اشعار

شمـشـیر می‌زنی و سپـاهی برابرت            طـوفـان شده به بـرقِ نگـاهِ دلاورت

چـندین هزار نامه نوشتـند و عاقـبت            نـا مـردمـانِ کوفه نـبـودنـد یـاورت!

بعدِ من ای خواهرِ خسته شجاعت پیشه کن            تا نفس داری ز دشمن‌ها برائت پیشه کن

صبر کن اصلاً نرنجی ای صبورِ اهل بیت            بعدِ سالارِ شهـیدان تو ولایت پیشه کن

خوابِ سنگین دیده است دنیا برایِ ما دو تا            لرزشی افتاده گـویا در صدایِ ما دو تا

از زمـانی که به دنـیا آمدم عـاشق شدم            آفـریـده شد جهـان اصلاً برایِ ما دو تا

می‌روی آهسته‌تر از چه شتابان می‌روی؟            گر چه ای هستیِ زینب سمتِ جانان می‌روی
می‌روی آقا دلِ زینب به همراهِ شماست            وان یکادی خوانده‌ام حالا که میدان می‌روی

کربلا در کربلایِ خنجر و حنجر گُم است            تازه عاشورا شروعِ کارِ او با مردم است

آمده این دشت را سیراب از کوثر کُــند            آمـده تـا کــربـلا را کـربـلایـی تـر کُـنـد

تقصیر سنگ‌هاست، پَرت گُر گرفته است            از سوزِ تشنگی جگرت گُر گرفته است

یک دشتِ لاله در نظرت گُر گرفته باز            انـگـار خـانـۀ پـدرت گُـر گـرفـتـه بـاز

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است            دل‌های عرشیان همه در تاب و در تب است

اصلا بـیا بـمـان که فـقـط روشـنی دهی            خورشید من بدون تو هرروز من شب است

پَـرپَـر زدی و بـال و پَر تو رهـا نشد            آه…ای غریب، راه گلوی تو وا نشد

در ازدحـامِ زخـمِ تـنت نـیـزه جا نشد            از روی سیـنه تو چرا؟! شمـر پا نشد

لـشـگـری آمده بـودند به یـغـمـا ببَـرند            قـطعه قـطعه بـدنی را به کجاها ببَرند

مـی‌کـشـیـدنـد تـنـی را تـه گـودالِ بـلا            نیّت این بود که تاب از دلِ زهرا ببرند

ناگهان دشت بلاخـیز پُر از هلهـله شد            کوفه با شام سر غارت ما یک دله شد
تب غارت به همه دشت سرایت می‌کرد            با سرت خولی نامـرد تجارت می‌کرد

با پنجه زلف حاجی ما را به هم زدند            اعمال حج و سعی صفا را به هم زدند

بر سجده سر گذاشت که خلوت کند کمی            با ضرب نیزه حال دعا را به هم زدند

این تـیـغ ها نـظـام تنت را به هم زدند            تـرکـیب صـورت و بـدنت به هم زدند

تـیـزی نـیـزه‌های پُـر از خـشم شامیان            تصویر کـهـنه پیـرهنت را به هم زدند

سر بُـریـدند تو را هـلهـله بر پا کردند            عده‌ای نیز به یک گوشه تماشا کردند

ز بـلـندی تـل از دور خـودم مـی‌دیـدم            نانجـیـبان به سر رأس تو دعوا کردند

مقـتل به فصل ذبح عـظیم خـدا رسید            راوی داسـتـان به غـروب مـنا رسید

پیچید بانگ هَل مِن مردی میان دشت            او یار خواست لشگر تیـر از هوا رسید

نشـنید کسی سوز صدای سخـنم را            دیـدنـد ولی لحـظـۀ پـرپـر شـدنم را

مشغول دعا بودم و مشغول مناجات            بستـند به سرنیـزه سنان‌ها دهـنم را

دست بر قبضۀ خنجر زد وآمد سویش            بین گودال دو زانو شده رودر رویش

دست را بر بدنش می‌زد و با خیره سری            امتحان کرد به رگهای گـلـو چاقـویش

خدا کـنـد به دلت آب هم تکـان نـخورد            نـشسته‌ام که غـباری به پلکـتان نخورد

تو خوب باش فـدای سـرت، سر زینب            تو باش باغ دلم سیـلی از خزان نخورد

حرف رفتن مزن ای یار دلم می‌شکنـد            در عـزای دو عـلمـدار علـم می‌شکـنـد

شـانه‌هـای به عـزا مـتـصلـم می‌شکـنـد            پـایـه‌های بـدنـم آب و گِـلـم مـی‌شـکـنـد

گـسـسـتم از هـمه دلـبـسـتـگی‌هـا            به سـر آمد غـم و دلخـستـگـی‌ها
بـه سـر آمـد غـم دیـریـن دیــدار            رسـیـده لـحـظـۀ شـیـریـن دیـدار

می‌بـیـنم از نسـیم سـبک‌تـر شده تـنت            از بسکه تکّـه تکّـه مکـرر شـده تنت
با سی هـزار حرمـله تنها شدی و بعد            تصویر چـند تا علی اصغـر شده تنت