اشعار

عطرِ گلِ روی تو را گل، آرزو داشت            یوسف هر آنچه داشت، رویت، مو به مو داشت

بر هر پـیـمـبر حـسرت دارای‌ات مـاند            یعقوب همچون دخترت را آرزو داشت

ای مادر مهـربـان خورشید            ای اوج کـرانـه‌هـای امـیــد

از دامـن پــاک تـو رسـیـده            بر سینه عـشق نـور توحـید

جهان سرسبز و خرم گشت از میلاد پیغمبر            منـوّر قـلب عـالم گشت از میلاد پیغمبر

بده ساقى مى باقى كه غرق عشرت و شادى            دل اولاد آدم گـشـت از مـیـلاد پیـغـمـبر

امشب صدای نبضِ هستی ساز دارد            شوقِ کسی که چـشمِ او اعجـاز دارد

او کیست که عالم به یمنِ آن قدومش            ایـنـگـونه طـرح و نـقـشۀ آغـاز دارد

خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکی‌ست            خیمه‌گاه تفـرقه با خانهٔ شیطان یکی‌ست

لات و عزّی با نقاب دین به میدان آمدند            بت‌شکن‌ها خوب می‌دانند: بت‌گردان یکی‌ست

بـاشد که دلـم، راهـبـری داشـتـه بـاشد            از عـالـم بـالا، خـبــری داشـتـه بـاشـد

تا با مدد معـرفت، از خاک بر افـلاک            انـدیـشـۀ سـیـر و سـفـری داشـتـه باشد

شـادمـانی هـمه لـبـریز شـده از قـدمت           مات و مبهوت شده عالمی از فیضِ دمت
رحمتِ واسعـه‌ای، آمدنت بـارشِ نـور           ریزه خوارند همه بر تو و خوانِ نِعَمت

رسـید نـوبت پیـغـمـبری که خـاتـم شد            ز نـور روی منـیـرش منـوّر عالم شد
ستاره نیست جمالش ‌حقیقت نور است            که مه ز طلعت رویش هلالی و خم شد

هر دم از دامـن ره، نـوسـفـری می‌آمـد            ولی این بـار دگـرگـون خـبری می‌آمـد

یـعـنـی آن قـافــلـه سـالارِ سـرآمـد آمـد            و چـنـیـن گـفـت خـداونـد: مـحـمـد آمـد

نــاگـاه آمـدی و صـدایـی شـنـیـده شـد            در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد

دریا به احترام تو در خود فرو نشست            حـتی زمـین به خـاطر تو آفـریـده شد

تـو آمـدی و در رحـمـت خــدا وا بـود            و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

بهار بود و ربیعش از آن جهت خواندند            که این سلاله‌ای از شاخسار طوبی بود

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد           در زیـر پـای مــرد خـدا جـانـمـاز شـد

کعبه خودش میان جماعت به صف نشست           آمـد امـام قــبـلـه و... وقـت نـمـاز شـد

امشب شکـوه عشق جهانگـیر می‌شود            روح لـطیف عاطـفه تـصویـر می‌شود

امـواج سـربـلـنـدی و آزادی و شـرف            از هـر کـران مکّـه سـرازیـر می‌شود

رسیـدی و پـر و بـال فـرشـتـه‌ها وا شد            شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

به یـمـن نـام بهـارآور تو ای خـورشـید            گـره ز کـار فـرو بـسـتـۀ زمـین وا شد

زمین، به زمزمه می‌آید، همان شبی که تو می‌آیی            همان شب، آمنه می‌بیند، درون چشم تو دنیایی

ستاره‌ای بدرخشید و رسید و ماهِ دل ما شد            چه سرنوشت دل‌انگیزی، چه عاشقانۀ زیبایی

روزی از روزهای مـاه ربیع            تـن سـرد زمـیـن بـهـاری شـد
بین هر سوره، پای هر “جنت”            آیه در آیـه “نـهـر” جاری شـد

لب واژه‌های عالم به ثنای مصطفی گرم            نفس فـرشته‌ها در جریان این ثـنا گرم

به کتاب مهـربانی غـزلی نوشت خالق            که قصیده در قصیده دل عاشقانه‌ها گرم

مکه را امشب شکوهى دیگر است            مروه امشب با صفا پا تا سر است
نـور بـاران باخـتر تا خاور است            دامن بانـوى شب پُـر اخـتر است

رسـیـد حـضرت بـاران سر بیـابـان‌ها            چـکـیـده نـم نمـکی و شـده گـلـستان‌ها

بـهـار هم به تـماشـای این طـرف آمد            که لـذتـی بـبـرد از بـهــار بـسـتـان‌هـا

عـاقـبت قـرعـۀ نـامت به لـبِ ما افتاد           شده سیراب، کـویری که به دریا افتاد

گـلِ لبخـند، به بـاغِ لب‌مان کـاشته شد           خـبــرِ آمــدنـت روی زبــان‌هـا افـتـاد