیرۀ خاتم مشخص است

مـاه یـكـتـایى و بی‌هـمـتا به دنیا آمدی            هم ردیف نـور اعـطیـنـا به دنیا آمدی

مثل حـیـدر عـالی اعـلـی به دنیا آمدی            تو شبـیه حضرت زهـرا به دنیا آمدی

قل هو الله احد را کی توان توصیف کرد           شرح الله الصمد را کی توان تعریف کرد

نازم آن یکساله دختر را که از دامان وحی           تا عروجش«یا اَحد»را بر خودش تکلیف کرد

وقت نزول رحمت حق از سحاب شد            یعنی که جام دیدۀ ما پُر شـراب شد

مستی ما به رتبۀ اعلی رسیده است            آن گونه که دل هـمـۀ ما خـراب شد