اشعار

وقـتـی که یـادت نـیـسـتم، بی‌اعـتـبـارم            وقـتـی که از تو دور بـاشـم، بی‌قرارم

الحـق و الانـصاف کـم فکـر تو هـستم            از بس که بر این نفـس وامانده دچارم

شـبـیـه بـرف که درگـیـرِ آفـتـاب شده            دلــم ز شـدّتِ هُــرمِ فـــراق، آب شـده

«میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست»            گـنـاه‌کـاریِ من، بـین ما حـجـاب شده

بی‌تاب و بی‌صبر و قرارم در فراقت            یـابن الحـسن ابـر بـهـارم در فـراقـت

در سیـنـه آتش دارم و در دیده بـاران            این است حال و روزگـارم در فراقت

در تـنور غـمـش قرارم سوخت            نه قرارم که روزگـارم سوخت

زل زدم بس به جـادۀ خـورشید            عـاقـبت چـشم انتـظارم سوخت

دنـیـا ندارد قـیـمتی وقـتی که آقـا نیست            در عصر غیبت زندگی کردن که زیبا نیست

باید بـسـوزیم و بـسـازیم از فـراق یـار            هرکس نمی‌سوزد در این هجران که از ما نیست

بر دلـم از غـم تو شعـلـۀ سوزان مانده            باز هم عاشق تو بی‌سر و سامان مانده

از شما هـیچ اثـر در دل یارانت نیست            در دل شهـر ز تو نـام خـیـابـان مـانـده

به هوای روی ماهت شده این دلم هوایی            ز گناه خـسته‌ام من به تو دارم التجایی

تو نیامدی و من هم شب و روز گریه کردم            به کسی نگفتم اما؛ چه کشیدم از جدایی

این سر شب‌زده، ای کاش به سامان برسد            قـصۀ هجـر من و مـاه به پـایـان برسد

حال آن تشنه که با یاد تو سیـراب شود            مثل این است که در دشت به باران برسد

بیـا که روز سـفـیـدم، سـیـاه می‌گـذرد            شـبـم به نـالـه و با اشک وآه می‌گذرد

بـیـا که بی‌تـو پـریـشـان و نابـسـامـانم            بـدون تو همه عـمـرم، تـبـاه می‌گـذرد

ای انـتـظـارِ جـاری ده قـرن تا هـنوز            بی‌تو غروب می‌شود این روزها هنوز

اما هنوز چـشمِ جـهـانی به راه توست            این جمعه آه می‌رسی از راه یا هنوز؟

ســلام فـلـسـفــۀ چــشــم‌هـای بـارانـی!            ســـلام آبــروی سـجـده‌هـای طــولانـی

بیا که ما همه چـشم از گـناه می‌پـوشیم            چرا تو این همه از خلق رو بپوشانی؟

اول از نـور رخت آینه را حـیران کن            هر چه خواهی پس از آن چهره ز ما پنهان کن

نـتـوانـسـتم اگر بـوسـه به دستت بـزنم            بـلـدم پات بـیُـفـتـم به من اطـمیـنان کن

صاحب عزای خون خدا صاحب الزمان            دردآشنای صبح و مسا صاحب الزمان
ایـن روزهـا شـبـیـه اسـیــران نـیــنــوا            داری هـوای مـهـد بلا صاحب الزمان

اشک است همدم دلِ هجران کشیده‌ها            آخـر سـپـیـد شد به رهِ تـو چـه دیـده‌ها

روزی اشک ما همه در چشم‌های توست            ای نالـه‌دارِ تنـگِ غـروب و سپـیـده‌ها

ای قــلـب داغ دیــدهٔ عــالــم بـیــا بـیـا            صـاحـب عـزای مـاه مـحـرم بـیـا بـیـا

خیمه به خیمه، روضه شدم‌ در فراق تو            ای هـمـنـشـیـن گــریـهٔ نـم‌نـم بـیـا بـیـا

همه عمر در تباهی همه عمر غرق غفلت            به دلم هزار غصه به دلم هزار حسرت

پی کار خویش بودم پی کار من دویدی            ز بزرگی تو شاها چه کنم من از خجالت

بـازم سـلام نـوکـرتـان بی‌جـواب شد            ده پاسخی قـسم به خـدا دل کباب شد

تا کی فراق و ندبه و اندوه و انتظار؟            رویی نشان بده، دل نوکر که آب شد

مجـنون شـدم از بسکه لـیلا را ندیدم            آمــد مــحــرّم، بــاز آقــا را نــدیــدم
کو آنکسی که پیرهن مشکی تنم کرد            من کـور بـودم، مـاه زهـرا را ندیدم

قسم به رایحـۀ عـطر یـاس خوشـبویت            تو آمدی به سـویم، من نـیـامدم سـویت
همیـشه خـیر دعـایت نـجـات داده مـرا            مرا بـبـخـش اگـر کـم شـدم دعـاگـویت

اگر چه چـشمِ تـری زیر آن قـدم داریم            دوباره مثل دو چشمت هوای غم داریم
نـگـاهِ فـاطـمـه مـا را رعـیـتـت كــرده            هزار شكـر كه ما نـسبـتی به هم داریم