اشعار

بسر می پرورانم من هوای حضرت باقر           به دل باشد مرا شوق لقای حضرت باقر

ز عشق جان من بر لب رسیده کس نمی داند           که نبود چاره ساز من سوای حضرت باقر

یک سـبـد یـاس در بغـل دارم           آسـمـانـی پــر از غــزل دارم

بی خودی شاعـرم نکردی که           بـه سـرم شـور لـم یــزل دارم

اشک از آیـنـه پـرسیـد، غـم پـنـهـان را          قـصـۀ تـلـخ غـزل- مـرثــیــۀ بــاران را
اشک از آینه پرسید، که غربت از چیست؟          از چه دریـا نـکـنـد فـاش غـم تـوفان را

ای چــراغ عــلـم روشـن از دمـت            ای رهـیـنِ فـضـل و دانش عـالمت

بـا گـذشـت آفـریــنـش هــمـچــنـان            کــاروان عـــلـــم دنــبــالـت روان

امشب میان گریه و لبخند خـود گمم          سرشـار از طـلـوع  بـهـار تـبـسّـمـم

دریایم و طپیده به لب هام نبض موج          تا آسـمـان رسـیـده شـعــور تلاطـمم

اکنون به شوق حجت پنجم ز خود گمم            آئـیـنه دار طـلـعـت خـورشـید پـنجـمم

چون کشتی سپرده به توفان عنان خویش            از مـوج مـوج جـذبـۀ تو در تلاطـمم

ســـلام ای بــاقـــر عـلم امــامــت           امــامت مـفـتــخـر بر هـر سلامت

ســـلام ای طــالـع مــاه خــدایـــی           هــلال بـهـتــریــن شــهــر ولایـی

سرچــشـمۀ تـمـامی انـدیـشه هـای نـاب            دانـش پـژوه مـدرسـۀ عـشـق بـوتـراب

اوصاف پاكـتان چقـدر بی نهـایت است            یك خط زمدحتان شده موضوع صد كتاب

دلم پر مى ‏زند امشب براى حضرت باقر           كه گویم شرحى از وصف وثناى حضرت باقر

ندیده دیدۀ گــتى به علم و دانش و تقـوا           كسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر

اى بوسه گاه جن و ملک، خاک پاى تو           جــان تـمــام عــالــم خـاکـى فـداى تـو

اى اخـتــر سـپـهــر ولایت که تــا ابـد           عــالـم مـنـوّر است به نـور لـقـاى تـو

ای حـــیــات مــجــدد دنــیـــا            دومــیـن یــا مــحـمــد دنــیـا

یــا من ارجــوی آستـان لــبـم            پـنجـمـین رکعت نمـاز شـبـم