اشعار

دست حیدر رفت بالا عرشیان دلباختند            از شعف در عرش اعلا حیدریه ساختند

دست حیدر رفت بالا بر امیری در غدیر            حضرت جبریل گفتا یا علی انت الامیر

در پـای غـدیـر خـم سـرم بـنـهـادم            در راه ولایـت عـــلــی جــان دادم
بر دست نبی دست خدا گـشت بلند            یعنی که من از مـلک غـدیـر آبادم

شهادت می‌دهم حیدر امام انس و جان بوده            و نامش از همان اول نگین هر اذان بوده
شهادت می‌دهم حیدر کلید حل مشکل هاست            از آدم تا به خاتم او امید هر زمان بوده

قصه را زودتر ای کاش بیان می‌کردم            قصه زیباتر از آن شد که گمان می‌کردم
برکه‌ای رود شد و موج شد و دریا شد            با جـهـاز شـتـران کـوه اُحُـد بـرپا شد

کل دین، تفسیر قرآن، حرف حق این مطلب است              حُبّ مولایم علی اصل و اساس مذهب است
مست حُـبَّـم، مستحب ارزانی زهّـاد باد               بردن نام علی واجب‌تر از نان شب است

به نام عشق می‌گفتم غزل در وزن لیلا را              به ساز عشق می‌خواندم تمام خواندنی‌ها را
پی لیلا رخی، مجنون، از این کوچه به آن کوچه               به بال عشق می‌گشتم سراسر کل دنیا را

تکیه‌گاهِ مؤمنات و مؤمنینِ خویش کرد           دست‌هایش را گرفت و اصل دینِ خویش کرد
گفت قطعاً جملۀ «من کُنتُ مولا» را بلند              خطبه را خواند و علی را جانشینِ خویش کرد

قـطـره حـریف شـوکـت دریا نمی‌شود            نـور عـلـی به ظرف دلی جا نمی‌شود
مـدحـش درون دفـتـری امـلا نمی‌شود            گـفـتم نخـوانـمـش به لـب اما نمی‌شود

غـدیر عـید ستم دیده گان دوران‌هاست            به حق رسیدن حق‌دار و مزد انسان‌هاست

غـدیر عرش خـدا در دل بیـابان‌هاست            قسم به صبح که روشن‌ترینِ پیمان‌هاست

بر زلف یار تا که گره خورد کار ما            ما را خـریـد احـمـد عـالـی تـبـار مـا

پس رفت بر جهاز شـتر شهـریار ما            سـنـجـیـد بـا ولایت حـیـدر عـیـار ما

خـبر آورد جـبـریل امـیـن از عـالم بالا            بمان ای رحمت اللعالمین در قلب این صحرا

بگو من کنت مولا هر که دارد عشق پیغمبر            برایش مرتضی باشد امام و سرور و مولا

حال و هـوایت را به سـر دارم حـسابی            آقـا هــوای یـک سـفــر دارم حـســابـی
مـولا دلـم تـنـگ نـجـف شـد آخـر شـب            شاهد بخـواهـی چـشـم تر دارم حـسابی

بـا نــام بــلـنــد او نـوشــتـیـم            از زلـفِ کـمـنـد او نـوشـتـیم

تـلـخـیم ولی شـکـر فـروشیم            تـا از لـبِ قـنـد او نـوشـتـیـم

زمین لبخند زد صد شاخه گل از خار بالا رفت            کنار برکه وقتی از بلندی یار بالا رفت

خودش را باخت خورشید از خجالت آب شد وقتی            علی با نور فوق العاده و سرشار بالا رفت

کامِ خود را در نجف، پُر از گهر باید نمود            با علی گفتن، جهانی پُر شکر باید نمود

با ولایِ حـضرت حـیدر امیـرالمومنین            سینه را بر آتش نفـرت سـپر باید نمود

بـاز هـم آئـیـنـه‌هـا عــیــدِ ولایـت آمـده            شیـعـیانِ مـرتضی! وقـتِ ضیافت آمده

خنده را از لب نیاندازید عیدِ واقعی‌ست            سیـنه چـاکانِ عـلی هـنگـامِ بیعـت آمده

خدا می‌خواست بنویسد که بسم‌الله یعنی چه!            صراط المستقیمش چیست آیا؟ راه یعنی چه؟

بفهماند به مهر و ماه اصلا ماه یعنی چه!            به شاهان جهان گوید مراد از شاه یعنی چه؟

خیالش باز، شعری بر لبم بی‌اختیار آورد            که اوصاف علی طبع مرا اینگونه بار آورد

کلاف شعر دارم، سالها کارم غزل بافی‌ست            دراین بازار آشفته، علی تحسین کند کافی‌ست

در کویری که به دریای کرم نزدیک است            عاشقت هستم و قلبم به حرم نزدیک است
نجف اینجاست! فقط چند قدم نزدیک است            کفر و ایمان من امروز به هم نزدیک است

ای که جانم فـدای این جـانـان            عـیـد مبعـث غـدیر را قـربـان
آن غـدیری که فاش در قـرآن            گفته «أکـمَلتُ دیـنُکُـم» یزدان