اشعار

با اشـک بـی‌زوال خـودم گریه می‌کنم            بر روز و ماه و سال خودم گریه می‌کنم

این پلک ها به روضۀ تو‌ زخم شد حسین            پس بـا زبـان حـال خودم گریه می‌کنم

همیشه غرقِ غمم نقلِ این دقایق نیست            که حال و روزِ من آن حال و روز سابق نیست

من آن صنوبر خشکم که شعله ور شده‌ام            از آنچه فکـر کنی بی‌تو پـیر تر شده‌ام

این خانه گرچه بهرِ تو شاها محقّر است           لطفی کن و بیا که دمِ مرگِ خواهر است
یک عمر زخم بستن و یک عمر اشک و آه           افـتاده بـر دلـم که دگـر شـامِ آخـر است

کیست زینب آسمان در مَحضَرَش اُفتاده است           پیشِ او خورشید با خاکسترش اُفتاده است
شام چیزی نیست تا ویران کُنَد با خطبه‌اش           بالِ عـزرائیل پایِ شَهـپَـرَش اُفتاده است

بس که با خود ماتم از کرب و بلا برداشته            بوی غصه کوچه‌های شام را برداشته
این دوتا تا عرش بالا رفته که گلدسته نیست            زینب است و دست های بر دعا برداشته

به مـدیـنـه خـبـرِ سوخـتـنـش را نبرید            آه در سـایـه بـیـائـیـد تـنـش را نـبـریـد
پیشِ او نامِ حـسین و حسنـش را نبرید            از روی سیـنۀ او پیـرهـنش را نـبـرید

پس ازتوآب اگرخوردم ازاین چشمان ترخوردم          گلی هستم که از هر شش جهت به خار برخوردم

برای دلخـوشی دخـتران نیمه جانت بود          دراین یکسال واندی لقمه نانی هم اگر خوردم

تا آخرین نفس که توانی در این تن است           داغت امانتی است که همراه با من است

رفـتـی و داغ دامن مـن را رهـا نـکـرد           یاد تو در دل من و اشکم به دامن است

ما هـمه نـوکـر دربـار حسین و زینب            نسل در نـسل بـدهکار حسین و زینب
هـمه پشت سر انصار حسین و زینب            الگـوی ماست عـلمدار حسین و زینب

ببین زمانه چه آورده است بر سر من            نشسته گرد اسارت به روی پیکر من
نپرس موی سفیدم نشانۀ چه غمی ست            نپرس از دل خون و نگاه مضطر من

بازهم روضۀ زینب همه جا ریخت بهم            حال و روز همۀ اهل سما ریخت بهم

باز هم پیرهنی را به سر و روش کشید            آسمان تیره شد و حال هوا ریخت بهم

لحظه‌ها لحظه‌های آخـر بود            آخرین ناله‌های خواهـر بود
خواهری که میان بستر بود            خنجری خشک و دیده‌ای تر بود

آمـدم ســوی غـمـکـده خــانـم!            کـه عــزای تــو آمــده خــانـم!

اذن سـیــنـه زدن بــده خــانـم!            جـبـل الـصـبـر! سـیـده خـانـم!

قـصد کـجـا را کـرده‌ای، ای آسـمانی؟            پـرواز بـا بـال شـکـسـتـه مـی‌تـوانـی؟

پـرواز کن تا حـاجت خود را بگـیری            شایـد نـمی‌خـواهـی دگر زنـده بـمـانی

گـوشۀ خانۀ خود جـای به بـستر دارد            مثل زهرا شده و دست روی سر دارد

دختر فـاطمه و حـیدر کـرار است این            عـفّـت فـاطـمـه و هـیـبت حـیـدر دارد

نخ روی نخ آمد که حیا داشته باشد             با تـیـرگی‌اش نـور خـدا داشته باشد

معجر شد و میخواست بها داشته باشد             تا بر سر خـورشیـد نما داشته باشد

چـشـمـان تـو ادامـۀ دریــای کــربــلا            زیـنـب شدی و زیـنـت بـابـای کـربلا

با خطبه هات مثـل عـلی میشوی ولی            با گریه هات حضرت زهـرای کـربلا

 پخش سبک  

گریه بر تو به اهل ولا گـشتـه واجب            الـسّـلامُ عــلـیــکِ یـا امُّ الـمــصـائـب

ای که نورُ الهدایی، کوثر و هل اتایی، تو پیام آورِ کربلایی

 پخش سبک  

هـنگـامـۀ اشـک و درد و بـلا شـد            زیـنـب شـهـیـد داغ کـــربــلا شــد

واویــــلا واویــــلا آه و واویـــــلا (۴)

 پخش سبک  

ای دخـتـر عـلـی جانم فـدای تو            آتش زده به جان داغ عزای تو(۲)

محـبـوبـۀ خـدا، ای رزق تـو بـلا، دلـخـون کـربـلا