اشعار

بـه نـام اسـوۀ ایـثـار حـضـرت زیـنب            بـه نـام جــلــوۀ الـلـه شــوکـت زیـنـب

قـسم به هـر چه خـدا آفـریـده در عـالم            که هـست مـلک خـداونـد دولت زینب

نام زینب می‌برم شعرم پریشان می‌شود            نام زینب می‌برم این ابر باران می‌شود

نـامِ زینب بُـردم و دریـا مـؤدّب ایـسـتاد            باز اقـیـانـوس نا آرام  طـوفـان می‌شود

دست بر دامان آن زن می‌شوم کز شوکتش            قـرن‌ها افتاده هر مردی به پای عـزّتش

قدر اگر زهراست! قدر فاطمه این دختر است            باخبر هرگـز نباشد هیچکس از قـیمتـش

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده            در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

کیست این زن، اینکه با تیغ زبان آتشینش            روبه‌روی صاحبان سبحه و زر ایستاده

هستی‌اش را داد تا محفوظ باشد معجرش            مثـل کـوهی ماند پای اعـتـقاد و بـاورش

وقت بیرون رفتن از خانه، حسین و مجتبی            با یـل اُمُّ الـبـنـین بـودند در دور و برش

کیست این بانو که بر دلها خدایی می‌کند            کِـشـتیِ بـی‌بـادبـان را نـاخـدایی می‌کـنـد
هرکه گوید یاحسین او را هوایی می‌کند            آنکه امشب باز ما را کـربـلایی می‌کـند

زینب فرشته بود و پر خویش وا نکرد            این کـار را بـرای رضـای خـدا نکـرد

پر می‌گشود اگر، همه را باد برده بود            سـیـمـرغ بود و جـلـوۀ بی‌انتـهـا نکـرد

دمـیـد گـرد و غـبـار سـپـاهـیان سحـر            گرفت قـلـعـۀ شـب را طـلـیـعـۀ لشکر

در ازدحـام فـلک، برقِ فجـر پـیدا شد            رها شدند از آن تـیـرگی هـزار اخـتـر

چون او کسی به راه وفـا یاوری نکرد            خون جگـر نخـورد و پـیام‌آوری نکرد

زینب، که مثل او کـسی از داغ دیـدگان            با اشک چشم خویش، گهرپروری نکرد

چه رنـج‌ها که به پیـشـانی تو دیده نشد            که غـم برای کسی جز تو آفـریده نشد

چه بغض‌ها که گلوی تو را فشرد ولی            صدای شکوۀ تو لحظـه‌ای شـنـیده نشد

تـو ای پـایـنـده پـیـغـام آور خـون            که بعـثت یـافـتی از سنگـر خون

کـتـاب سـیـنـه‌ات سـرمایه عـشـق            به هـر آهـت هـزاران آیه عـشـق

من زیـنـبـم که رنـج فـراوان کـشـیده‌ام            بـس رنـج ها ز دشمـن قـرآن کـشـیده‌ام

من زینـبم که قامت همچـون کـمان من            باشد نشان، ز بس غم هجران کشیده‌ام

مـنـم زینب که بـر جـان آذرم ریخت            فـلک اسـپـند غـم بر مجـمـرم ریخت

نـهـال بـاغ تــوحــیــدم کـه ایـن سـان            خزان جور و کین، برگ و برم ریخت

زلف عفاف، رشتۀ دامان زینب است            آیـات صبـر، پـایۀ ایـمـان زینب است

ایـثـار و پـاکـدامـنی و عـزم و اقـتدار            این چار، درسِ طفلِ دبستان زینب است

کیست بعد از فاطمه بانوی والا، زینب است            آنکه ما را جمع کرده دور مولا زینب است

کیست آنکه ارث از مادر بزرگش بُرده است            آنکه او را چون خدیجه خواند طاها، زینب است

کهکـشان گردی ز راه زینب است            نـور خـورشید از نگاه زینب است

هر کسی که شد حـسیـنی در جهان            ســیـنـه‌اش آرام گــاه زیـنـب اسـت

هر‌کس که دل از ‌خویشتن کنده‌است‌ اینجا            در دام دلــدار ازل بـنـد اسـت ایـنـجا

از جان‌نـثاری‌های مجـنون دور لیلی            پیـداست نرخ عاشـقی چند است اینجا

خورشید و کهکشان شده حیران معجرت            ای نـور محـض یاور تو هست داورت

وقتی که مو به مو به علی مو نمی زنی            باید شویم لشگـری از جَـون و قـنـبرت

صبرت از پای درآورده شکـیـبایی را            ای که سوزانده غمت لالۀ صحرایی را

دل به دریا بزند هر که دلش بی‌تاب است            تو به صحرا زده‌ای آن دل دریایی را

با دست بسته است ولی دست بسته نیست           زینب سرش شکسته ولی سرشکسته نیست

هـرچند سربه زیر... ولی سرفـراز بود           زینب قیام کرده چون از پا نشسته نیست