اشعار

در رفـعـت آسمان سهیم است علی            عرشی‌ست که در زمین مقیم است علی

با آن‌همه شوکـتـش شگفتا که چنین            هـمـبـازی کـودك یـتـیـم است عـلی

نَفَسم تشـنۀ این راز و نـیاز است هنوز            دلم افروخته از سوز و گداز است هنوز

هر چه از غربت مولا بنویسیم کم است            شرح این قِصۀ پُر غُصه دراز است هنوز

همیـشه چـرخ زده بر مـدارِ مـولا حـق            که در شعاعِ علی گشته‌ است معنا حق

گـسـسـتـنی نـبُوَد رشتـۀ مـحبتِ دوست            چنان که خورده گره نام مرتضی با حق

دلم در سینه می‌کوبد به دیوار قفس سر را            خودت بیرون بیاور از درونم این کبوتر را

پُرم از شیـطـنت‌های زمـان کـودکی اما            در آغوشت بگیر این بار هم این کودک شر را

سرّ الاسرار علی، سیّد الابرار علی‌ست            در شبستان زمین مشرق الانوار علی‌ست

مظهر قـدرت حق دست یداللهی اوست            بین مردان جهان حـیدر کـرار علی‌ست

روی زمین نگذاشتی شب‌ها سر راحت            وقتی که دیدی مستمندی را سر راهت

در جمع مردم با تـبـسم می‌نـشـسـتی آه            اما نگـفـتی با کـسی جـز چـاه از آهـت

ای آشــنـای هــر دل آگــاه، یــا عــلــی            ای سـر رسـیده گـاه بـزنـگـاه، یـا عـلی

کوه ‌است بار عـشق و منم کاه، یا علی            با مـرگ می‌رسی اگـر از راه، یا علی

بـردار از مـقـابـل چـشـمت حجـاب را            کـتـمـان مـکـن بـرادر مـن آفـتــاب را

دلسـوزی مـرا بپـذیـر و به دل مگـیـر            از این زبان مرنج و رها کن عتاب را

هر کس بر آستان تو سر بر زمین شود            در چـشم آسـمـان و زمین برتـرین شود

وقـتـی ابـوتـراب تـویی، خـاکِ پـای تو            برتر ز‌ لوح و کرسی و عرشِ برین شود

ما هـمه بـنـده‌ایـم و مـولا اوست            كه علی با حق است و حق با اوست

ما هـمـه ذره‌ایـم و او خـورشـیـد            ما همه قـطـره‌ایم و دریـا اوست

نخواهد خورد هرگز غصۀ مال و منالش را            گدای مرتضی می‌گیرد از او رزق سالش را

تمام نوکران دلخوش به یک لبخند اربابند            خوشا قنبر که لبخند علی خوش کرده حالش را

هر عاشقی که لایق وصل نگار نیست            هر دل، برای عشق علی بی‌قرار نیست

گـاهـی بـرای جــار زدن از ولای او            جایی رفـیـع‌تـر ز بـلـنـدای دار نیـست

آنـان‌که پـاس حـرمـت حـیـدر نـداشـتند            ایـمـان بـه‌ذات خـالـق اکـبـر نـداشـتـنـد

گر با علی شدند مخـالف، عجـب مدار            تصـدیـق ز ابـتـدا به پـیـمـبـر نـداشـتـند

آنکه با مرحبیان پنجه درافکند علی‌ست            در دل جنگ، ابر مرد برومند علی‌ست

از سر مأذنه آن سلـسلـه‌جـنـبان که زده            رشتۀ مهر به جان همه پیـوند علی‌ست

یا عـلی گفتم همه درها به رویم باز شد            یا علی گفتم، چه شیرین شعر من آغاز شد
یا امیرالمؤمنین، مولای عاشق‌ها، سلام!            شاه مردان، فاتح دل‌های عاشق‌ها، سلام!

فکند آن پنجه داور گهی از راست گاهی چپ            ز مرحب سر ز خیبر در گهی از راست گاهی چپ

علی یک تن در آن غوغا ولی در عرصه هیجا            هزیمت کرد از او لشکر گهی از راست گاهی چپ

چون محرم شد تمام از سال هفت            با سـپاه خـویش بر خـیـبر برفت
شد سـپـه بر امر احـمد رهسـپار            تا رونـد پنهان به سـوی کارزار

بر خـاتم پیـغـمبران نقـش نگـین بودی            پیش از غـدیر خم امیرالمؤمنین بودی

نور تو را آدم به ساق عرش رحمن دید            روز ازل دست خـدا در آسـتین بودی

ذکر خداست روشنی جان مهـر و ماه            ذکر خـداست راز شب و جلـوۀ پگـاه

ذکر خـداست چـشمۀ جـوشان زندگی            بی ذکر او نروید از این خاکدان گیاه

زبان مبهوت و قاصر از بیان نام و عنوانش            خرد در باء بسم الله شد طفـل دبـستانش

چنان در حیرتم از خیل القابش! نمی‌دانم            بخوانم شیر یزدان یا بخوانم شاه مردانش