اشعار

آیـد نـسـیـم از ره و مُـشـک تـر آوَرَد            عـطـر بـهـار از دمِ جـان‌پـرور آوَرَد

با مـوکـب معـطّـر خود این مـسیـح‌دم            یک بوسـتان بنـفـشـه و نیلـوفـر آورد

بار دیگر عشق با الفاظ من هـمراه شد            باز شعـرم از شعـور تـازه‌ای آگـاه شد

نغـمـه و گـلـبـانگ جـانم یا ولی الله شد            صحبت از خورشید شد از آسمان از ماه شد

جلـوه‌ها بسـیار اما دل یکی، دلـبر یکی            بین این میخانه‌ها، باده یکی ساغر یکی
ریشه‌های ما یکی، مصدر یکی، محشر یکی            تا ابد حیدر یکی، کوثر یکی، مادر یکی

امشب از لطف خداوند گلی وا شده است           این گل از باغ رضا زینت دنیا شده است

در سحرگاه دهم روز رجب سر زد ماه           که جهان روشن از این ماه دل آرا شده است

ای دوست مـراد اهل‌بیت آمده است            یک گـل ز نـژاد اهل‌بیت آمده است

امـروز تــمــام سـائـلان مـی‌گـویـنـد            مـیـلاد جـواد اهـل بـیـت آمـده است

آمدی و غـصه‌ها از خـانۀ دل جمع شد            وقتِ آسانی رسید و هرچه مشکل جمع شد
از کنارت هر که رد شد حاجتش شد مستجاب            صد بلا از پیش رو و از مقابل جمع شد

آمد به جهان آنکه به ما باب مراد است            با آمدنش قلب رضا روشن و شاد است
کشکول گدایی ببر امشب به حضورش            این ابن رضا، ابن کریم است وجواد است

ای کسی که هر گره با دست تو وا می‌شود            دردهای بـی‌دوا بـا تـو مـداوا می‌شـود

راه بیرون آمدن از سختی و غم یاد توست            در شدائد، رحمت و لطف تو پیدا می‌شود

عید در عیدست ماهِ غـرقِ انوارِ رجـب           در مـیان سـال بر (مـاه خـدا) دارد لـقب
شد به عنوان مه مـولـود کـعـبه منتخـب           شد به یمن دو عـلی و دو محمد منتجـب

مـاه پـیـدا شد و دریـا به تـلاطـم افتاد            لب گـل تر شد و بـاران به ترنم افتاد
آتش عـشق به جـان و دل مردم افـتاد            شجـر، از زادۀ موسی به تکـلم افـتاد

از شعف از شوق سرشارم، ندارم غصه‌ای           خوب شد حالِ بد و زارم، ندارم غصه‌ای

قرعهٔ فالم به دست صاحبِ «بخشش» رسید           یاورم شد! بخت شد یارم، ندارم غصه‌ای

هست در شهر نگاری که دل از ما ببرد            نه دل مـا که دل حـضرت زهـرا بـبـرد

در زمینی که خدا داشت خدایی می‌کرد            دل من بر سـر سـجـاده گـدایی می‌کـرد

آمـده جـانِ حـضـرتِ سلـطان            نورِ چـشمانِ حضرتِ سلطان

کـوثـرِ دوّمـیـن طـلـوع کـرده            روی دامـانِ حـضرتِ سلطان

تو جواد ابن الرضایی و خدا را مظهری            بر سر شاهان عالم تاجـدار و سروری
کـوثـر دوم ز نـسل اهل بیت مصـطفی            بر رضا گـفـتند ابتر تو به مثل کوثری

در سـاحـل جـود خـدا بـاران گـرفـتـه            باران نور و رحمت و احـسان گرفته

مـی‌بـارد انـوار کـرم از هـر کــرانـه            شب‌های دلـگـيـر زمين پـايـان گرفـته

دست کـریـم، روزی من را زیـاد داد            آبـی طـلـب نـکـردم و دیـدم مُـراد داد
از خالِ هـاشـمیِ لـبـش کـعـبه ساخـتم            ما را حـکـایتِ سـر زلـفـش به باد داد

من از ازل گـدایـم و او از ازل جـواد            مثل‌ رضا و مثل‌ خودش‌ بی‌بَـدَل جواد
با روی خوش گذاشت به سائل مَحل جواد            در جُود و در کرم شده ضَربُ المَثَل جواد

مــظـهــر نــور کـبـریــا آمــد            ثــــمــــر بــــاغ انـّــمـــا آمــد
شب گذشت استخاره کردم من            آیـه والـشـمـس و الضحی آمد

بـر سـر مـأذنـه گل داده اقاقیِ سـپـید            باز هم نغمۀ «أین الرّجبیون» پیچـید

مـاه دلـدادگـی و مـاه وصـالِ مـا شـد            بازهم لطف و کرم شامل حالِ ما شد

 بکـوش! که انـوار معـرفـت اینجاست            عطش بیار که دریای مرحمت اينجاست

به تـشنگـانِ معـارف، دهـند آب حـیات            رهِ رسـیدنِ بر حـقِ معـرفـت اینجاست