اشعار

اوّلِ ماهِ رجـب، شـوکـت‌مـان پـایـنـده            بـا قـدوم تـو شـده دولـت‌مـان پـایـنـده

روزِ میلاد تو نعمت همه جا گـسترده            و پس ازین شده است نعمت‌مان پاینده

روشن‌تر است این پسر از ماه صورتش            گردن کشیده ماه خودش هم به رویتش

ماه رجب به مـاه عـرب چـشم دوخـته            معـلول خیـره ست به دقت به عـلـتـش

مدیـنه منـتظـر رحـمـتی فـراوان است            دل کـویـری ما مـستـحـق بـاران است
دلی به بار نشسته در این طلیـعۀ نـور            که در هوای کسی تا همیشه حیران است

از قـرص ماه چهـرۀ تو آفـتاب ریخت            تا آسمان چـشم گـشودی شهاب ریخت

روزی که آمـدی به گـمانم، ز آسـمان            جـای نـزول آیـۀ بـاران شراب ریخت

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـتـه‌اند دوبـاره مـرا گـدای مدیـنـه

گـرفـتـه است بهـانه دلـم بـرای مـدینه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

شب است و باز، مبارک شبی است؛ ای ساقی            کلید میکده در دست کیست، ای ساقی

فرشته عشق نداند که چیست، ای ساقی            بخواه جام و شرابی به خـاک آدم ریز

ساقـی و جـام هر دو خندانند            بر شـراب طـهـور مهـمـانـند

ظلمت و تیرگی روند از یاد            آسـمـان و زمیـن چـراغـانـند

پخش سبک

بیایید بـازم عاشقـا به باده لب بزنیم            لب به شراب و میِ ماه رجب بزنیم

باید واسه گدایی دستای خالی مونو            بـه دامـن پـسـر شـاه عـرب بـزنـیـم

پخش سبک                                       (به سبك السلام ای خاتم)

تو ولی کـبـریایی نـور چـشم مصطـفایی           میـوۀ قـلب حـسین و تو عـزیز مجـتـبایی

مدیـنه با صفا،‌ شده از مـقـدمت           بده عیدی بما، ز لطف و مرحمت

پخش سبک

نور الله و الصمد شد جلوه گر از عرش اعلا           از وجـود او خـدای لَـم یَـزل مَـنَّ عَـلَـینا

ز یمن مقـدمش، جهانی شد رفـیع           دلم پَـر می‌زند، سوی خاک بقـیع

پخش سبک

به حقّ یا ربّ و، یا بـاطن و ظاهر            یا مـولا أدرکـنی، یا حضرتِ بـاقـر

می‌کنم زمزمه خوش آمدی            دلبـر ما همه خوش آمدی

پخش سبک

دل زعطای فاطمه، به عرش حق مجاور است           جشن خوش ولادتِ، آقا امام باقـر است

باقر علم عالمین یا مولا ** به مصطفی نور دو عین یا مولا ** یوسف یوسف حسین یا مولا

پخش سبک

بـاقــر آل عـبـا، نـاطـق وحـی خــدا            روشنیِ دو سـرا، ای دل و دلـبر ما

نور دو عین مولا            جان حسین مولا

نـوری آمد وجـود من گـم شـد            چـشـم من بـاز پُـر تـلاطـم شد

شُرشُـر اشک روی گـونـۀ من            شد سرازیر و قدر یک خم شد

مـاه رجـب سـلام! کـه مــاه مـحـمّـدی            یـا دآورِ شـکــوه گــلـسـتـان احــمــدی

آئـیــنـه‌دارِ نــور خــداونــد ســرمـدی            از شـرقِ رحمتِ ازلی بـاز سـر زدی

بیا به پـای دل خود سفـر کنیم امشب            ز کوچه‌های مدینه گـذر کـنیم امشب

خدا به زین عبادش عـطیه‌ای بخـشید            بـیا تـمام جهـان را خـبر کـنیم امشب

بـرخـیـز نگـارا که بهـار طـرب آمـد            عـید عجـم و جـشن نـشاط عـرب آمد

از کثرت انوار یکی روز و شب آمد            پـایـان جـمـادی شد و مـاه رجـب آمد

فـصـل بهـار آمد و عـالـم مـعـطـر است           بوى نـسیم صبح بسى روح پـرور است

گـویا ز خُـلـد مـی ‏وزد این باد مـشكـبـیز           كاین سان دماغ ابر ز بوى خوشش ‏تر است

از روشـنـی طـلـعـت رخـشـنـدۀ بـاقـر            شد نـور عـلـوم نـبـوی بر همه ظاهـر

در اوّل مـاه رجب از مشرق اعـجـاز            گـردیـد عیـان مـاه تـمـام از رخ باقـر

بر چمبر عـلم و دین نگین بخـشیدند            خـورشیـد منـوّری به دین بخـشیدند

یک دستۀ گـل ز گلشن سبز بهشت            امشب به امـام سـاجـدین بخـشیـدنـد