اشعار

کی می‌رسد زمـان غـمت انـتهـا شود            شیعـه ز درد غـیبت رویت رها شود
بـنـگـر مـیـان قـلـب مُـحِـبّـیـنِ آل تـو            هر جمعه از فـراق تو برپا عزا شود

زینب و کـوچه و بـازار، امان از کوفه            بـین جـمعـیت و انـظـار، امـان از کوفه

حـجـة بن الحـسن آقـا دمِ دروازه بـبـین            عـمه‌ات گـشت گـرفـتار، امان از کوفه

شب جمعه است، بیا حال مرا بهتر کن            فکـر دلـواپـسیِ قـلـب من مضطـر کن

این شب جمعه اگر مقصد تو کرببلاست            نـزد اربـاب دعـایی به من نـوکـر کـن

هر صبح می‌کنم به ظهورت دعا بیا            ای آشـنـای خــلـوت هـر آشـنــا بـیــا

هر پنجره به روی شما موج می‌زند            ای روح پُـر تــلاطـم دریــا بـیـا بـیـا

همیشه کوچه ما عطری از شما دارد            که آشـنـا بـه دلـش مـیـل آشـنــا دارد
بگو که جسم که را در بغل گرفتی که            دوبـاره روضه ما بـوی بـوریـا دارد

کـی مـی‌کُـشـد مـا را فـراق یـار، آقـا            کی می‌شـوم لایـق به یک دیدار، آقـا

هر دفعه قلبت را به یک شیوه شکستم            امـا تـو بخـشـیـدی مـرا هـربـار، آقـا

ای داغـدار سـاقـی عـطـشان؛ نیامدی            سوز دعای خـضر و سلیـمان نیامدی
یکـسـال هـم گـذشت امـام غـریب من            دل بی‌قـرار از غـم هـجـران؛ نیامدی

لطف شماست اینکه گرفـتار مـاتـمـیم            در سـایه نـگـاه شـما زیـر پـرچــمـیم
گـمـراه می‌شدیـم اگر چـشـم‌تـان نبـود            از رحمت شماست اگر سینه می‌زنیم

آقا دوباره برق نگاهت پُر از غم است            تندیس نور، بر تنـتان رخت مـاتم است
ای ماه مهـر و عـاطـفه، مـاه عـزا شده            اوضاع آسمان و زمین سخت درهم است

تفـسـیر عـشق، درس الفبای کربلاست            لب تشنه، خضر در پی صحرای کربلاست
باز این چه شورش است که درخلق عالم است            نـیـل فـرات تـشـنه مـوسای کـربلاست

دوبـاره شـعـلـه بکـش دودمـان آدم را            که با تو زار بـگـریـیـم غـم محـرم را
چقدر بغض من امشب هوای تو دارد            که پـاره کـرده خـیال تو بـنـد قـلـبم را

اگرچه سنگ شکـسـته تمام بال و پرم            مرا بهـشت ببـر، نه مرا بـبر به حـرم
مرا ببر که شـبـیه کـبوتـران از صبح            تـمـام روز بـه دور سـر شـمـا بـپــرم

چه تلخ می‌شود این لحظه‌ها بدون شما            چه تـلـخ تر همۀ عـمـر ما بـدون شـمـا
منم غریبه و شب تیره و مسیرم سخت            کجـا روم چه کـنـم بی‌شـما بـدون شـما

زمان زمان عجیبی‌ست، امتحان سخت است            طی زمانۀ بی‌صاحب الزمان سخت است

ببخش عزیز خدا! جان ندادم از هجرت            چقدر منتظرت جان‌عزیز و جان‌سخت است

از فـراق تو نـمـردیـم مـسـیـحا نـشـدیم            چـشم ما تار نشد از غـم و بـیـنا نشدیم

جای تو دست به دامان طبـیـبان بودیم            حـقـمـان بـود اگـر بـاز مـداوا نـشـدیـم

نه حال دلم مثل قدیم است و همان است            نه قامـتم از بـار فـراق تو کـمان است

در غفلت کبرا شب و روزم سپری شد            نـام تو فـقـط لـقـلـقـه روی زبـان است

عاقبت این شبِ تاریک سحر خواهد شد           به رُخِ حضرتِ خورشید نظر خواهد شد

می‌رسد نـوبتِ آن روز که با وعدۀ حق           پـسـری مـنـتـقـمِ خـونِ پـدر خـواهـد شد

زخم معصیت به روحم مانده و کاری شده            زندگی بی‌تو برایم سرد و تکراری شده

بسکه دل مشغـولی‌ام دنـیا شده آقا ببـین            دل به تو دادن برایم کار دشواری شده

از تو ممنونم مرا دعوت به ماتم کرده‌ای           پای این سفره دلم را کشورِ غم کرده‌ای

از تو ممنونم که مابینِ شلوغی های شهر           این گدا را واردِ شهـرِ مُـحـرّم کـرده‌ای

بیا و درد هجـران محبّان را مداوا کن            نگاهی از کرم بر چشم‌های خستۀ ما کن

تمام آفـرینش بی‌تو باشد جـسم بی‌جانی            بیا با یک نظر بر خلق، اعجاز مسیحا کن