اشعار

هر دلی بیدار شد در گیر و دار خواب نیست            خواب چیزی غیر مُردن در دل مرداب نیست

خواب بودم در حریمش وقت بیداری رسید            دیدم اینجا هیچ کس مانند من بیدار نیست

از خاک به آسمان رسد نور حیات            چـشمان ستاره‌ها به سمت میـقـات

بر منـبـر نـور مـاه تابـان می‌گـفت            بر سـامـره و دو آفـتـابش صلوات

تو امیرِ لشکـرِ جود و سخایی یا حسن            عسکری هستی ولی چون مجتبایی یا حسن

عرصۀ هفت آسمان را سامرایت خوانده‌اند            با گدایـانت هـمـیشه آشـنـایی یا حـسـن

حُسن تو سِـرِّ عـاشـقی را بـرملا کرد            بر طُـرّۀ زلـف کـمـنـدت اقــتــدا کـرد

شکر آن خدا را که ز لطف بی‌مثالش            روز ازل بـا تـو دلــم را آشــنـا کــرد

زمین شدیـم ولی آسمانِ ما حسن است            کـرانه‌ایـم ولی بی‌کـرانِ ما حسن است

گره گره هـمه اما؛ امـانِ ما حسن است            پُر از حسن لبِ ما نوشِ‌جانِ ما حسن است

زانـو زدنـد پـیـش تـو با احـتـرام‌هـا            شاه و گـدا و صاحب مال و مـقام‌ها

از آسمان عشق امامت رسیدی و...            شد مـقـدم حـضـور تو خـتم کـلام‌ها

فـروغ شمس و قـمر وام دارِ منظرتان            به مـاه، طعـنه زنـد طلعـت مـنـوّرتان

سلیلِ سوسن و سنبل، حُـدَیث مادرتان            سلالـه‌ات بدرخـشد چو تاج بر سرتان

بر روی گـدایان بگـشا بـال و پرت را            مـا ملـتـمـسـانـیـم دعــای سـحــرت را

بـا روی سـیـاه آمــده‌ام مــرقــدت آقــا            تغـيـير دهـم بـلکـه دوبـاره نـظـرت را

روی تـو بُــرده رونـق مــاه تــمـام را            مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را

حسن تو بی‌نهایت و فضل تو بی‌شمار            مـبـهـوت مـانـده‌ام بـنــویـسـم کـدام را

چشم ما تنها فقـط باشد به دستان کریم            لب نباید زد در این عالم به جز نان کریم

پس حسن آمد که ما را سائل این در کند            بیـشتر از انـتظار ماست، احسان کریم

خـورشیـد تـابـناک تـمـام مـسـیـرها            هـستـنـد در طواف تو مـاه منـیـرها
ای شاهـراه یـازدهم در مسیر نـور            ای دست گـیـر قـاطـبـۀ مستجـیـرها

سیرتش نه درحقیقت صورت دنیایی‌اش            ماه را شرمندۀ خود می‌کند زیبایی‌اش

می‌چکد نهج البلاغه از لب پائـینی‌اش            می‌چکـد آیات قـرآن از لب بالایی‌اش

ای معـدن شجـاعت و ای کـوه اقـتـدار            فصل تو هست فـصل شکـوفاییِ بهـار
مِهر از تو بُرده جلوه و ماه از تو شرمسار            نام حـسـن مـبـارکت ای صاحبِ وقـار

تا كوچه‌های سامره مردی نجیب داشت           آری هوای شهر فـقط بوی سیب داشت

شب ها كه در تـرنّـم سجـاده می‌نـشـست           شب های عرش حال و هوایی عجیب داشت

عقل مجنون شود از این همه لیلایی تو            من و از دور تـمـاشـای تـمـاشـایی تو

از قدم های تو روشن شده این قلب سیاه            نیست حتی خود خورشید به زهرایی تو

زهی آن عبد خدایی که خدایی‌ست جلالش           صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش

حسن بن علی این نجل جواد بن رضا را           که درود از علی و فاطمه و احمد و آلش

ای مهر جـهـان‌پـرور، از مات سـلام‌الله           ای آیـــنـــۀ داور، از مـــات ســــلام‌الله

وی از هـمگـان برتـر، از مات سـلام‌الله           ای زادۀ پــیـغـمـبــر، از مــات سـلام‌الله

پَـرِ شکـسته به بالا نمی‌رسد هرگز            تـلاش می‌کـند امّا نـمـی‌رسد هرگز

کبوتری که هوایی نشد در این وادی            به آسـمـان تـمـنّـا نـمی‌رسد هـرگـز

ای که رخت از خدا کرده حکایت گری            هست برازنده ات رهـبری و سروری

چـهـرۀ مـاهِ تـو را مـاه بُـود مـشـتـری            من نزدم هـیچ وقـت غـیر درِ تو دری

ای شرفـت فـوق ثـنـا گـسـتری            داد خـدایت به جـهـان بـرتـری

شمس و قمر دور رخت مشتری            کرده ز خلق دو جهـان دلـبری