اشعار

این شهر سامره است و یا عرش کبریاست           یـا کـعــبـۀ مـقــدّس دل هـای انــبـیـاسـت

شهری که مطلع دو مه است و دو آفتاب           کز نورشان به چشم دل اهل دل ضیاست

روزگار تو بغیر از درد غربت نیست که           روزگار من بغیر از آه حسرت نیست که

از تو گفتن کار اشک چشم باشد بهتر است           گریه وقتی هست دیگرجای صحبت نیست که

پیوسته خـیزد ازنفـسم؛ روح پـروری            ریزد هماره از دهنم؛ فیـض کـوثــری

در کـام من زبان حـرکت می کند ولی               دیگر کـسم کند به درون مدح گـستری

آن دلبری که نوکری ات را روا نوشت           ما را غـلام حلقه به گوش شما نـوشت

روز ازل مــربــی اشــراق عــاشــقـی              نام تو را به صفحـۀ دل های ما نـوشت

ای خوش آن بنده که در آخرت و دنیایش           نیست غیراز تو و اجداد تو کس مولایش

تو همان آیت حُـسنی که ز رخـسارۀ تو         یـاد آرم ز رســول و ز رخ زیــبــایـش

دوباره عشق سمت آسمان انداخت راهم را           نگـاهـی باز می گـیرد سر راه نگاهم را

کدام آغوش بین خویش جا داده است ماهم را           که برگردانده امشب سوی دیگر قبله گاهم را

از ازل آب و گلم گفت: که من کوثری ام            فاطمی دین و حسینی، حسنی، حیدری ام

همۀ دلخوشی ام ای گل زهـرا این است            که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام

ای ز حُـسنت عـیان جـلـوۀ داوری           طلـعـتـت احمدی صولتت حیــدری

: امتیاز

ز خاک پای تو اول سرشت قـلبـم را            سپـس غبـار حـریمت نوشت قلبـم را

ز نور معـرفت و رحمت و ولایت تو            بنا نهـاد چـنین خـشت خـشت قلبـم را

اى آفـتـاب مـهـر تـو روشنـگـر وجـود           در پـیشگـاه حكـم تو ذرّات، در سجـود

اى میر عسكرى لقب اى فـاطمى نسب           آن را كه نیست مهر تو از زندگى چه سود؟

کـیستم من؟ گوهر ده بحر نور کـبریایم            آفتـاب سـامره، روشنـگـر ملک خـدایم

آسمان معرفت را در زمین شمس‌الضحایم            کعبه‌ام، رکنم، مقامم، مروه‌ام، سعیم، صفایم