اشعار

وسط حجرۀ در بسته چه بی‌پر شده‌ای            کـشتۀ زهـر جـفـای دل هـمسر شده‌ای
نالۀ العـطـشت قـلـب رضا را سـوزاند            یا حسین گـفتی و یاد شه بی‌سر شده‌ای

عجب خجسته حدیثی که همچو گوهر بود            سـفــارش پـدری بـه جـوان دلـبـر بـود
نرو از آن در کوچک که سمت دیگر بود            که چشم خیل گدایان همیشه بر در بود

شب‌نـشینانِ فـلک چـشم ترش را دیدند            همه‌شب راز و نیـاز سحـرش را دیدند

تا خدا سیر و سفر داشت همه‌شب، وَز اشک            غرق در لاله و گل رهگذرش را دیدند

گوشه‌ای افتاده بود و دست بر زانو گذاشت           گاه‌گاهی دست را بر دیدۀ کم سو گذاشت

گـاه می‌پـیچـید از دردِ زیاد و نـاله کرد           گاه می‌لرزید و دست خویش بر پهلو گذاشت

به دیوار قفس بشکسته‌ام بال و پر خود را            زدم تـنهای تـنهـا نالـه‌های آخـر خود را

درون شعله همچون شمع سوزان آتشی دارم            که آبم کرده و آتش زدم پا تا سر خود را

تشنگی غالب شده آه از جفای حجره‌ام            مانـده‌ام تنهای تنها در سرای حجـره‌ام

می‌شوم پهلو به پهلو کاش امدادی رسد            نالـه‌هـایم گـم شده در لابـلای حجـره‌ام

آن روز کـاظـمین چو بـازار شام شد            دنـیــا بـرای بــار نـهـم بـی‌امــام شـد

دجله که دیگر آبروی رفته هم نداشت            آن‌قدر اشک ریخت که چشمش تمام شد

بـایـد از روضه گـفـت سربـسته            روضه باز است و حجره در بسته
بـه کـدامـیـن گـنــاه در قــتــلـش            اُمِّ رذل ایـنـچـنـیـن کـمـر بـسـتـه

روضه سـوزاند، دلِ چوبی منـبرها را            خیس کرد اشکِ غمت گونۀ نوکرها را

غـزلِ مـرثـیه‌ات مثـل زغـالی سـوزان            بـاز ســوزانـد، دلِ نـازکِ دفـتـرهـا را

زَهـرى اُفـتاده بـجـانم که نـمـانَـد اثـرم            دست و پا می‌زنم و نیست کـنارم پدرم

جِگرم پاره شُد، اَمّا به دِلِ تَشت نریخت            خواهرى نیست مَرا لَختِه ببـیند جِگرم

مـهـر شـما در دل عـاشـق فـتـاد            خیر دو دنیا به من این فیض داد
باب کـرم هـستی و باب الـمـراد            اَســئَــلُـکَ بِــجُــودک یـا جـــواد

مبدا که باشد طوس مقصد کاظمین است            در آسمان‌ها هم زبانـزد کاظمین است

هر جا که بوی تو می‌آید کاظمین است            با این حساب امروز مشهد کاظمین است

دوبـاره قُـلـقـله در عـرش کـبـریا افتاد            عـزیز فـاطـمـه ابن الـرضا ز پـا افـتاد

اگر غـلط نکـنم این حـسـینِ دیگـر بود            ولی نگفت کسی، زیر دست و پا افتاد

بیا یکـدم تمـاشا کن ببـین حال پـریشانم            بود ذکر لـبم هر دم بـیا بابا رضـا جانم

بیا دامن کشان و بر سر دامن سرم بگذار            که باشد یکسره بابا به درب حجره چشمانم

آتـش گــرفــتـه خـانـۀ دل، آه مــادر            می‌سوزم از زهـر هـلاهـل، آه مادر

عمر مرا چون تو به برگ گل نوشتند            با دسـت خـونـیـن مـقـاتـل، آه مـادر

من که آمد به لب از زهر هلاهل جانم            نـهـمـیـن نـور خـدا و پـسـر سـلـطـانـم

این خودش درد بزرگیست برایم که شده            یـار هـمـخـانـۀ من قـاتـل و زنـدان‌بـانم

هم جـوادی و هم جـوان هستی            پـیـر جـمـع پـیـمـبـران هـسـتی

هـم شـکـوه زمـیـن خـاکـی مـا            هم سـتـون‌های آسـمـان هـستی

بردار از خاکِ کـفِ حُجـره سَرَت را            از بی‌کسی کـمتر صدا کُن مادرت را

آهِ جـگــر سـوزَت امـانـت را بُـریــده            آتش زدی با سرفه‌ات دور و بَـرَت را

همسری نامهربان، بال و پرم را زخم‌ کرد            طعنه‌هایِ بی‌حسابش، شهپرم را زخم‌ کرد

العطش گفتم که یک جرعه رسد آبِ حیات            این تقـلّاها، تمامِ پـیـکـرم را زخـم‌ کرد

زهر آبت کرده آن قـدری که پیدا نیستی            نه! تو فرزند من؛ آن زیبای رعنا نیستی

نیل اشکم را به دست چاره سازت خشک کن            ای مسیحاروی من! کمتر ز موسی نیستی