اشعار

هر سال، ماجرای تو و سوگـواری‎ات            عهدی‌ست با خدای تو و خون جاری‌ات

هر سال، نه! که روز به روز از زبان عشق            گل می‌کند حـدیث تو و سربه‌داری‌ات

کاش تا لحـظـۀ مُردن به دلـم غـم باشد           محـفـل اشـک بـرای تـو فـراهـم بـاشـد

روضه‌ات آب حیات است برایم، ای کاش           در دلـم تا نـفـسـی هـسـت محـرم بـاشد

سر می‌شـود عـمرم میان روضه‌هایت            انـگـار در عـرشم زمـان روضه‌هایت

مـشـمـول لـطـف بـی‌کــران مــادر تـو            سیـنه‌زن و پـیر و جـوان روضه‌هایت

این قافله را راحله جز عشق و وفا نیست           در سـیـنهٔ آدیـنه، جز آئـین صفـا نیست

جز در بَرِ یکتا قدِ این فرقه دو تا نیست           حتّی جرس قافـله، غافـل ز خـدا نیست

سیر مسیر عشق شور و حال می‌خواهد            معـشوق حـتما عـاشق فعـال می‌خواهد

عشق زبانی حاصلش اصلاً تقرب نیست            حاجی شدن زنجـیره اعـمال می‌خواهد

حـالـم بـهـشت می‌طـلـبـد، غـم بیاورید            مــاه حــسـیـن آمـده، مــاتــم بـیـاوریـد

اذن دخول روضه ز زهـرا گـرفـته‌ایم            وقت طـهـارت است، زمـزم بـیـاورید

شـکـر خـدا که جـز دم تو دم نساخـته            جـز مـاتـم تو غـصه و مـاتـم نساخـته
مـدیـون روضـه‌ام که من رو سیاه را            جــز گـریـۀ بــرای تـو آدم نـسـاخـتـه

باز افــراشـته‌اند بـیـرق و پرچـم‌ها را            شهـر برداشته است شورِ مُحَـرَّم‌ها را

دَم به دَم، دَم بزنیم از تو فقـط آقا جان            ما غـنـیـمت بـشـمـاریم هـمین دَم‌ها را

شـادی بـرای مـردم و مـاتـم بـرای مـا            خـنـده برای خـلـق ولـی غـم بـرای ما

خـرج تو کـرده‌ایم خـدا کـرد خـرج ما            چه خیرها که داشت دو درهم برای ما

ما هر چه بود پـای مـحـرم گـذاشـتـیم            در چَـشم‌ها دو چِشمۀ زمزم گـذاشتـیم

قطعاً دعای فاطمه پشت و پـناه ماست            وقـتی دم حـسـیـنـیـه پـرچـم گـذاشـتـیم

بـر داغ تـو تـمـام مـحـرم گـریـسـتـم            بسیار بود این غم و من کـم گریستم

بر زخـم‌هـای تو همه عـالم گریستند            من هم دوباره با همه عـالم گریـستم

دیده و دل را محـیّا کن محـرم می‌رسد            بار عـام از جانب ارباب عالم می‌رسد

نور مصباح الهدی را بین و کشتیِّ نجات            در شب طوفانی دنیا، که با هم می‌رسد

این سوز و آه و ناله که در خلق عالم است            این سینه‌ها که پُر شده از درد و ماتم است

دارد خـبـر می‌آورد ای اهـل مـعـرفت            تکـیـه به پا کـنـید که مـاه محـرم است

بر کوچه‌های مردۀ این شهر جان بده            با عـطر پرچمت دل ما را تـکـان بده

دنـیا به جز تو سایۀ امـنی نداشـته‌ست            ما را به زیـر سـایۀ امـنت مـکـان بده

با این همه گـنـاه ز کـویت نـرانـدی‌ام            امـسـال هم به ماه مـحـرم رسـانـدی‌ام

پـشت سـرم دعـای تو و مـادر تو بود            دستم گرفتی و به حـریـمت کشاندی‌ام

روئـیـدن هـلال كه كـم‌كـم شـروع شد            در نبض واژه‌ها، تپش غم شروع شد

بغض زمان شكست و دل آسمان گرفت            اشك زمین ز چشمۀ زمزم شروع شد

بر آسمان، هلال محرّم چه دیدنی‌است!            یک خنجر و دل همه عالم چه دیدنی‌است!

مه در محاق خـیمه زده، مهر در شفـق            افلاکیان به هیأت ماتم چه دیـدنی‌است!

آمـد دوبــاره لـحـظـه‌هـایِ بـی‌قــراری           عـطرِ محـرم در جهـان گردیده جاری

در خون شکوفا گشته گـل‌های بهاری           شد رنگ و روی آسمان چون گُل اناری

فـریادِ« یا بُـنَیَ» ز عـرشِ خـدا رسید            «نوحو علی الحسین» که ماهِ عزا رسید

جـمـع مدافـعـان حـرم یـادشـان بـخـیر            مـاهِ عـزایِ تـشـنـه لـبِ کـربـلا رسـیـد

دوباره سینه‌ها ناخواسته دریایی از غم شد            ألا یا اهل عالم! فصل ماتم شد محرم شد

زمین نوحوا علی‌العطشان، زمان حیّ علی الروضه            لباس خونی ارباب روی عرش پرچم شد