اشعار

بــیـــدارم و امــا دل بـــیـــدار نــدارم            در تـوشه به جـز این دل بیـمار ندارم

گفـتی که بیا تـوبه کن و بندۀ من باش            صد حیف که من گوش بدهکار ندارم

شب است و گریه و ناله کنم به حال خودم            که مرهمی بگذارم به روی بـال خودم

بگـیر دست کـسی را که اوفـتـاده ز پا            مرا تو وانـگـذاری دمی به حال خودم

باز پوشـاندی گـناهم را و مشـتم وا نشد            باز هم این بنده پیش هیچکس رسوا نشد

مانده‌ام تا که گناهم را کجا مخـفی کنم؟            این گـناهـانِ کـبـیره هیچ جـایی جا نشد

کجا به بندۀ شـرمـنده حرف غـم بزنی            کـریم هـسـتی و باید دم از کـرم بزنی

گـشوده‌ای درِ رحمت مرا صدا زده‌ای            که جُرم و معصیتم را خودت قلم بزنی

گرچه بر این آستان روی سیاه آورده‌ام            شرمـسارم، اشک‌هایم را گواه آورده‌ام

دست خالی در ضیافت آمدن شایسته نیست            من برایت کـولـه‌باری از گـناه آورده‌ام

در باز کن که خـسـته‌تـرین بـنده آمده            تـنها و سـر به زیـر و سرافکـنده آمده

هـــمــراه بـا امــیــد بـه آیــنــده آمــده            بـا ایـن کـه دیـر آمـده شـرمـنـده آمـده

قـلب مـرا نـرم کـرد، دیـدۀ بـارانی‌ام            تَر شده سجـاده از اشکِ پـشـیـمانی‌ام

از همه دل‌رحم‌تر، از همه نزدیک‌تر            هرچه بـرنجـانَـمـت بـاز نـمی‌رانی‌ام

باز هم با رحمتی مشهود بخشیدی مرا            تا که یک «العفو» گفتم زود بخشیدی مرا

اشکـهایم راهیِ دریـای غـفـران تو شد            غرق کردی بنده را در جود بخشیدی مرا

بیـچـاره و فـقـیرم، یارب الهی العفـو            از دست خود اسیرم، یارب الهی العفو
این نـفْـسِ لاأبـالـی حـال مرا گـرفـتـه            از اشـتـباه سـیـرم، یا رب الهی العـفـو

امشب گـنـاهِ دل را با آبِ توبه شـسـتم            من با خدای خوبم عهدی دوباره بـستم

گـفـتم که بارالـها! من عـبدِ رو سـیاهم            چون پـردۀ حـیا را با هر گـنه گـسستم

گـفـتـند خالق تو، دارد بـنـای عـفـوت            با سر دویده‌ام چون دارم هوای عفوت

از روسیاهِ بدکار یک بار، دل نکندی            جرم مرا نوشتی، یک عمر پای عفوت

بُـردم تو را ز یـاد و به یـاد منی هنوز            شبها مـرا به اسم، صدا می‌زنی هـنوز

از دامـن گـنــاه در افــتــاده‌ام بـه چــاه            اما چو مـاه در شب من روشـنی هنوز

برای دردهایم روز و شب فکر دوا کردم           برای جرعه‌ای از جام فیض تو دعا کردم

تو گفتی رَتِّلِ اَلْقُرْآنَ تَرْتِیلاً، به روی چشم           رسیدم تا به اُدْعُونِی تورا از جان صدا کردم

هـرکار می‌کـنـم که نـلغـزم نـمی‌شود            پیش تو سر شکـسـته نبـاشم نمی‌شود
باید که سیل جـان مرا شـسـتـشو دهد            تطهـیر من به بـارش نـم نم نمی‌شود

من را ببـین یارب اگر غـرق گـناهم            “یا حِرْزَ مَنْ لَا حِرْزَ لَه”من بی‌پناهم

عُشاق پُر بود از عبادت کوله‌هاشان            من که ندارم جز تو چیزی کن نگاهم

از من نـدیـده است کـسی بی‌پـنـاه‌تـر            روزم شده است از شب تیره سیاه‌تر

دست مرا بگیر که از خود فراری‌ام            راضی نـشو بـبـیـنی‌ام ازاین تـبـاه‌تر

در بساطم باز چیزی نیست، آهم را نگاه           قطـره‌های شرم، در ابرِ نگـاهم را نگاه

این زمستان هم گذشت؛ از برفِ پیری بگذریم!           روسپیدان را ببین؛ روی سیاهم را نگاه

از همه خسته شدم، خستگی‌ام را در کن           مضطرم، لطف کن و فکر مَنِ مضطر کن

بی‌پـنـاهم به جز این خـانه پـناهـم ندهند           من پنـاهـنـده شـدم بر تو مرا در بر کن

چـشمـم از آسـتانت غیر از کـرم ندیده            ای آیـۀ مـحـبت، از تـو به مـا رسـیـده

از خـانۀ کـریـمان خـالی نـرفـته دستی            سـائل نـشد پـشـیـمـان از مـنّت‌ کـشـیده

با خود درون آینه‌ها گـفت و گوت بود            دیـدار خـود در آیـنـه راز مگـوت بود

هیهات از سکوت و هیاهوی بی‌صدات            فریاد از این صدا که پُر از های و هوت بود!