اشعار

رفتن برای تو شد و ماندن برای من            بالای نی برای تو، شیـون برای من

هـجـده سـر بـریـده از الان برای تـو            هشتاد و چار دخترک و زن برای من

گلو و آن بدنی را که مصطـفی بوسید            به قـتـلگـاه لبِ تیـر و نـیـزه‌ها بـوسـید
فقط نه نیزه و شمـشیرها سلامش کرد            که سنگ و چکمه و چوب و لبِ عصا بوسید

تا باز کرد در دل روضه لهـوف را            در خـون تـپـیده دیـد تمام حروف را

می‌دیـد واژه‌هـا همه فـریـاد می‌زنـند            داغی عـظیم و مرثیه‌های مخوف را

نـام حـسین بـردم و عـالـم صفا گرفت            از خـانـۀ کـریم، سـلـیـمـان بهـا گرفت

منت گذاشت بر سر نوکر که در ازل            خاک اضافه‌ای صله داد و گدا گرفت

میان عرش و زمین این چنین طنین افتاد            «بلند مرتبه شاهی ز صدر زین افتاد«

نه روی خار زمین پیکرش به خون غلتید            به روی خـاک سـتم روی نـازنین افتاد

تشنگی مثلِ غباری شد توانش را گرفت            بی‌رمق شد چشم‌ها،اشکِ روانش را گرفت

تا فرو شد نیزه در حلقش، دلِ زهرا شکست            ناله‌هایِ مادری گویا که جانش را گرفت

بعد یک عمر که با بودن تو سر کردم            حـال باید تک و تنهـا به حـرم برگردم

من به لبخـند سرِ صبح تو عـادت دارم            پس نخور غصه شبیه تو رشادت دارم

دردا که درد و مـاتم تو بی‌طـبیب ماند            در گـوش پـاره، نـالـۀ امن یجـیب ماند
وقتی که شعله‌های تو در سینه گُر گرفت            از داغ عـشق، بر دل عـالم لهیب مـاند

با سرشكت شد دلم در بین مژگانت اسیر            بیش از این با اشك بر من راه میدان را مگیر

خوب می‌دانم كه قبل از رفتنم جان می‌دهی            رنگ رخساره خبر می‌دهد از سر ضمیر

سخت است بهـر من که برادر نبینمت            می‌میـرم از فـراق رخـت، گر نبینمت

آرام جـان من، کـمی آهـسـتـه‌تـر بـرو            بگـذار تا که خـسـته، مـکّـدر نبـینـمت

دنیـا تو را به لحـظه تقـدیـر می‌کـشید            انگـار خـط به آیـه تطـهـیر می‌کـشـید
زیباترین و زشـت‌ترین شکـل را خدا            در صحنه‌ای عجیب به تصویر می‌کشید

کم کم غروب روز عطش شد به کربلا            هر لحظه شد فزون غم غربت به نینوا

یـاران یکی یکی هـمگی پـر کشیـده‌اند            لب تـشـنه بر وصـال الـهـی رسـیده‌اند

سوخت از داغِ تو و غرق حرارت شده بود            پیشِ مادر به گلویِ تو جسارت شده بود

آسمان تیره شد و سخت زمین لرزه گرفت            شمر آن ثانیه که دست به کارَت شده بود

همچـنان دانهٔ اسـپـند که از جـوش افتاد           دخترت بی‌رمق و سوخته، خاموش افتاد

بسکه از صبح ز عطر شهدا مست شدی           پیکرت تنگ غروب است که مدهوش افتاد

آن تنـدبـاد تـیـر، بگـو با تنت چه کرد؟            با قـلبِ مثـل آیـنـۀ روشـنـت، چه کرد؟

وقتی که عرش را به تلاطم کشیده است            با ما، ببین که روضۀ افتادنت چه کرد

زمـیـن یک آهِ شـعـلـه‌ور درآورد            غـمِ تـو اشـکِ پـیـغـمـبـر درآورد

تـنـت را تـیـربـاران کـرد و دیـدم            دوبــاره نــیــزه‌ای دیـگــر درآود

نـگـاهـش جـانـبِ گـودال بـرگـشت            پـرسـتـو بـی‌پـر و بی‌بـال برگـشت

نـــدارد فـــایــده، پــشــتِ بــــرادر            هر آنچـه می‌رود دنـبـال، برگـشـت

روی جسمَش نیزه وتیر و سِنان افتاده بود            زیر خـنجر سرپـنـاه کـاروان افتاده بود

شمر، با چَکمه به روی سینه‌اش می‌ایستاد            در کنارش مادری قامت کمان افتاده بود

به هم زد لشکری را گرچه تنها بود و بی‌یاور            ولی داغ دل ایـتام امـانش را بـرید آخر

برادر می‌رسد گودال و خواهر می‌رود از حال            چه می‌گویم زبانم لال، شاید بشنود مادر

شمـشـیر می‌زنی و سپـاهی برابرت            طـوفـان شده به بـرقِ نگـاهِ دلاورت

چـندین هزار نامه نوشتـند و عاقـبت            نـا مـردمـانِ کوفه نـبـودنـد یـاورت!