اشعار

منای عشق را حال و هوای دیگر است امشب           شب عاشور یا غوغای روز محشر است امشب
کنار یکدگر جمعـند هـفـتاد و دو قـربانی           سخن از بذل جان و صحبت از ترک سر است امشب

امشب فـقط مـانـده برای ما برادر            این دشت فردا می‌کند غوغا برادر

با من نگو فردا چه خواهد شد که زینب            می‌ترسد از غمهای این صحرا برادر

امشب عزیز فاطمه مهمان خواهر می‌شود           فردا میان قتلگه در خون شناور می‌شود
امشب درون خیمه گه دارد هزاران گفتگو           فردا در این صحرا سرش دلدار خنجر می‌شود

در خـیـمـه‌هـا صدای خـدایـا بلـنـد شد            زیـنـب ز داغ مـاتـم فـردا؛ بـلـنـد شـد

 فـریاد وا حسین؛ ز اعـمـاق سیـنه‌اش            تا گـشت با خـبـر ز قـضـایـا بلـنـد شد

داری عقیله، خواهر من گریه می‌کنی            آیـیـنـهٔ بـرابـر من گـریـه مـی‌کـنـی

از لا به لای خیمه دلم تا مدینه رفت            خـیلی شبـیه مادر من گریه می‌کنی

امشب، شب قیــامت کبـرای دیگر است            هر لحظه یک گزارش صحرای محشر است

امشب رسد به گــوش، مناجات عـاشقان            فردا، به روی خاک، بدن‌های بی‌‌سر است

امشب شب تجـدید پیمان با حسین است           این آخـریـن شـام امـام عـالـمـیـن است

امشب حسین از کـوفیـان مهلت گـرفته           از یک یکِ یـاران خود بـیـعـت گرفته

کنون که برق نگاه تو در نگــاه من است           زبان خموش؛ ولیکن نظر پُر از سخن است

به من مگــو که بســازم ز درد دوری تو           پس از تو حالت من لحظه‌لحظه سوختن است

من از آتش زدن بال و پرت می ترسم            شب به پایان برسد از سحرت می ترسم

این جماعت همه در فکر عذابت هستند           آه از آتـش روی جــگــرت می تــرسم

شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود           جهـان، مسـخّر روح  بزرگوار تو بود

لهیب تشنگی ات، روح دشت را می سوخت           فرات موج زنان گرچه در کنار تو بود

فـردا کـه بـر فـراز نـی افـتـد گـذارمـان           حیرت فـزای طور شود، جـلوه زارمان

فـردا که کهکـشان تجلی است، نـیـزه ها           گـردش کند زمین و زمان بر مـدارمان

بگــذار تـــا بمیــرم و تــنهــا نبــینمت         ‏تنها به روی سینه صحـــرا نبینمت

امشب بیا که بوسه زنم برگــلــوی تـو         ‏ شاید بمیرم از غـــم و فردا نبینمت

ذکر سقائی شب تاسوعا

نینوا بـود ، شـورِ انقلاب (2)            عتـرتِ عـلی ، از عطش کباب

نظر کن به اطفـال مرتـضی              عـلمـدارِ صحـرایِ کربلا (2)

پخش سبک

حسین جان ای همه دار و نـدارم            ز فــکـــر دوری تـــو بــیــقـــرارم

دعا کن، جان مـادر، ای بـــرادر            که امشب، قبل هجران، جان سپارم

شب است و خیمه ها از تاب رفته            به پشت ابــــــــــرها مهتاب رفته

صدای پای عبــــاس است این جا              که چـشم کودکان در خواب رفته

شب است و بـوی جـدایی ز کربلا آید          ‏  صـدای نــالـۀ زیـنـب ز نــیــنــوا آیـد

صدای خـوانـدن قـرآن ز حـنجـر اکبر          ‏  بـرای دفـعــه آخـر چـه بـا صـفـا آیـد

از نگاهت خوب فهمیدم که بار آخر است           این که می بینم تو را، امشب قرار آخر است

چشم درچشم تو می دوزم، تو میگویی به من           با زبان بی زبانی ایـن بهــار آخـر است

شب شب اشک و تماشاست اگر بگذارند           لحظه ها با تو چه زیباست اگر بگذارند

فکریک لحظه بدون تو شدن کابوس است           با تو هـر ثانـیه رویـاست اگر بگـذارند

هر که بیرونی بُد از مجلس گریخت            رشـته الـفـت ز هـمراهان گسیخت

دور شـد از شـکّـر سـتـانـش مـگـس            وز گـلـستان مـرادش، خـار و خس

گفت: ای گروه هر که ندارد هوای ما           سر گیرد و برون رود از کربلای ما
ناداده تن به خواری و ناکرده ترک سر           نـتـوان نهاد پـای به خـلـوت­ـسـرای ما