اشعار

همیشه هر شب جمعه به سینه غم دارم            حرارتی است قدیمی که در دلم دارم

اگرچه دستِ تهـی دارم و گـدا طبعـم            دلِ شکستۀ خود را که دستِ کم دارم

در بـسـته بود اما، در را کریم وا کرد            از بس گدا بر این در، هر شب خدا خدا کرد

با یاکریم و یارب، حاجت گرفت سائل            از بس نشست اینجا، از بسکه پا به پا کرد

کابوس نیست اینکه من از خود فراری‌ام            عـیـنِ خـودِ عـذاب شـده بـی‌قـراری‌ام

لب‌تـشـنه‌تر ز بوتۀ خشکـیده در کویر            چـشـم انـتـظـار بـارش ابـر بـهـاری‌ام

برون شد از حد و اندازه، عصیانی که من دارم            مَلَک عاجز شد از ثبت گناهانی که من دارم

نه با خالق سَر و سِرّی، نه با مخلوق احسانی            نمی‌ارزد به کُفری، سُست ایمانی که من دارم

به غیر مهر و محبت چه دیده‌ای؟ برگرد            کـبـوتـرانه چـرا پَر کـشـیده‌ای؟ برگرد

تـمــام عـمـر قـدم در ره خـطـا زده‌ای            به جز تباهی و ذلت چه دیده‌ای؟ برگرد

پُر از اندوه هجران است اوقاتی که من دارم           چه سنگین است این بار مجازاتی که من دارم

طلای قـلب من آخـر بدل از آب در آمد           عوض شد عاقبت با هر گنه، ذاتی که من دارم

بـدم؛ مـرا به پـیـمـبـر ببـخـش یا الله!            به اشک دیـدۀ حـیـدر، ببخـش یا الله!

تـمام دار و نـدارم محـبت زهـراست            مرا به سـورۀ کـوثـر، ببـخـش یا الله!

رخ، زرد و مو سفید و همه نامه‌ام سیاه            ره، دور و قد خمیده ز سنگـینی گناه

اشکی نیامد از بصرم وای! وای! وای!            سـوزی نمـانـده در جگـرم آه! آه! آه!

من زنده‌ام اگر چه، ولی زنـده نیستم            من بنـدگی نـکـرده‌ام و بـنـده نـیـستم

در سایه‌سار رحـمت تو قـد کـشیده‌ام            جز با نـگـاه لطـف تو پـایـنـده نیستم

از ما جـفـا بـسـیـار دیـدی و وفـا نه            تو یـاد ما بـودی ولی افـسوس ما نه

حالا که در دنـیا مرا رسـوا نکردی            بی آبـرویـم می‌کـنی روز جـزا؟ نـه

مـائـیـم و روسـیـاهی، العـفو یا الهی            تو بـهـتـرین پـنـاهـی، العـفو یا الهـی

هر جای دیگری را جز خانۀ تو رفتیم            رفـتـیـم اشـتـبـاهی، العـفـو یـا الـهـی

نیمه‌شب است ای خدا زار و نزار آمدم            چون که خجل بوده‌ام در شب تار آمدم

این مـن و بـاران تـو ابـرِ بهارانِ تو            تا که بـشـویی مـرا غـرقِ غبار آمدم

صدایت می‌زنم یا قاضی الحاجات، پنهانی            صدایت می‌زنم با حال اندوه و پشیـمانی

صدایت می‌زنم یا اَیُّهَاالرَّحمٰن، نگاهی کن            نگاهی کن به حال و روز من، این نابسامانی

خـدا به روز قـیـامـت به دادِ مـا بـرسد            ز روی لطف و کرامت به دادِ ما برسد

گـناه پـشت گـناه و حـرام پـشت حـرام            مگر که اشک نـدامـت به دادِ ما برسد

ای‌که با آلوده‌ای چون من مدارا می‌کنی            دردهـایم را به یک نـالـه مُـداوا می‌کنی

تو کریمِ سفره‌داری من گـدایِ دوره گرد            با گـدایِ خود همیـشه با کَـرَم تا می‌کنی

کار تو لطف و رأفت و عفو و محبّت است            حتی اگر عـذاب کـنی باز رحمت است

تو آن‌هـمه عـنایت و من این همه‌ گـنـاه            اقـرار می‌کـنم که خـلاف مـروّت است

باز بـا شـرمـنـدگی مثـل هـمـیـشه آمـدم            با امـید و آرزوی عـفـو این در را زدم

گردنم را کج نمودم، کاسۀ چشمم پُر آب            یا عظیم العفـو از این خانه ننمایی ردم

یا بسوزان در میان شعله خاکـستر شوم           یا ببخش این بنده را، آدم شوم بهتر شوم

من قیامت پیش رو دارم که گریه می‌کنم           وای اگر آنروز عریان وارد محشر شوم

آمـدم غــرقِ خـطـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا            سَـیّـدی اِغْــفِـرْ لَـنـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

من که یا ربّ آمدم در دل شب آمدم            آمـدم بـا صـد رَجـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

گــدا را تـو بـا دیــدهٔ تــر بـبـخـش            بکـوبـم سـر خـویش بـر در ببخش

بـیـا قـبـل از آنـی کـه رسـوا شـوم            به پـیـش همه روز مـحـشر ببخش