اشعار

تمام زندگی‌ات خرج راه دین شده است            حضور محکم تو سدِّ مشرکین شده است
قلم به مدح تو هر وقت روی دست نشست            به دفترم عرق شرم بر جبین شده است

بـانـوی طاهـا بـرتـرینی در نـجـابت            ای مـادرِ صدّیـقه! هـستی با صداقت
ای اوّلـیـن زن که مسـلـمانِ رسـولی            مـانـنـدِ تـو هـرگـز نـدیـدم بـا دیـانت

او که الگوی ولایت محوری فاطمه است           یا خدیجه حک روی انگشتری فاطمه است
نیست اُم‌ُّالمؤمنین هر زوجۀ خـتم رسل           شرط اُم‌ُّالمـؤمنینی مادری فاطمه است

تو آن زنی که فـلـک آسـتان تو بوسید            حجاب و عصمت و تقوی به دور تو گردید

تو آن زنی که خـداونـد انتـخـابت کرد            فـروغ مهـر پیـمبـر به خـانه‌ات تـابـید

ندیـده در وفـا مانند او؛ پـیغـمبری دیگر            پیمبر هم ندیده مثل این زن همسری دیگر

از آن آغاز، پای هم‌رکابش «یا علی» گفته‌ست            ندارد مصطفی مانند او هم‌سنگری دیگر

زکـیّه هـستی و هـستی نماد عـفّـت هم            سر است از همگان یا خدیجه نامت هم

شـبـیـه فـاطــمـه اُمُّ الائــمّـه ای مــادر            امـامـت از تـو بـقـا دارد و نـبـوّت هم

بـادۀ مهـر پیـمـبـر جـوشد از پیـمانه‌اش            بانویی که کعبه می‌گردد به دور خانه‌اش

غم نباشد، گر از او دورند زنهای قریش            چار بانوی بهشتی هست چون پروانه‌اش

به پیمانی که بستی عهد کردی پای دین باشی            که هم در لفظ هم معنی تو اُمُّ المومنین باشی

خدا می‌خواست همراه پیمبر باشی و قطعاً            یکی از رشته‌های محکم حبل المتین باشی

به سیم و زر چه حاجت بود؟! از اینها فراتر داشت            پُر از خورشید بود آری نگاهی کیمیاگر داشت

زنان از بی‌حـجابی‌ها سر تسلـیم افکـنده            ولی کنز الحیا از چادر خود تاج بر سر داشت

ای بـر تو سـلام آمـده از داور هستی            بگـذشته در آئـین نـبی از سر هـستی
دل داده و دل بُـرده ز پیغـمـبر هستی            زیـبد که بخوانـند تو را مـادر هـستی

حیا در چشمهایش بود غیرت داشت همت داشت            چنان آسیه و هاجر چنان مریم نجابت داشت

لباس کهنه می‌پوشید روی خاک می‌خوابید            تماما خرج دین می‌کرد هرچه مال و مکنت داشت

شـروع می‌کـنم این بار هم به نـام خـدا            گذشته از خودش این زن به احترام خدا
رسانده حضرت احـمد بر او سلام خدا            شـده است ثـروت او حـامی کـلام خـدا

اولین بیت شد این مصرع بسم‌الله است            قلم از آنچه در افکار من است آگاه است
پُر مضمونم و بیت الغزلی در راه است            صحبت از حضرت خورشید، سخن از ماه است

از همان آغـاز، چـشم آسمان ها و زمین            تا ابـد دیگر نمی‌بـیـند زنی را اینچـنـین

در همان عصری که اهل شهر با شک کافرند            تو به آئـین پیـمبر مؤمن هستی با یقـین

تکیه گاهـم بوده‌ای، ای تکـیۀ بازوی من            ثروت و سرمایه‌ات شد مایۀ نیروی من

با تو من بار رسالت را به دوشم می‌کشم            ای خدیجه پس تو هستی قوّت زانوی من

آن بانویی که یکسره عشق پیمبر است            آری خدیجه است که امشب به بستر است

یک سوره بیش نیست به قرآن سینه اش            آن سورهٔ سه آیه مگر غیر کوثر است؟

بدون عشق، بیتی در خورِ املا نخواهد شد           که بی اذن قلم شاعر! غزل انشا نخواهد شد

شروع مستی از آنجاست که میخانه برپا شد           از آنجایی که جمع می کشان، منها نخواهد شد

تو را از جنـس دریـا آفـریـدند            سـراپـا نــور یـکـجـا آفـریـدنـد
تو را هم کـفـو طـاهـا آفـریدند            به دامـان تـو زهــرا آفـریـدنـد

ایـثـار در راهِ خـدا دینِ خـدیجه است            چشمانِ عالم محـوِ آئـینِ خدیجه است
سـجـادۀ ذکـرِ شـبـانـه عـاشـقِ اوست            محراب هم مشتاقِ آمینِ خدیجه است

مادر از دست مرو، بال و پرم می‌سوزد            بسکه باران زده ام چشمِ ترم می‌سوزد

بیکسی، دربدری سخت دلم را سوزاند            رحم کن بر منِ زهرا جگرم می‌سوزد