اشعار

از نفـس افـتاد تا آرامِ جـان در عـلـقـمه           ایستاد و بر سرِ خود زد زمان در علقمه

مَشک گریان و علَم افتاد بر خاک و چطور           با لبِ تشنه؛ زمین خورد آسمان در علقمه

تو آن ماهی که خورشیداست محو روی تابانت           خداوند آسـمان‌هارا درآورده به فرمانت

مگر مانند پبغمبر تو هم شق القمر کردی           که می‌خوانند خود را ارمنی‌ها هم مسلمانت

رفته سـقا تا بیـارد مشکی آب از علقـمه            لحظه به لحظه خبر گیرد رباب از علقمه

مثل اینکه در مسیرش مشکلی پیش آمده            چونکه می‌آید صدای الـتهـاب از علقمه

می‌رفت روی دست همه بی‌قرار مشک            خشکـیده بود مثل لب شوره زار مشک

زخمی است تازه بر جگر داغدار مشک            از تشنگی به چشم همه گشته تار مشک

خواستم مشک به دستت برسانم که نشد            یا که آبی به لـبت حـیف بجـانم که نشد

بِین دندانِ من این مشک دلم را سوزاند            سعی کردم نشود خـیـس لـبانـم که نشد

یا غیاث المستغیثین کاشف الکرب الحسین           با تو دارم عهد دیرین کاشف الکرب الحسین
ای برایم عشق تو دین کاشف الکرب الحسین           زندگی شد با تو شیرین کاشف الکرب الحسین

چون که بر دوش گرفته‌ست علم را با مشک            همه گفتند که طفل است به دستش یا مشک؟

حرمله گفت به لشگر همگی گوش کنید            نقطه ضعف دگری نیست در او الا مشک

دل به دریا زد و دریای دعا پشت سرش           یارب او را به سلامت برسان از سفرش

ماه اگر رفت کواکب همه سرگردانـنـد           ماه رفت از حرم و اهل حرم منتظرش

شیرمرد دین زمین افتاد و دشمن شیر شد            در حـقـیقت دست‌های زینبم زنجیر شد

ای عـلـمـدارِ رشـیـدم مـوقـعِ افـتـادنـت            ذکـرِ لبهـایت چرا پس نغـمۀ تکـبیر شد

کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟            در دل دریـای دشـمن بی‌محـابا ایـستاده

لرزه می‌افتد به جان خیل دشمن از خروشش            وز نهیبش قلب هستی، نبض دنیا ایستاده

خـدا کـند که دگر خـیمه‌ای بنا نشود            بـنا اگر شده بی‌صاحـبش رها نشود

خدا کـند که قـد و قامت یلان غـیور            کـنار جـسم برادر ز غـصه تا نشود

به عزم رزم به پا کرده شور محشر را            به یک‌نگاه به هم ریخـته‌ست‌ لشکـر را

ز هر کناره ببین صف‌کشیده دشمن و دوست            که تا نـظـاره کـند مـرتـضای دیگـر را

زمین می‌لرزد از سنگینی باری که من دارم            شبیه شانۀ از داغ، سرشاری که من دارم

خسوفِ صورتت خورشید را خاموش خواهد کرد            بتاب ای ماهِ زخمی در شبِ تاری که من دارم

چشم‌هایش جلوۀ روزِ قیامت داشته است            تا خدا هم رفته از بس شأن و رفعت داشته است

آمده یک روز بعد از روزِ میلادِ حسین            ماه بر خورشیدِ خود خیلی ارادت داشته است

آماده باش مقـصد ما در سفـر یکی‌ست            سرهایمان جداست ولی بال و پر یکی‌ست

این‌ها برای کـشـتن ما صف کـشـیده‌اند            از هر کجای دشت بپرسی خبر یکی‌ست

اســتـخـاره زده شـد آیــۀ بـــاران آمــد            ناگهان حضرتِ عبّاس به میــدان آمــد

رُخصتِ جنگ اگر داشت که غوغا می‌شد            داشت سقّـایِ حَـرَم، عازمِ دریـا می‌شد

قطره قطره اشک و خون چشم تو را پوشیده‌اند            پیکـرت را با لباس تـیـرها پـوشـیـده‌اند

علـقمه با پـاره‌های پیـکـرت تزئین شده            خاک میدان را به خونت تا کجا پوشیده‌اند

تو زمین خوردی و خوردند زمین اهل حرم            شانه خالی مکن از بار سفـر، همسفرم

آنقدر تیر به تو خورده که پاشیده شدی            شده اعـضای تو پاشـیده شـبیه جـگـرم

عطش نشانه گرفته است آبروی تو را            که بر زمین بزند شوکـت سبوی تو را

جلالت تو زمین خورد و کودکان هر شب            به روی خاک کـشیدند ماه روی تو را

سلام حـضرت دریـا سـلام یا عـباس            سـلام مـا به تـو ای بامـرام یا عـباس

نگـاه مـرحـمـتت مـهـر می‌کـند نازل            سـلامِ اُمِّ بـنـیـن بـر تـو یا ابـوفـاضـل