اشعار

من گـریه می‌کـنـم سـحـر انـتـظار را            تـا که به سـیـنـه‌ام بـرسـانی قـرار را

دارد بـدون تو سـپــری مـی‌کـنـد دلـم            این جمعه‌های پُر غـم و ناسازگار را

بیا كه گنبد خضراست دیده بر راهت            بیا كه حـیـدر تنهـاست دیده بر راهت

چـقـدر مـنـتـظران تو بی‌صدا رفـتـند            نگاه مضطرب ماست دیده بر راهت

ای سحر خیز مدینه سحرت را قربان            از غـم فاطـمه چشمان ترت را قربان

ای خوش آنکس که گدای سر راهت گشته            سائل هـر شـبۀ پـشت درت را قـربان

یابن الحسن! برای خودم گریه می‌کنم            از عـمـق دردهای خودم گریه می‌کنم

خـیلی کم از غـم تو شدم مـرد نـدبه‌ها            از کـثـرت جـفـای خـودم گریه می‌کنم

ای کاش که ما نیز کمی یاد تو بودیم            در هر نفس و هر قدمی یاد تو بودیم

هنگام خوشی یاد تو از خاطرمان رفت            با دیدن هر درد و غـمی یاد تو بودیم

فـراق تو درد است و درمان ندارد            چـرا قــصـۀ هـجــر پـایـان نــدارد

تو جـان جهـانی تو صاحب زمانی            بـدون تو جـسـم جـهـان جـان ندارد

بازهـم معـصیـتم من را ز آقـایم گـرفت            بازهم تنها شدم خیلی دلم را غـم گرفت

هر زمانی دور ماندم از هوای روضه‌ها            زندگی‌ام را سراسر غصه و ماتم گرفت

شـوریده دلـیم و سر سـوداى تو داریم            با این دل سر گـشـته تـمـنای تو داریم

با خون جگر دیده بشوئـیم که عـمرى            اى پـرده نشین مـیل تمـاشاى تو داریم

در برت ناله و سوز جگرم بیشتر است            پیش تو بارش چشمان ترم بیشتر است

جان زهـرا به بر خویش نگه دار مرا            چون جدا از تو شوم دردسرم بیشتر است

حالا که بی‌پـنـاه شـدم یابن فـاطـمه            مـحتاج یک نگـاه شدم یابن فاطمه

با دست خویش آبروی خویش برده‌ام            بـیـچـارۀ گـنـاه شـدم یـابن فـاطـمـه

برخاک با شکسته پری گریه می‌کنم            بر زخم مانده بر جگری گریه می‌کنم

با خاطرات کوچۀ باریک سالـهاست            درتنـگـنای هر گـذری، گریه می‌کنم

گرچه بی‌منت همیشه نان رسانی می‌کنی            جور دیگر فـاطـمیه مهـربـانی می‌کنی
نیستی در ظاهر اما باطناً لطف تو هست            ظاهری و باطنی صاحب زمانی می‌کنی

مبین ز فاطمیه شورشی در عالم نیست            به روضه راه ندارد دلی که محرم نیست

اگـر مـصائـب زهــرا نـبـود مـی‌گـفـتـم            غـمی عـظـیـم‌تر از مـاتم مـحـرّم نیست

فـراق تـو بـر دل شــرر مـی‌گـذارد            شب غـصـه را بی‌سحـر می‌گـذارد

به سـودای روی تـو ای مـاه زهـرا            دلـم در شـب خـود قـمـر می‌گـذارد

باز عـطـر یـار آمد و دنـیا به کـام شد            یعـنی دوبـاره موقـع عـرض سلام شد

این لطف هیئت است که حتی کسی چو من            با تو مـیان روضه چنین هـمکـلام شد

بهـار بنـدگی‌ام را خـودم خـزان کـردم            گـنـاه کـردم و از کرده‌ام زیـان کـردم

چـقـدر دل، سـرِ آمـال خـویـش آزردم            چه کارها که برای دو لـقمه نان کردم

دوبـاره گرد یتـیـمی نشـسته بر مویت            و رود رود عزا جاری است از رویت

به یاد مادرت امشب نشـسته می‌خوانم            نـماز صبر به محـراب طاق ابـرویت

از نـحـسی گـنـاه بـهـایـم عـوض شـده            حال دعـا و سوز و نـوایم عوض شده

خـیـلی دعـا بـرای ظهـورت نکـرده‌ام            یادت نـبـوده‌ام که دعـایـم عـوض شده

رانـدن درمانـدگان اصلا نمی‌آید به تو            جز عطا، ای آسمان اصلا نمی‌آید به تو

دلـشکـسته آمـدم سویت، پـنـاه آورده‌ام            دل شکستن بی‌گمان اصلا نمی‌آید به تو

وقتی میان روضه‌ها باگریه خلوت میکنم           آقا شبیهِ تو کمی، احساس غربت میکنم!

وقتِ خطا، الاّ شما، بوده حواسـم بر همه           از اینکه هستی شاهدم، همواره غفلت میکنم