اشعار

کلامش واژه‌ واژه، خط به خط مثل پیمبر بود            به وقت خطبه‌خوانی روی منبر نیز، حیدر بود

چنان آئینۀ «وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظ» شد حِلمش            که در خندیدنش آیات رحمانی مصوَّر بود

پخش سبک

با سجدۀ تو هر سحر، روشن شده زندان غم            با تو داره عطر بهشت، حتی سیاه‌چال ستم

پر و بال روح تو اسیر نشد بین قـفـس

عصر آشوب و بلا ولوله و بحـران‌ها            جامعه از همه سو دستخوش توفـان‌ها

رویش معـتـزله، زیـدیه و جـنـبـش فخ            عصر سرکوب و فراوان شدن زندان‌ها

قـرعـهٔ غـربت به یـار آشـنا افتاده بود            فـتـنه‌هایِ زهـر در جـام بلا افتاده بود

درد غالب شد به قلبش، لحظه لحظه لرزه بر            دست‌هایِ حضرتِ مشکل گشا افتاده بود

آئـیـنه صـدق و صـفا موسی‌بن جعـفر            روح منـاجـات و دعـا موسی‌بن جعفر

در بند، در تشویش، در طوفـان ظلمت            کـشـتی ما را نـا خـدا مـوسی‌بن جعـفر

زنـدان گرفت بوی نفـس‌های اشک تو            شرمنده گشت ناله ز نجـوای اشک تو

وقـت نــمــاز بـا دل لــبـریـز داغ تــو            لبـریـز نـاله گـشـت مـصلای اشک تو

از حال و روزش آسمان حالی مکدر داشت            رنگی کبود و دیده‌ای دلواپسش تر داشت

خورشید در زنجیر بود و نور می‌افشاند            او چشم‌هایی نافـذ و قـدیـسه‌پرور داشت

مرد خـدا اگر چه به غربت اسيـر بود            بر هفت شهـر كـشور امكان امـير بود

حلمش شكـوه حـلم و شكـيـبايى رسول            جودش هـماره جلـوۀ خـيـر كـثـير بود

او که عطر نفسش را به بهاران می‌داد            جام بـاران به لب خشک بیـابان می‌داد

همچو طوبای بهشتی که پُر از عطر خداست            شاخه‌اش جای گل سرخ، مسلمان می‌داد

رشتۀ دل‌های عاشق پشت این در بسته شد           بار ما از خانۀ موسی ابن جعفر بسته شد

تا خبر آمد غروب از خانه بیرون می‌زند           با هجوم سائلان از صبح، معبر بسته شد

ای امـیـد همه، ای چـارۀ حـیـرانـی‌هـا            ای دوای هــمـۀ درد و پــریـشـانـی‌هـا

سفـره‌ات کـرد نـمک‌گـیر همه‌ دنـیا را            روضـه‌ات راه نـجـات همه زنـدانی‌ها

مـوسـای آل احــمــدم و بــرگــزیــده‌ام            جای وصال، غربت و دوری خریده‌ام

بـا اشـتـیـاق جــام بــلا ســر کـشـیـده‌ام            چون زیـنـبم، حـمـاسۀ صبـر آفـریـده‌ام

همیشه سهم آب و نان ما چندین برابر بود           چرا که رزق ما از سفرۀ موسی‌بن‌جعفر بود

اگر باب‌الحوائج خوانده می‌شد علتش این است           که با قلب شکسته مرهم دل‌های مضطر بود

خـدا از ما نگـیرد نعمت باب‌الحوائج را           غمِ او روضۀ او صحبت باب‌الحوائج را

سر هر روضه‌ای که گریه کردم سفره‌ای دیدم           خدا از ما نگـیرد هـیأت باب‌الحوائج را

قصد سفر کردم که باشد مقـصدم مشهد            عـمری کـبـوتـر وار جـلد مشهـدم مشهد

امـیـدوارانـه هـمـیـشـه پَـر زدم مـشـهـد            هربار بعد از کـاظـمیـنـش آمـدم مـشهـد

عـبد خـوب خـدا، خـدای دعا            قـبـلــۀ هــفـتـمـی بـرای دعـا

ای نــمــاز مـصــوّر عــالــم            جــلــوۀ بـعــدِ ربــنــای دعــا

یا رب به حـق مـادرم خَلِّصنی یا رَب            یا رب به جـدّ اطهـرم خَلِّصنی یا رَب

او هـم‌نـوا با چـاه شد من با سـیـه‌چـال            من از عـلـی تنـهـا ترم خَلِّصنی یا رَب

حال زارش را ببین حال بکایش را ببین           بین این زندان بی‌روزن صفایش را ببین

زحـمـت زنـجـیر دارد در قـنـوت نـافـله           باهمین دست ورم کرده دعایش را ببین

شکر آن ربی که نعمت داد بر ما اینچنین           با دعـای مـادر و لـطـف امیـرالمـؤمنین
شد تـمـام دلـخـوشی مـردم ایـران زمـین           سفره موسی بن جعـفـر، سفـره اُمُّ البنـین

خداوندا نگیر از من نگـاه مهـربانش را           نگـیـر از بـندۀ او نـوکـری دوستانش را

بلا گـردان خُـدّام حـریـم کـاظـمیـنـم من           گدایم روزی‌ام از سفره‌اش کن خُرده نانش را